Emigreren naar Italië, Piëmont

Zoals je weet woonden Frank en ik een klein jaar in het oosten van de Verenigde Staten. Emigreren is een bijzondere ervaring die mijn leven veranderde en waar ik met warme gevoelens aan terug denk. Uit ons avontuur ontstond het idee voor deze nieuwe rubriek en vandaag het eerste deel. Hierin vertelt Elizabeth over het emigreren naar Italië .

Emigreren, persoonlijke ervaringen in het buitenland.

Het is echt super om te zien wat de ervaringen en avonturen van al deze vrouwen zijn. Het lijkt zo mooi om naar het buitenland te vertrekken, maar is het dat wel? Uit eigen ervaring weet ik dat het (hard) werken was voordat het leuk werd.

Alle verhalen en foto’s  inspireerden mij tot de rubriek “Emigreren” op mijn blog. Elke keer vertelt een andere vrouw haar eigen verhaal over het wonen en leven in een ander land.

Nieuwsgierig naar verhalen van anderen stel ik de vrouwen een aantal vragen. Waar lopen zij tegenaan? Wat is er zo bijzonder aan het land of de regio waar zijn nu wonen? Wat zijn de leuke en minder leuke kanten van het het emigreren? Willen zij nog (wel) terug naar Nederland? En als laatste hebben zij nog tips voor andere vrouwen?

Emigreren naar Italië  leven in Piëmont.

In het eerste deel van Emigreren geef ik het woord aan Elizabeth. Zij emigreerde een aantal jaar geleden naar Italië. Elizabeth woont in de regio Piëmont, in het noordwesten van Italië.

Ik ben Elizabeth van der Giessen, ik ben 70 jaar oud. Mijn 2 kinderen wonen met hun gezinnen in Washington DC en Amsterdam. Hen zie ik elke zomer. Mijn keus voor Italië werd eigenlijk door de kinderen bepaald. Zij bezoeken mij elke zomer een aantal weken en wilden liever in Italië vakantie komen houden dan in Duitsland.

Mijn vertrek naar Italië

Ik ben samen met mijn kat Bijou naar Italië vertrokken om verschillende redenen.

Na zo'n 45 jaar hard werken was ik opeens hele dagen thuis. Mijn omgeving beviel mij steeds minder goed. Ik verlangde naar ruimte, uitzicht, rust, stilte. Ik woonde in 70-er jaren nieuwbouwwijk in een bollendorp. Met een kleine tuin en niet veel vrienden want ik was bijna nooit thuis vanwege de lange werkdagen. Het bollendorp staat bekend om zijn stugge bevolking.  Toen ik werkte, had ik daar geen of weinig last van maar hele dagen thuis drukte mij met de neus op de feiten.  Niets hield mij daar eigenlijk al had ik wel een heerlijk huisje.

Ik werkte mijzelf een burn-out op de administratie van een groot internationaal advocatenkantoor in Amsterdam op de Zuid-As. Ik had ooit wat onroerend goed in Duitsland en was in eerste instantie wel geïnteresseerd om daar te gaan wonen. Maar door de kinderen is het toch Italië geworden.

Een huis kopen in Italië

Ik wilde graag aan de kust wonen maar dat bleek veel te duur. Ook kun je daar geen grote stukken land vinden om je huis, zoals ik nu hier heb. Dit was vroeger een wijnlandgoed. Alle dingen zoals de pers, de demi-johns (grote groene wijnflessen) waren en zijn (in beperkte mate) nog aanwezig. Al zoekend op internet vanaf de kust landinwaarts, kwam ik bij een NL sprekende makelaarster terecht. Via haar kantoor heb ik dit gevonden en gekocht.

Een huis kopen in Italië is gemakkelijk en niet duur.Ik betaalde destijds voor dit huis 118.000 euro. Ondertussen zijn de prijzen nog lager geworden. Rond de 50.000 kun je al iets leuks vinden. Italianen willen meestal niet afgelegen wonen. Er is dus keus in overvloed, ook dichter bij dorpjes en stadjes. Dit gedeelte van Italië ligt niet in een aardbevingsgevoelig gedeelte. (Belangrijk om te weten!) Het zijn vaak (grote) boerderijen/wijn landgoederen die aangeboden worden omdat er geen opvolging is. Daar moet dan meestal wel het nodige aan gedaan worden om te voldoen aan het comfort dat Nederlanders over het algemeen eisen.

Ik raad kopers aan hier een aantal weken vakantie te komen houden en goed rond te kijken alvorens een keuze te maken. Het is hier niet altijd zomer. De winters kunnen behoorlijk koud zijn en soms met veel sneeuw. Skigebieden genoeg op niet al te lange afstand.

