Hiken in Torres del Paine in Chileens Patagonië stond al jaren op onze bucketlist en nadat we vorig jaar een andere meerdaagse tocht met dagrugzak hadden gelopen stond het plan vast. Onszelf een pittige uitdaging stellen, terug naar de natuur en naar de basics en luisteren naar je eigen lichaam. Te wandelen met een enorm zware backpack op de rug, met daarin eten voor 6 dagen, dikke donzen slaapzakken, een tent, matjes en kleding voor vier jaargetijden op één dag.
Zes dagen lang wandelden we in een prachtig gebied waar geen enkel pad recht is en elke tocht weer een nieuwe uitdaging. Vol modder, rivieren, grote rotsblokken en heeeeele grote rotsblokken. Met enorme gletsjers die krakend en rommelend stukken ijs laten vallen. Vosjes en muizen die het voorzien hebben op je eten, wind die je met rugzak en al van een rotsblok afblaast en de dag erop windstilte. Van regen naar zon, mist en wolken, van koud naar warm. Fijne gesprekken in de camperskitchen en lange nachten in de tent. Brandende spieren, afzien, jezelf tegenkomen maar toch doorzetten want je bent er nog niet..... en dan die prachtige "Torres", waar het park naar genoemd is na een laatste enorme klim en klauterpartij.
Een goed begin is het halve werk.
Het is begin januari. Ik zit thuis achter de computer en het huilen staat me nader dan het lachen. Nu we eindelijk de exacte data van onze reis door Chili en Argentinië hebben vastgelegd zijn we onze camper aan het boeken en de campsites voor de W-trek in Torres del Paine aan het vastleggen. Tenminste....dat is de bedoeling. Wanneer je een meerdaagse trekking in Torres del Paine gaat maken kom je het park niet meer in zonder van te voren de overnachtingsplek te hebben vastgelegd. Een regel die sinds enkele jaren van kracht is om de drukte in het park wat in te dammen en de natuur te beschermen.
Om het makkelijk te maken moet je je onderkomens via maar liefst drie verschillende sites boeken. We hebben bewust gekozen om de trekking in maart te doen, wanneer de grootste drukte voorbij is en nog steeds is het enorm puzzelen. Gesloten campsites, volle campings, data waarop alleen refugio's beschikbaar zijn, wat ben ik blij dat we niet aan exacte data vastzitten. Ik klik, schakel heen en weer en nadat ik een halve muisarm heb opgelopen past het plaatje eindelijk in elkaar. Yes!
De W-trek, één dag voor vertrek.
Na een prachtige reis met onze camperbus zijn we klaar voor een volgend avontuur. We zitten in een hotel in Puerto Natales en maken ons op voor de W-trek. De bus is geboekt en gisteren hebben we samen met andere wandelaars een praatje beluisterd in het Erratic Rock hostel. Een praatje waar Frank rustig van werd maar waar ik zelf heel veel kriebels van heb gekregen. "Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen" denk ik terwijl ik probeer om alles wat we mee moeten nemen in de backpack gepropt te krijgen.
Ik krijg een berichtje van Ilse die ik vorig jaar leerde kennen en die samen met haar zus morgen ook de W-trek gaat starten.
"Hoeveel liter is de backpack die je mee hebt?
Toch ineens weer veel spullen mee. "
"O my god, wij zitten hier totaal te worstelen met dikke slaapzakken, tent, matjes, eten en dat alles in dubbele zakken verpakt voor de eventuele regen.... Onze rugzakken zijn 65l en niet groot genoeg. Er hangt het eea aan. "
"Echt he
Ik dacht k neem super weinig meeEn uiteindelijk is het nog mega veel.
We doen de W-trek ook omgekeerdOf doen jullie de O-trek?
Even vergeten"
"Hahahaha
En dan nog weet k niet of k genoeg heb
Wat een dag, heb nu al honger. Truste en tot gauw!"
Dag 1 van de W-Trek, van camping Paine Grande naar camping Grey.
