De bus missen in Mexico, wat nu?

We reizen van Mexico City in etappes met de bus naar Palenque in Yucatan. De kaartjes zijn al van te voren door ons gekocht, dus we hoeven alleen nog maar even in de bus te stappen. het leuke van deze rit met het openbaar vervoer is dat er bijna geen toeristen zijn. Dit is waar we van houden, een goede kennismaking met het land waar we zijn en haar inwoners.

Op het grote busstation van Mexico City staat helemaal niets in het Engels aangegeven. We spreken en lezen wel wat Spaans en redden ons meestal prima. Onze koffers hebben we bij een klein loket afgegeven zodat die ingeladen kunnen worden. Daarna lopen we vast naar de gate waarvan we denken dat daar straks de bus stopt. Met handen en voeten proberen we uit te leggen wat we willen en na lange tijd overleggen zegt de dame die er staat “later, you wait”. Ok, prima denken we. Hier is de balie waar we zo dadelijk op moeten stappen, dus we gaan er lekker bij zitten en lezen ons vast wat in over de volgende plek waar we naartoe gaan.

Nog maar eens informeren.

Een paar bussen later, zo tegen onze vertrektijd gaan we nog maar eens vragen. Er wordt af en toe wel wat omgeroepen maar ons Spaans is net niet goed genoeg om te begrijpen wat ze precies zeggen. “You wait” zegt nu een meneer bij de desk en dirigeert ons met een straf handgebaar terug naar de stoel, geen tijd voor vragen nu. Na nog een tijd zitten is de originele vertrektijd gepasseerd, dus we vragen het nog maar eens een keer en zwaaien met ons kaartje “no, you wait”. Bij een volgende keer hoeven we niet meer te wachten; “no, bus left”! Whaaat? Na al dat gevraag en gezwaai is de bus nu dus weg en niet alleen dat, ook onze grote tassen zijn met die bus mee.

We laten ons door een personeelslid naar de hoofdbalie brengen en na wat zoekwerk komt er iemand die Engels spreekt. Onze kaartjes worden geruild voor nieuwe van de volgende bus en daar zal de bagage zijn zegt ze. helemaal ontspannen zit ik niet tijdens deze rit en als we uitstappen is het lang zoeken naar de plek waar de achtergelaten bagage is. Als we dan eindelijk weer oog in oog staan met onze twee tassen sla ik een diepe zucht. Oaxaca here we come!