Mijn huis in de bergen

Het wonen in (dit deel van) Italië

Het is geweldig om in Italië te wonen. Ik kan eigenlijk niets negatiefs bedenken aan het emigreren naar Italië.

De winkelsluitingstijden rond de lunch zijn soms lastig. De oplossing is goed plannen want soms zijn ze wel van 12 tot half 4 dicht. Of er staat een bordje 'Apro quando arrivo': “Open als ik terug ben”.

Italië is zo bijzonder, althans dit gedeelte, omdat de mensen zo ontzettend vriendelijk en relaxed zijn. Zo beleefd en hulpvaardig. Ik word hier met respect behandeld en aangesproken. Onlangs was mijn auto voor een aantal dagen in reparatie en het eten voor mijn dieren begon op te raken. Ik zit op ongeveer 5 km. van het dorp op 350 meter hoogte. De garagehouder kwam mij ophalen en bracht mij met dierenvoer weer naar huis terug. Dat soort dingen.

Men werkt hier heel hard, soms in verschillende banen, ook op zondag. Het gemiddelde inkomen is slechts 1250 euro per maand dus er moet vaak bijverdiend worden.

Het leven in een kleine Italiaans dorp

Vrijwel alles is hier goedkoper dan in Nederland. Ik ging gisteren naar de kapper en betaalde 16 euro voor wassen knippen föhnen. Die kapsalon is trouwens een belevenis op zich. Niet alleen wordt er gekapt, er zijn slechts 2 stoelen en 1 kapster, maar er worden ook wenkbrauwen geverfd en snorren en baarden bij de dames gewaxt. Verder wordt er enorm veel gekletst, recepten bediscussieerd, etc.

La bella figura is heel belangrijk in Italië. Je ziet hier nooit een ouder iemand in een jogging outfit op sneakers. Iedereen doft zich op alvorens naar buiten te gaan. In mijn dorp kan ik mijn auto open laten eventueel nog met mijn tas op de voorbank en de sleutel in het contact. Daar buiten is dat uiteraard geen aanrader.

Hollandse koffie en een broodje kaas

Mijn dag begint met Hollandse koffie. Italiaanse koffie drink ik alleen buiten de deur. 's Morgens vroeg wil ik een grote beker koffie en niet zo'n vingerhoed vol espresso. Erbij een zo bruin mogelijk broodje met half Hollandse kaas en de andere helft met jam. Ondertussen lees ik het nieuws online, check mijn email, Facebook, Whatsapp, Pinterest, het weer. Dan stippel ik de dag uit aan de hand van de tv gids zowel Nederlandse zenders als BBC, etc..  Afwisselend buiten of binnen aan de slag en dan weer even uitrusten met een interessant iets op tv. Ik heb gemerkt dat ik niet meer 'tot het gaatje' kan doorgaan met werken, dat moet ik de volgende dag bekopen.  En er is hier heel veel te doen ......  Langzaam aan en goed verdelen, dat is het geheim.

1x per week rijd ik naar Acqui Terme voor Italiaanse les. Ik combineer dat met de grote hoeveelheden boodschappen om mijn 'carbon footprint' zo klein mogelijk te houden. De winkeltjes in het dorp bezoek ik wel, maar eigenlijk alleen voor vergeten dingen. Ik vind het wel belangrijk dat ze blijven bestaan maar het aanbod is niet altijd wat ik zoek

Leestip: Polderen in Piemonte

Een eerlijk verhaal van Ank Oostland  over het kopen van een wijnboerderij en emigratie naar Piemonte.

Wat maakt de regio Piëmont zo bijzonder?

-Prachtige natuur, wildlife en heldere sterrenhemels

Het is een aanrader om de natuur hier in alle facetten te ervaren. Ik geniet van het wild wat rond en over mijn landje loopt. Ik heb in mijn omgeving wilde zwijnen, reeën, vossen, dassen, konijnen, enorm grote hazen en ook al 1 keer een wolvenpaar gezien en later de puppy's. Er zijn veel roofvogels maar ook allerlei kleine vogels. De oorverdovende stilte, het uitzicht en de prachtige sterrenhemels.

-Dit is de Monferrato wijnstreek met de meest verrukkelijke wijnen die heel betaalbaar zijn.

-De Middellandse Zee...

is niet ver, zo'n 45 km.  En altijd blauw. Het liefst ben ik daar in voorjaar, herfst en winter. Dan is er bijna niemand op het strand. In de zomer kan het er, zoals overal aan zee eigenlijk, behoorlijk druk zijn.

-Stokoude stadjes

Ik ben omringd door stokoude stadjes en steden, o.a. Acqui Terme met z'n Romeinse aquaduct uit de 2e eeuw en 3 thermale bronnen.  Turijn is een museum op zich. Genua met de meest prachtige gebouwen en musea. En Milaan natuurlijk. Al geef ik persoonlijk de voorkeur aan Turijn boven Milaan.