Na een snel ontbijtje gaan we richting het busstation waar het een enorme drukte is. Maar liefst vijf verschillende bussen staan klaar om mensen richting Torres del Paine te transporteren en dan komen er straks weer een stel, wat een gekkenhuis!
De bus brengt ons naar de ingang van het park waar een aantal mensen nog kaartjes moeten kopen en een verplichte film over het park en de regels moeten zien. Wij deden dat gisteren al op het busstation en hebben tijd om wat rond te lopen. Ik maak wat foto's en dan ineens zie ik Ilse en Karin staan. "Heeej, klaar voor vertrek?" Grote glimlach en een dikke knuffel en daarna vertrekt onze bus richting de catamaran. De adrenaline stroomt volop en het kriebelt overal.
Na een lange tijd in de rij bij de ferry gaat het dan echt beginnen. Niet iedereen past er op, dus we zijn blij dat we redelijk in het midden van de rij staan. Onder een flauw zonnetje varen we naar Paine Grande. Veel mensen slapen hier maar wij gaan gelijk door en proberen voor de grootste groep uit te lopen. Na een snelle pitstop starten we dan echt met lopen: 11 kilometer bergopwaarts naar camping Grey en dan nog iets verder naar het uitkijkpunt over de gletsjer.
Al vrij snel gaat het omhoog en onderweg moet ik een paar keer stoppen om mijn backpack anders te stellen. Het is de eerste keer dat we met volle bepakking lopen en zwaarder dan we dachten. Slaapzak aan de onderkant en matje aan de zijkant en daarnaast heeft Frank nog een kleinere rugzak op de buik omdat niet alles paste. Terwijl we langzaam aan naar boven puffen verdwijnt de zon achter de wolken en beukt de wind met volle kracht op ons in. Het uitzicht op het kleiner wordende Lago Pehoe achter ons is geweldig en de eerste laag kleding gaat al snel uit.
Woesjjjj.
We lopen verder over brede paden met zand en stenen. Onder ons drijven diverse helderblauwe ijsschotsen in het water, zelfs zonder zon is het een spectaculair gezicht. Regelmatig worden we opzij geblazen door een windvlaag dus het is oppassen geblazen. We eten een broodje in de beschutting van een klein stukje bos en daarna gaan we verder naar boven.
Er zit al een tijd een irritant steentje in mijn schoen. "Boven, denk ik, dan ga ik even zitten en trek mijn schoen uit". Net voor mijn billen op het grote rotsblok landen pakt een windvlaag mijn backpack. Woesjjjj, binnen een vloek en een zucht lig ik plat op de grond, onder mijn backpack. Een enorme kras op mijn arm en een grote pijnlijke plek zijn het resultaat. Ik ben zo geschrokken dat ik bijna niet meer op durf te staan en Frank me overeind moet trekken. Gelukkig heb ik mijn vestje aan en geen blote armen.
De rest van de dag blijft de wind aan ons rukken en trekken maar we zijn gewaarschuwd. We genieten van het uitzicht op Grey gletsjer die langzaam aan steeds dichterbij komt. Op het laatste deel voor de camping moeten we via een rivierbedding met laagje water stijl afdalen. Normaal al niet mijn ding en na de val een stuk spannender dan normaal, maar we redden het. We melden ons bij de camping, zetten ons tentje op en koken een hapje in de kleine camperskitchen. Vandaag is het noedels met een blik groente en Nescafé. We raken aan de klets met twee Amerikaanse stellen, 2 Canadezen en een samengesteld groepje uit Mexico, Amerika en Chili. Zij lopen dezelfde route als wij dus die zullen we nog vaker zien.
Wanneer we na de afwas naar het verderop gelegen kleine uitkijkpunt lopen beseffen we pas hoe moe we zijn. Bij terugkomst vallen we na het tandenpoetsen om 9 uur als een blok in slaap.
Dag 2 van de W-Trek; van Grey naar Paine Grande.
