Emigreren, leven in Tanzania

Het was bij toeval dat Miranda met haar man in Afrika terecht kwam. Na een verblijf van 7 jaar in Oeganda volgde een emigratie naar Tanzania en deze keer vertrok ze met haar man, zoontje én labrador. In dit blog lees je het verhaal van Miranda en haar leven als Nederlandse in Tanzania.

Miranda over haar leven in Tanzania

In dit deel van emigreren lees je het verhaal van  Miranda over haar leven in Tanzania.

Hoi! Ik ben Miranda Bekkers, 36 jaar, en opgegroeid in een klein dorpje in Brabant. Mijn vriend en ik zijn echte ‘high school sweethearts’. We kennen elkaar van de middelbare school, kregen verkering en zijn inmiddels 20 jaar bij elkaar.

De eerste keer naar Afrika,

Behalve de passie voor het reizen die we delen, wilden we ons ook graag voor langere tijd in het buitenland vestigen. Die kans kwam in 2005, toen mijn vriend voor een Nederlands stekbedrijf in Oeganda kon gaan werken. Hoewel ik niet meer van Afrika had gezien dan Egypte hoefden we er niet lang over na te denken en gooiden het roer om. Ik vond vrij snel werk bij een safaribedrijf in Kampala waar ik het ook erg naar mijn zin had en mezelf kon ontplooien. Mede hierdoor hebben we bijna 7 jaar volop genoten van ons verblijf in Afrika.

Van weer in Nederland tot terug naar Afrika

In 2012 keerden we terug naar Nederland. We kochten een huis, namen een hond en kregen een kind. Kortom, we leken weer helemaal gesettled te zijn. En toen kwam er geheel onverwacht opnieuw een kans om naar het buitenland te vertrekken. Naar Tanzania ditmaal. De beslissing om voor een tweede keer alles achter ons te laten was vele malen moeilijker. Maar we realiseerden ons ook dat het nú of nooit (meer) zou zijn. En dus keerden we terug naar Afrika. Hetzelfde continent maar een ander land met een ander klimaat, landschap en taal. En dit keer niet met z’n tweetjes maar met een 1-jarig jongetje en een net zo speelse Labrador.

Ons leven in Tanzania

Inmiddels wonen we al drie jaar met veel plezier in Arusha. We hebben een heerlijk huis met een grote tuin. Vanaf de veranda hebben we uitzicht op zowel de Kilimanjaro als Mount Meru. Er is volop ruimte voor onze dieren, inmiddels drie honden en een paar kippen, en ook binnen het gezin heeft er uitbreiding plaatsgevonden. Op 30 december 2015 is ons dochtertje Lisan geboren.

Het is zonder twijfel een geweldige plek om te wonen en zeker ook voor onze kinderen om op te groeien. We hebben apen in de tuin en de meest exotische vogels vliegen af en aan. Ook het feit dat het leven zich hier veel meer buiten afspeelt, mede dankzij het klimaat, is een groot pluspunt.

We zitten dagelijks op de veranda, eten buiten en nemen regelmatig een duik in het zwembad in de tuin. Al kan het hier in juli en augustus, onze wintertijd, ook best koud worden. Maar dan doen we gezellig de open haard aan.

Onze kinderen

Het is ook verbazingwekkend hoe snel en gemakkelijk de kinderen zich hebben aangepast aan het leven in Tanzania. Vooral bij de oudste, Julian, is het duidelijk dat hij Tanzania meer als zijn thuis ziet dan Nederland. Zijn Engels, compleet met Brits accent, is net zo goed als zijn Nederlands en hij schakelt probleemloos tussen de twee talen. Lisan’s eerste woordje daarentegen was in het Swahili: “dudu” dat insect betekent.

De internationale school

Julian zit op een internationale school, waar hij met veel plezier naar toe gaat. Het terrein is groots opgezet, met veel ruimte om te spelen en te sporten. De klassen worden geleid door Engelse of Amerikaanse docenten maar zijn erg internationaal van karakter; Julian heeft klasgenootjes uit Denemarken, India, Australië, etc.

Er wordt een Brits systeem gehanteerd wat betekent dat de kinderen een uniform moeten dragen en ook de manier van lesgeven is wat formeler dan we in Nederland gewend zijn. Maar op zich vind ik het niet slecht dat ze wat extra discipline bijgebracht krijgen. Bovendien hangt er een gemoedelijke sfeer en worden er veel leuke uitjes en sportevenementen georganiseerd. Een kinderopvang voor hele jonge kinderen is hier bijna niet, dus Lisan blijft voorlopig nog even thuis.

Op safari gaan in Tanzania

Op safari gaan is een belangrijk onderdeel van ons leven in Tanzania. In de weekenden proberen we er zoveel mogelijk op uit te gaan. Veel wildparken liggen op hooguit 2-3 uur rijden bij ons vandaan, dus ideaal voor een weekendje weg. Het is prachtig om te zien hoe de kinderen, hoe klein ze ook nog zijn, de liefde voor de natuur en wilde dieren van hun ouders hebben overgenomen. Vooral Julian vindt het geweldig om op safari te gaan en spot zelfs vaak eerder wild dan wij.