Mijn eigen veestapel

Er is ook hier dierenleed maar er zijn ook heel veel mensen en organisaties die zich dat lot aantrekken. Zelf vond ik 1 van mijn honden bij het kleine stationnetje van mijn dorp. Ik gaf hem de naam Dante. Hij liep daar al weken rond, wachtend op zijn baasje die hem waarschijnlijk uit de auto had gezet. Heel schuw was hij, maar met veel geduld heb ik zijn vertrouwen weten te winnen.

Mijn andere hond, ik doopte haar Juliet, zat een paar jaar geleden opeens op mijn terras. Ze was heel vies, rook naar zure melk. Zo te zien had ze al heel veel nestjes gehad en was misschien op zoek naar haar puppies? Wie zal het zeggen. Ik weet niet hoe oud ze is, ze had toen ook geen chip. Nu wel. Ik gaf haar eten en drinken en ze besloot te  blijven. Dus naar de hondenschoonheidssalon voor een make-over. Zij heeft heel bijzondere kleuren, zoals een lapjeskat.

Ik wilde een 'boerderij' kat tegen de muizen. Die kreeg ik in de vorm van Luca, een echte dondersteen die het eten van je bord steelt als je niet uitkijkt. Hij zwierf lang op straat en was dus gewend om zijn eten bij elkaar te schrapen. Hij woonde heel kort bij een Italiaanse familie maar ik kan mij nu voorstellen waarom hij daar niet te hanteren was. Tijdens zijn zwerversbestaan was hij duidelijk mishandeld, geschopt, geslagen. In het begin viel hij altijd mijn benen aan maar we zijn nu de beste vrienden. 

Luca kwam tegelijkertijd met 1 week oude Coco, door iemand bij de afvalcontainers gevonden, haar moest ik met een poppenflesje voeden, ook 's nachts.  Wij hebben een enorm hechte band.

Mis je Nederland?

Wat ik mis aan Nederland is de oerhollandse kaas, maar die wordt regelmatig door die en gene voor mij meegenomen. Wat ik helemaal niet mis is de manier waarop er met mij werd omgegaan in Nederland. Als oudere ben je al gauw overbodig. Men vindt het niet meer nodig om zorgvuldig met je om te gaan. Ik ga nooit meer definitief terug naar Nederland. Het bevalt me hier zo goed!

Ik heb hier 2 huizen naast elkaar en 10.000 m2 grond omringd door ravijnen. Bronwater uit 2 bronnen. Het wordt op een gegeven moment zo goed als zeker te groot en te veel om te behappen. Daarom kocht ik alvast een oer-Italiaans appartementje in het historisch centrum van mijn dorpje. In de buurt van winkeltjes, de kapper, postkantoor, de bank, restaurantjes, etc.

"In het dorp vragen ze steeds wanneer ik daar nu eindelijk eens kom wonen.  Als ik 80 ben, zeg ik dan".

Mijn tips voor mensen die ook (willen) gaan Emigreren

Spreek de taal

Als je gaat emigreren naar Italië is het uiteraard handig om alvast de taal te spreken. In tegenstelling tot Nederland waar het niet eenvoudig is als oudere alleenstaande om vrienden te maken, is dat hier in Italië een peulenschil gebleken. Ik heb een giga grote groep van vrienden en bekenden om mij heen verzameld van verschillende nationaliteiten. Behalve Nederlanders en Italianen zijn dat Australiërs, een Nieuw Zeelandse, een Griekse, Zwitsers en Duitsers. Nederlanders zijn hier trouwens veel aardiger dan in Nederland.

Sociale contacten zijn belangrijk

Met familie en vrienden houd ik contact via FaceTime, Skype, Email, Messenger, Whatsapp, etc.. Ik heb een tuinclub opgericht met een eigen Facebook pagina voor het uitwisselen van tips en stekken en de sociale contacten uiteraard. Een paar keer per jaar komen we met een groep bij elkaar voor een hapje en een drankje, en de plantjes natuurlijk.

Dank je wel voor je uitgebreide verhaal Elizabeth! Ik vond het super om jouw ervaringen te lezen over het emigreren naar Italië. Stiekem wil ik nu ook wel een huis kopen in deze mooie regio.

Volgende keer weer een ander verhaal van één van de vrouwen. Ik kijk er al naar uit!

Als je ook zo gek bent op Italië dan vind je dit vast ook leuk om te lezen:

• Landelijk wandelen bij San Gimignano in Toscane
• Wandelen op het Monte Baldo massief hoog boven het Gardameer
• Wandelen langs de kust van Sicilië in het Zingaro Nature Reserve

Hoe is het nu met Elizabeth? Een update.