Tegen 8 uur worden we wakker. Wow! Hebben we echt bijna 12 uur aan één stuk geslapen? De matjes lagen prima en de nieuwe slaapzakken zijn heerlijk warm, soms zelfs té heet. We pakken ons tentje in, ontbijten en gaan met de dagrugzak richting het uitkijkpunt van de Grey gletsjer die een kilometer of 4 verder ligt. Het is bewolkt maar windstil, er zijn slechts 2 andere mensen en de gletsjer is adembenemend mooi. Gelukzalig zit ik voor me uit te staren naar al dat natuurgeweld en ik kan me met moeite losrukken.
Terug op de camping eten we een broodje en drinken koffie. "Zo dat scheelt weer een kilo" grapt iemand tegen ons. En dan ineens paniek. Er is een zak met eten en brander van iemand gestolen. Tranen vloeien, er wordt met man en macht gezocht naar de zak en verschillende mensen bieden eten aan. En dan, net voor we weggaan, komt de ranger aanlopen met de zak die een kilometer verderop in de bosjes langs het pad lag. Twee hele gelukkige wandelaars. "Let op zegt de ranger, er is nog wat meer eten gestolen op de O-trek, dat hebben we nog nooit meegemaakt".
De backpacks worden omgegespt en we lopen de 11 kilometer terug richting Pain Grande. Onderweg genieten we weer van de vergezichten en ijsschotsen. Het pad door het water is pittig maar een stuk relaxter naar boven dan naar beneden. Ook de rest van de route is makkelijker. Gek, gisteren werd ik nog van mijn steen geblazen en nu is het totaal windstil.
Net als ik me bedenk dat ik geen zin meer heb zijn we er. Het is wel even schrikken, Paine Grande is echt een enórme campsite vol tentjes voor de verhuur. Deze staan op de mooiste plekken en wij moeten er maar een vrij plekje tussen zien te vinden.
In de camperskitchen worden "oorlogsverhalen" uitgewisseld en maken we weer een nieuwe vrienden, elk met hun eigen missie. Het is bijzonder hoe snel dit soort ervaringen verbroederen. We zitten knus én warm en hebben genoeg te eten en drinken, wat wil een mens nog meer?
Opnieuw duiken we tegen het donker de tent weer in. Als ik 's nachts naar het toilet loop is het totaal windstil en zie ik boven me talloze sterren fonkelen. Ik staar naar boven tot ik het niet meer vol kan houden en ren dan snel verder. Paine Grande, de plek op de W-trek waar gewaarschuwd werd voor de enorme wind, blijkt een mak, windloos lammetje met als enige geluid dat van de snurkende buurmannen links en rechts van ons....
Dag 3 van de W-trek: van Paine Grande naar Frances.
Rond 7 uur, in de camperskitchen, de branders snorren er al flink op los. "Goedemorgen....hebben jullie goed geslapen?" Ehm, veel snurkers om ons heen. "Volgens mij zit de hele camping er vol mee (lachend)". "Een fijne tocht vandaag en tot vanavond".
Het eerste deel van de route heeft een lage moeilijkheidsgraad maar al snel gaat het weer op en neer. Terwijl we voor de zoveelste keer flink puffend een helling oplopen bedenk ik me wat dit pad die lage moeilijkheidsgraad dan geeft. Alles is relatief natuurlijk 😉
Net als gisteren begint de dag grauw maar al snel trekt het open. We passeren meren, een stuk met dode, afgebrande bomen en steken een aantal stroompjes over. Wanneer we vlakbij camping Italiano zijn steken we een brug over en ontvouwt zich links van ons een brede vallei met rivier en op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. WOW! Er mogen maar 2 mensen tegelijk op de brug lopen dus ik loop er af, zodat de volgende groep erover kan, en dan nog snel even terug. Hier mag je mijn luie stoel wel neerzetten!
