Emigreren naar Barcelona
Hallo, mijn naam is Claudia en sinds september 2014 woon ik in Spanje. Hoe ik daar verzeild ben geraakt? De korte versie is: solliciteren, baan accepteren en verhuizen. En soms zijn de dingen ook zo makkelijk!
Emigreren naar Barcelona
De iets langere versie:
Mijn naam is Claudia, ik ben getrouwd en mijn man en ik hebben 2 kinderen. Ik denk dat ik een workaholic ben maar het officiële vonnis is nog niet uitgesproken. Ook toen de kinderen klein waren heb ik altijd gewerkt. Het is een keuze, maar ik vind het ook een voorrecht dat je als vrouw in Nederland die mogelijkheid hebt.
Zo´n 3 jaar geleden ontstond bij mij het idee dat ik eigenlijk nog wel iets "zinnigs" met mijn carrière moest doen, "iets in het buitenland". De kinderen waren toen al min of meer volwassen (tenminste dat vond ik: 18 en 22) dus dat kon wel. Zo gezegd zo gedaan. In de eerste instantie ging mijn voorkeur uit naar de UK, het is mij eerlijk gezegd nu ook een raadsel waarom :-). Ik schreef me in bij een werving en selectiebureau in Londen, gespecialiseerd in mijn IT richting. Het duurde eigenlijk niet zo lang voordat ze mij een baan voorstelden in Barcelona. Dat sprak me wel aan, ik heb gesolliciteerd en kreeg tot mijn verrassing de baan aangeboden.
Tja, en dan gaat het wel heel snel. Ik heb de knoop doorgehakt en ben in mijn eentje verhuisd naar Spanje. Man, kinderen en de 3 katten, kortom: huis en haard, achtergelaten. Met de afspraak dat we het 1 jaar zouden proberen, word ik ziek van heimwee of mijn man trekt het niet meer, dan kom ik terug. Inmiddels zit ik hier nu 2,5 jaar en mijn man woont nog in Nederland.
Het uitzicht vanuit mijn kantoor.
Een jaar in Barcelona
De keuze om te emigreren naar Barcelona was na 1 jaar wel gemaakt, alleen voor mijn man was het toch wel lastig om een baan te vinden in Barcelona of omgeving. We hebben nu de knoop op een andere manier doorgehakt. Mijn man blijft in Nederland werken, maandag tot en met donderdag. Van donderdagavond tot en met maandagochtend is hij in Spanje en werkt dan vrijdag vanuit huis. De katten (inmiddels nog maar 2) komen naar Spanje. Ons huis is verkocht en we huren een goedkoop hutje in Nederland voor doordeweeks voor mijn man.
Het leven in Spanje
Spanje is fantastisch om te wonen. Het is een mooi land, de mensen zijn aardig, het leven is gewoon anders dan het gehaast in Nederland. Het rare is dat ik het qua werk wel drukker heb, maar de hele, ik noem het altijd maar, "leaseauto" mentaliteit heb je hier niet.
Mocht je denken dat in Spanje er niet zo hard gewerkt wordt, dan moet ik je helaas teleurstellen. Internationale bedrijven doen niet aan siësta. Wel aan goede lunchpauzes, dus de tijd nemen om te eten en te ontspannen om daarna weer aan het werk te gaan met hernieuwde energie. Spanjaarden doen dat goed. Een typische dag begint om 8 uur. Rond 10 uur loop ik even naar het café beneden voor een koffie en croissant. Lunchen meestal tussen half 1 en half 2. We gaan dan gezamenlijk naar een restaurant en daar nemen we een dagmenu, bestaande uit voor-, hoofd- en nagerecht. En dat slechts voor 11 euro! Er wordt geen alcohol gedronken tijdens de lunch (ook zo´n misvatting denk ik). Daarna weer aan het werk, meestal tot 7 uur. Best lange dagen dus.