Eén van de nationale parken die praktisch in onze achtertuin ligt maar vaak wordt overgeslagen door toeristen is Arusha National Park. Het is een relatief klein park en het wild is niet zo spectaculair als in de Serengeti. Maar het is een ontzettend divers park, met overweldigende natuur en prachtige uitzichtpunten. Zeker een wandeling met een (bewapende!) ranger is een aanrader, waarbij je te voet de giraffen en buffels op dichte afstand nadert.

Integreren in Tanzania

Van echt integreren met de lokale bevolking is hier geen sprake. Niet alleen de taal vormt een barrière maar ook de grote cultuurverschillen en hoe wij tegen dingen aan kijken. Neem bijvoorbeeld de omgang en verzorging van een baby: hier is het absoluut not done om een baby te laten huilen en verwacht het personeel dat ik bij het eerste huiltje Lisan oppak. Maar ook andere vlakken zijn de verschillen te groot om een diepgaand gesprek of gelijkwaardige relatie op te bouwen. Je blijft toch altijd de buitenlander, de “mzungu”, met veel geld...  Toch zijn de mensen erg vriendelijk en waarderen het enorm als je je best doet om een woordje Swahili te spreken.

Zoals in veel Afrikaanse landen is het in Tanzania gebruikelijk om personeel in huis te hebben. Ook wij hebben een nanny (“dada”) in dienst die eveneens helpt in het huishouden. Ze kan het goed vinden met Julian en is dol op Lisan. Omdat ik veelal van thuis uit werk, kan ik hierdoor toch een goede balans creëren tussen het verzorgen van de kinderen en werk. Zelf ben ik actief in het toerisme en doe ik momenteel vrijwilligerswerk voor de Watoto Foundation, een stichting die zich inzet voor straatkinderen.

De mindere kanten aan het leven in Tanzania

Natuurlijk heeft een leven in Tanzania natuurlijk ook z’n mindere kanten. Ten eerste is de medische zorg hier niet bepaald van het niveau dat we gewend zijn. Mocht er dus iets ernstigs gebeuren dan dienen we uit te wijken naar Nairobi of Nederland. Malaria komt hier gelukkig maar weinig voor. Maar het is toch iets waar je extra alert op bent; uiteindelijk is de gezondheid van de kinderen het allerbelangrijkste!

Daarnaast heb je hier natuurlijk regelmatig te maken met uitval van elektriciteit (gelukkig hebben we een generator), zijn de wegen niet altijd even begaanbaar en is er veel corruptie. Maar goed, dat maakt dat hier geen dag hetzelfde is en ons leven in Tanzania uiteindelijk één groot avontuur blijft.

Mis je dingen aan Nederland?

Behalve familie mis ik niet veel uit Nederland. Dankzij internet en BVN kijken we ’s avonds vaak naar Nederlandse programma’s. Bovendien vliegen we regelmatig Hollandse lekkernijen in, zoals drop, kaas en zelfs frikadellen. Op zaterdag eten we hier standaard frietjes en een frikadel speciaal!

Wat ik wel mis, is het feit dat je hier niet ‘even’ op de fiets stapt of de auto pakt om ergens naar toe te gaan. Even langs de winkel, even koffie drinken bij een vriendin of familie. Zeker omdat we vrij afgelegen wonen, zijn we behoorlijk aan ons huis en het bedrijf gekluisterd. Desalniettemin proberen we wekelijks een gezellig momentje te plannen met vrienden of een ‘play date’ te organiseren met kinderen uit de buurt.

Heimwee heb ik zeker niet. Maar eerlijk gezegd zie ik onszelf hier niet oud worden. Uiteindelijk willen we toch wel weer terug naar Nederland, zeker wanneer de kinderen wat ouder zijn (en naar de middelbare school moeten). Ik ben benieuwd of zij - of wíj - dan nog aan het Hollandse leven kunnen wennen...

Heb je nog tips voor anderen als ze gaan emigreren?

Het is lastig om praktische tips te geven omtrent het emigreren, want elke situatie en bestemming is weer anders. Het is handig om vooraf al contact te zoeken met landgenoten die je van belangrijke inside informatie kunnen voorzien. Neem nou de Facebookgroep Wereldvrouwen, en zo heeft elk land denk ik wel een online expat community waar je waardevol advies kunt inwinnen. Veel netwerken en de juiste mensen kennen is belangrijk in landen zoals Tanzania.

Maar de belangrijkste tip blijft toch: gewoon doen! Er zijn altijd wel beren op de weg en redenen om te blijven twijfelen. Maar wonen in het buitenland is zo’n bijzondere ervaring die men je nooit meer afneemt.

Dank je wel voor je uitgebreide verhaal Miranda. Hoewel ik Tanzania prachtig vind en fijn om door te reizen weet ik niet of ik er zelf zou kunnen wonen. Ik vind het stoer van jullie dat je er een leven hebt opgebouwd en wens jou en je gezin alle goeds daar in het mooie Tanzania! Wie weet kom ik samen met Frank wel een keer een mooie safari maken in één van die mooie parken bij jou in de buurt.

• Wil je meer weten over het leven in Tanzania? Miranda houdt haar belevenissen bij op een eigen blogsite Terug naar Afrika!
• Ben je nieuwsgierig naar nog meer verhalen over het leven van geëmigreerde Nederlandse vrouwen? Klik dan zeker eens door naar de speciale pagina!
• Zelf ook een keer meedoen aan deze rubriek? Stuur dan een mail naar ivonne@myfootprints.nl.