We dumpen onze grote backpacks bij de camping en prijzen onszelf gelukkig dat we op tijd vertrokken zijn. Officieel mag je de Valle de Frances, die we nu bewandelen, niet meer in na 13.00 uur. We wandelen door een sprookjesachtige vallei. Links van ons de met sneeuw en ijs bedekte bergtoppen en rechts van ons gladde rotsen, bijna zonder begroeiing. Af en toe hoor je een luid gerommel wanneer er weer een stuk van de gletsjer afbreekt en onder donderend geraas naar beneden stort, wat een bijzondere wereld.
Onderweg stoppen we op een eerste uitzichtpunt en kijken naar het landschap beneden ons. Nu zien we goed hoeveel we al gestegen zijn. We komen een stel tegen dat we gisteren ontmoetten en hier al terugkeert omdat ze nog verder moeten lopen dan wij. Er zijn best veel mensen die lange dagen wandelen of dingen niet halen omdat niet alle campings beschikbaar zijn. Blij dat wij vannacht een plekje hebben kunnen reserveren op Frances.
360 graden panorama en wildplassen op de camping.
Na nog een tijd wandelen komen we op het hoogste punt van de vallei, uitkijkpunt Brittanico, vanwaar we een geweldig uitzicht naar alle kanten hebben. Wandelaars zitten op de rotsen te kletsen, een broodje te eten of wat uit te rusten terwijl ze om zich heen kijken. Wat is het toch bijzonder om zo midden in dit soort natuurgeweld je lunch op te kunnen eten. We kijken elkaar aan en prijzen onszelf gelukkig.
Daarna wordt het tijd om af te dalen. We wandelen en klauteren over rotsen terwijl het meer uitdagend glinsterend naar ons lonkt. Beneden ontmoeten we weer een stel dat we kennen. Zo langzamerhand hebben we al aardige trek gekregen. "Wie heeft er zin in een frietje met mayo?" "O ja, en een broodje kroket". "Een nassibal, smulrol"..... Dan gaan de backpacks weer op en lopen we samen het laatste stuk naar Frances, de allernieuwste camping op de W-trek. Eenmaal daar krijgen we een platform toegewezen dat een aardig eindje van de receptie afligt. Terwijl we naar boven sjokken lopen we langs een platform met de Amerikanen die eerder weg waren en enigszins giechelig aan het bier zitten. "Nog een klein stukje".
We zetten onze tent met enige moeite op het houten platform op. Daarna is het een lange weg naar beneden om te douchen en weer een lange naar boven. Waarom ze dat gedaan hebben snappen we niet helemaal. Terwijl het begint te spetteren koken we een hapje op de eigen vlonder waarna we alweer naar beneden moeten om af te wassen. De benen zijn enorm verzuurd en het pad is ongelijk en vol boomwortels.
Later die nacht word ik wakker omdat ik nodig naar het toilet moet. Ik stap van het platform af en plas nu al bijna in mijn broek. Hmm, weer helemaal naar beneden lopen, met alle risico's van dien, of stiekem achter het platform in de bosjes? Voor wildplassen draai ik mijn hand niet meer om na een maand in de camper dus het wordt optie 2, de regen zal het vast wel wegspoelen.
Dag 4 van de W-trek van Frances naar Central.
"We hebben een makkelijke dag voor de boeg" vertel ik Frank als we wakker worden. Terwijl om ons heen alle buren al aan het opbreken zijn eten wij rustig ons ontbijt. Al snel blijkt dat ik me totaal vergist heb in deze dag. Waar ik dacht dat het bijna vlak was blijkt het juist de dag te zijn waarop we het meest moeten klimmen en dalen van de hele W-trek.
Tijdens het eerste deel van de route zijn we al moe. Niet veel later gaat het er ook nog eens bij regenen. Gelukkig hebben we alles prima waterdicht verpakt maar leuk is anders. De dag is zwaar en wordt steeds zwaarder en we zitten er aardig doorheen. Bij de zoveelste helling zou ik het liefst de backpack afgooien en op de grond gaan zitten wachten tot het over is. Maar ja, lieverkoekjes worden niet gebakken werd er vroeger dan gezegd. We zullen toch door moeten.