Het gemis van familie
Toen ik naar Spanje verhuisde was het natuurlijk 1 groot avontuur. Dat duurt ongeveer een jaar, als je in je eentje zit althans, en dan begint het gemis van thuis. Mijn moeder overleed in april vorig jaar. Ik wilde eigenlijk niet meer terug naar Spanje na de begrafenis. Maar ja, zo gemakkelijk als ik het besluit had genomen om naar Spanje te gaan in 2014, zo bleek het toch wat lastiger om dat besluit om te draaien. Qua werk zat ik op dat moment midden in een groot project wat ik eigenlijk niet zo maar wilde laten schieten. En dus ben ik gebleven. Ik heb me wel aangesloten bij wat Nederlandse verenigingen. Ineens had ik daar behoefte aan, terwijl ik dat in het begin helemaal niet had.
Nu ik weet dat mijn man naar Spanje komt, ziet het leven er alweer een stuk zonniger uit natuurlijk. Een nieuwe fase van het emigreren naar Barcelona.
Mijn insiders tips voor Barcelona en omgeving.
Ik wist niet dat jouw man ook in Barcelona had gewoond Ivonne. Wanneer? Leuk om te lezen verder weer. Ik heb 2x in Barcelona gewoond. Eerst in 1990-1991 een jaar, op mijn 18e/19e, toen werkte ik als au pair. Daarnaast volgde ik lessen aan de universiteit en gaf ik Nederlandse les. In 1996 ging ik terug en had ik mijn eigen appartement. Ik deed onderzoek voor mijn scriptie over Catalaans nationalisme en volgde daarnaast 10 uur per week Catalaans. Persoonlijk zou ik het heel lastig vinden om in een land te wonen waar je de taal niet van spreekt, ook al spreken veel mensen Engels. Zelfs in Thailand (waar ik later woonde) heb ik de taal geleerd. Het helpt wat mij betreft bij het thuis voelen in een land.
Wij hebben weleens overwogen om naar Spanje of Italië te verhuizen. De taal, en het moeten werken en die taal dus hard nodig hebben, was toen de grootste barrière. Als ik op reis ben en ik spreek de taal niet, of slechts een paar woordjes, dan vind ik dat al vervelend, laat staan als je ergens woont. Spaanse les zou ik zeker volgen, maar Catalaans is wel lastiger om te leren. Frank woonde er een jaar of 12 geleden, net voor jij mij leerde kennen. Ongeveer in dezelfde periode als jouw 2e verblijf!
Ik vind dit zo knap. Zelf ben ik altijd mijn man voor zijn werk gevolgd en heb ter plekke een nieuwe baan gezocht. Het lijkt mij super om het een keer om te draaien. Mijn man staat er in ieder geval open voor. Hoe Claudia het heeft opgelost is een goed alternatief. hhhhhm moet er ook eens over nadenken.
Grappig dat vrouwen altijd met hun man meegaan en niet andersom. Meestal heeft het met het werk van de man te maken, dat was bij ons ook zo. Als je, zoals Claudia zelf zegt, een workaholic bent kan het dus ook best omgedraaid worden. Waarom niet?
Wauw ik vind dit echt geweldig knap.
Nou hè, dat vind ik ook.
Lieve Glaudia.Ik heb jou verhaal gelezen;en vindt wat jij heb gedaan helemaal top.
De liefde tussen je man en jou nou dat zit wel goed;gewoon een top stel zijn jullie,en wat zullen jou kids trots op jullie zijn.Verder de stap om naar spanje te willen verhuizen en nederland te verlaten,nou ja Claudia het is maar plus minus 1400 a 1500 kilometer,dus zover is het niet.Mijn dochter woond ook in spanje te weten in Alvas del Pi,alicante en wil daar ook niet meer weg naar dat kouwde kikkerlandje nou dat begrijp ik nog wel,zit daar inmiddels ook alweer 14 jaar.
Nogmaals ik vondt jou verhhal heel erg mooi,ik wens jullie dan ook heel veel gezondheid toe.gr Jan…uit amsterdam.