Even later passeren we een man die behoorlijk met zijn been trekt en raken aan de praat. Hij heeft diverse blaren op de voeten en heel veel pijn in één heup en knie. "Dit is mijn laatste dag zegt hij, ik ga het niet meer redden naar de Torres morgen. Jammer, maar het is niet anders".
We wandelen een stuk langs het meer en ondanks de mooie natuur genieten we vandaag minder en zijn blij dat we in de buurt van de centrale regio komen. Daar blijkt het nog een behoorlijk eind lopen tot de camping. We zetten onze tent op blij dat we het weer hebben gehaald.
Geen noedels maar friet.
Terwijl ik sta te douchen bedenk ik dat we onszelf vandaag wel mogen verwennen. Koken kan hier namelijk alleen onder één heel kleine witte partytent of buiten maar het regent behoorlijk. Bovendien hebben we eigenlijk net iets te weinig noedel vulling meegenomen. Onze camping host tipt ons het nabijgelegen hotel waar het eten goed is en niet veel duurder dan bij de refugio waar we wilden gaan eten.
We wandelen richting het hotel waar we met onze outdoorkleding tussen net geklede hotelgasten aan tafel schuiven. Nog nooit smaakten een kip cordon bleu en een hamburger met friet zo goddelijk en zat een stoel zo lekker. Ook de cappuccino gaat er gewillig in. Mijn creditcard doet het prima als betaalmiddel voor deze uitspatting die het dubbel en dwars waard is. Helemaal opgewarmd en tevreden wandelen we terug naar de camping. In het licht van onze zaklantaarn vangen we een vos die op jacht is. Een mooi einde aan een pittige dag.
Dag 5 van de W-trek; op en neer naar de Torres.
Veel mensen gaan in alle vroegte naar de Torres om er de zonsopgang te zien. Omdat campsites Torres (gesloten) en Chilenos (volgeboekt) niet meer beschikbaar waren zit de hele bubs met wie wij de W-trek lopen op camping Central. Twee en een half uur in het donker omhoog wandelen en het laatste stuk flink klauteren zien wij niet zitten dus we vertrekken met het licht. Terwijl we ontbijten zien we één van de vossen bij onze buurmeisjes aan de tent snuffelen. Wat zou hij ruiken denk ik en we kijken vol interesse wat hij doet. Even later steekt hij ineens razendsnel de kop onder het tentzeil en komt met een plastic zak vol eten naar boven. Roef, weg is ie, naar zijn hol verderop in de bosjes. Zo stom dat mensen niet luisteren naar rangers en toch hun eten zo laten slingeren.
We did it!
Nadat ons eten veilig aan de ranger is afgegeven gaan we op pad. Onderweg komen we de Amerikanen tegen die glunderend hun foto's laten zien van prachtige rode Torres en de reflectie van de rotsformatie in het meer. Het zien van de zonsopkomst bij de Torres is niet voor niets één van de hoogtepunten van de W-trek. Even bekruipt mij een spijtgevoel maar dat is snel weer weg. Het is goed zo!
De route stijgt en daalt weer behoorlijk. We wandelen langs een rivier tussen de hoge rotswanden óf lopen boven langs de rotswand. Gelukkig kunnen we deze route alleen met een dagrugzak doen want ik had het echt niet willen doen met een grote rugzak, zelfs niet nu het eten bijna op is. Zeker het laatste uur, waarbij we over enorme rotsblokken naar boven klauteren is pittig. Overal zie je blijde mensen die naar beneden gaan en hijgende mensen die naar boven klimmen. Ook wij lopen met de tong op de schoenen.
En dan ineens, wanneer we een laatste rotsblok voorbij zijn, komen daar de Torres in zicht. Met een prachtig blauw meer ervoor en witte wolken om de top. We hebben de tijd en gaan rustig zitten terwijl we onze boterham opeten. Langzaam aan trekken de wolken weg en de camera blijft knippen. Trots en voldaan staan we samen boven op een grote rots en laten ons op de foto zetten. Yes, we did it! Na een uur beginnen we aan de weg terug en zijn blij dat we nog een nachtje slapen en geen vaart hoeven te maken. 's Avonds is het weer gewoon noedels wat de pot schaft en vroeg naar bed. Het kan niet altijd feest zijn.
De laatste dag van de W-trek
Na al die mooie foto's willen wij proberen ook wat mee te pakken van de rode gloed op de Torres. Vanaf de camping kun je de Torres behoorlijk goed zien dus ik zet de wekker en stap de volgende ochtend vol verwachting uit de tent. "Frank, snel, de rotsen staan in brand". Samen staan we een minuut of wat te kijken naar de mooie kleuren.
Daarna gaan we aan één van de picknicktafels zitten waar we in gesprek raken met twee Noorse meisjes. Zij zijn slechts 2 dagen in het park en liepen gisteren naar de Torres. Omdat ze weinig tijd hadden moesten ze terugkeren voor ze die uit de wolken hadden zien komen. O, wat zou ik daar van balen. Opnieuw prijs ik me gelukkig met onze beslissing om de vijfde nacht erbij te boeken.
Daarna is het een kwestie van inpakken. Bij een laatste kop van die heerlijke cappuccino in het restaurant laten we alle dagen nog even de revue passeren. We proosten met elkaar op een geweldige tijd in Torres del Paine. Was het de uitdaging die we dachten? Zeker weten! Moe maar voldaan stappen we later op de shuttlebus en daarna rijden we met de grote bus terug naar Puerto Natales. Klaar voor een volgend deel van ons grote Chili en Argentinië avontuur!
Handig om te weten over de W-trek in Torres del Paine:
- Boek je campsites of onderkomen niet te laat. Wij kwamen genoeg mensen tegen die er helemaal niet meer in konden of hun route moesten aanpassen. Vol is echt vol!
- Kaartjes voor de bus naar Torres del Paine koop je op het busstation in Puerto Natales. Er zijn diverse maatschappijen die hetzelfde doen en gelijk geprijsd zijn.
- Entreekaartjes voor het park koop je bij de parkrangers van Conaf op het busstation of bij de entree van het park. Je geeft aan hoe veel dagen je wilt gaan.
- Naast entree voor het park en de bus naar de ingang betaal je nog apart voor de Catamaran en het shutlebusje
- Wij hadden brood mee voor het ontbijt en de lunch. Wraps zijn een goed idee om die te vervangen en nemen minder ruimte in.
- Pak laagjes kleding in en zorg voor een goede slaapzak.
- Het praatje over de O- en W-trek in Torres in het Erratic Rock hostel is echt een aanrader. Het vind in het seizoen elke dag plaats. Bij het hostel kun je ook spullen huren en zij kunnen je helpen met het boeken van campings en refugio's tot een complete trip.
- Wij namen al onze spullen (tent, matje, slaapzak, kookspullen) van thuis mee of kochten het ter plekke. Wil je liever spullen huren dan kan dat op diverse plekken in Puerto Natales.
- Wie liever niet alles meesjouwt kan op elke camping een tent huren of in refugio's slapen.
- Let op: het weer kan elke dag anders zijn en ook in de loop van de dag veranderen. Neem laagjeskleding mee.
- Er wordt regelmatig gezegd dat iedereen de W-trek kan maken. Toch hebben wij regelmatig mensen af zien haken die last hadden van blaren, blessures of oververmoeidheid. Bereid je goed voor om het meest van de trekking te kunnen genieten. Wij zijn sportief en hebben al veel hikes gemaakt en toch was het ook voor ons pittig.
- Kun je niet meer terecht in Torres of zoek je nóg een uitdaging? Lees dan dit blog over hiken in het Los Glaciares National Park bij El Chalten.
Lees al mijn blogs over Chili op de speciale pagina.
Is de W-trek in Torres del Paine een droom die nu nog even buiten bereik is maar zoek je toch een leuke meerdaagse wandelroute? Wij wandelden de Walk of Wisdom rondom Nijmegen. Een route die ik ook absoluut aan je kan aanbevelen. Lees hier onze ervaringen op deze route.
Mooi verhaal. Dank je wel.
Leuk om te horen Mary-Joan, jij ook bedankt voor je commentaar.
Die eerste foto maakt al jaloers. Wat een prachtige trekking!
Dat is het zeker en een mooie uitdaging bovendien!
Hallo,
Ik doe de W-trekking in april. Wanneer waren jullie daar ongeveer in Maart? Blijkbaar mooi weer gehad. Wanneer ging de zon op en onder bij jullie? Ik heb genoten van dit verslag en de andere verslagen van Patagonië. Ik kijk al uit naar mijn reis door jullie foto’s.
Hoi, wij deden de trekking van 19 t/m 24 maart en hadden inderdaad, op één dag motregen in de middag en één dag met veel wind na, goed weer. De zonsopkomst was rond 8 uur en zonsondergang tegen half 9. Fijn dat ik je heb kunnen inspireren met mijn verhalen. Patagonië is echt geweldig mooi. Ik wens je vast veel plezier.
Hoi,
Ontzettend leuk je verhaal te lezen. Ik ga de W trek zelf in november doen. Misschien een beetje een gekke vraag maar weet jij of het mogelijk is om een deel van de spullen ergens achter te laten? In bv een hostel in torres? Ik ga namelijk alles huren en wil dit graag in mijn backpack doen, maar dit zal lastig worden ivm de andere spullen die hier al in zitten. Ik ga namelijk minimaal drie maanden reizen.
Hoi Fleur. Wat leuk dat je de W trek ook gaat maken! Wij lieten onze bagage achter in ons hotel waar we voor en na de trekking sliepen. Ik weet dat heel veel hotels/hostels dit doen, soms tegen betaling, soms gratis zeker wanneer je er overnacht.
Heb je al een slaapplekje bedacht voor de trekking? Vraag het daar eens na. Anders misschien even het Erratic Rock Hostel mailen?
Het gaat zeker lukken en ik wens je vast veel plezier op de W trek! Groetjes, Ivonne
Hoi Ivonne. Wat een fijn verslag om te lezen! Wij gaan binnenkort ook de W-trekking lopen en ik heb een vraag.
Is reserveren van diner/ontbijt verplicht of kan dit nog bij aankomst op de campings zelf geregeld worden? Geldt dit ook voor lunch? Het lijkt me nogal onpraktisch/onmogelijk om voor ‘4/5 dagen’ lunch te kopen in Puerto Natales. Echter lees ik nergens terug of we zonder alvorens te boeken nog ter plekke eten kunnen kopen (camping Grey/Grande/Francis/Chileno).
Hoi David.
Wij hadden al ons eigen eten en drinken meegenomen voor de W-trekking. Water hoeft niet voor alle dagen want dat kun je onderweg op diverse punten bijvullen. Voor eten staan er al wat tips onderaan dit blog.
Er zijn wel wat mogelijkheden om eten te kopen bij bijvoorbeeld Grey maar dat is zo lang de voorraad strekt en summier, daarnaast is het ook niet goedkoop. Er is best kans dat je misgrijpt vandaar dat wij alles meenamen (Plus we vonden het ook een mooie uitdaging om helemaal zelfvoorzienend te zijn).
In de refugio’s kun je vaak aanschuiven voor een simpele maaltijd, zoals bij Grande. Bij Chileno zijn wij niet geweest dus ik weet niet wat daar aan voorzieningen is. Bij Grande kunnen wij je het hotel aanraden dat iets voor de campsite ligt, heerlijk decadent eten daar!
Ik hoop dat ik je zo wat op weg geholpen heb en wens je veel wandelplezier in het mooie Torres del Paine.