in bad met mama

Dag lieve mama, we gaan weer op reis

Daar gaan we weer lieve mama.....drie maanden op reis richting Midden-Amerika. De afgelopen dagen waren we druk met het inpakken van de tassen, het huis aan kant brengen, de laatste dingen regelen en afspraken met familie en vrienden.  Hier heb ik naar uitgekeken. Ik heb er enorm veel zin in en toch ook weer niet. De tweestrijd in mij is enorm......

 

Niet de eerste keer

Het is niet de eerste keer dat we langer op reis gaan, maar elk jaar wordt het een beetje spannender....Vorig jaar stelde Frank aan mij voor om een heel jaar achter elkaar op pad te gaan. Om eindelijk eens die echte wereldreis te maken die we al een paar jaar zo enorm graag willen maken, maar ik kan het niet.... Meer dan een maand of 3 achter elkaar van huis wil ik niet zijn.

We boffen want jullie zijn nog alle vier in leven, iets waar we onszelf enorm gelukkig mee mogen prijzen. Maar jullie worden ouder en gaan steeds meer kraken en piepen. Beide moeders hebben alzheimer en strijden een oneerlijke strijd die langzamerhand steeds eindiger lijkt. Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn, er is steeds minder reden om te lachen en er is meer pijn. Toch maken we er samen het beste van, de schouders eronder. We genieten van wat we kunnen. Gewoon bij elkaar zijn, kostbare tijd met een gouden randje.

 

Geniet er maar van......

Weet je het nog toen ik voor het eerst serieuze verkering had en ik dat aan jullie kwam vertellen? Zo voelt het tegenwoordig een beetje als we op reis gaan, zeker als het een lange of verre reis is. Ik weet dat jullie heel blij voor ons zijn, maar ook dat jullie ons enorm zullen missen (en wij jullie ook). Het wordt niet echt uitgesproken, wij zijn niet de types die al onze diepste gevoelens makkelijk op tafel leggen, maar het is voelbaar. Dapper slaan jullie je er doorheen en vragen ons het hemd van het lijf. " Geniet er maar van nu het nog kan, jullie zijn nog jong en je hoeft het voor niemand te laten. Het is wel lang hoor, en ook wel ver"

We beloven trouw te schrijven en ook wel te bellen als we de kans krijgen. De link naar het blog wordt weer vastgezet op de computer, papa noteert de vluchttijden en op de kalender schrijven we wanneer we vertrekken en wanneer we weer terug zijn. Voor jou mama, omdat je het je anders niet meer kunt herinneren. Zo kunnen jullie elke dag even kijken en weet je weer hoe het zit zonder het steeds te hoeven vragen. En papa zit straks, zoals bij elke reis, weer trouw achter de computer en kijkt of we goed vertrokken zijn en of we weer veilig geland zijn. Een pak van het hart als we weer op vaste bodem staan.

lieve mama

 

Dag lieve mama

En dan komt de laatste zondagmiddag. Een huiskamer vol gezellig gekakel van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Er wordt gelachen en gespeeld en daarna is het tijd om afscheid te nemen. " Fijne reis"  klinkt het van alle kanten.

En dan zie ik in de verte mijn schoonmoeder staan, huilend, voor het eerst in al die jaren, omdat Frank op reis gaat. Misschien wel met diezelfde gedachte waar wij elke keer toch een beetje mee op pad gaan....Wie weet is het wel het laatste afscheid. Ik krijg een brok in de keel en het liefst wil ik ter plekke die hele klote reis afzeggen. " Nee mama, we hebben er over nagedacht, we blijven gewoon lekker in Nederland....."

Dag lieve mama, we gaan weer op reis. Wil je alsjeblieft op me wachten tot ik straks weer uit het vliegtuig stap?

Geplaatst in From the heart, persoonlijk, reisdagboek Midden-Amerika.

17 reacties

  1. Hoi Ivonne, dat is zeker een dilemma. Ik herken dit .wij gaan dan nooit voor 3 maanden, maar in een maand kan ook veel gebeuren. En met al die oudere broers en zussen weet je nooit hoe het gaat. Toch kies ik er voor om te gaan. Heel veel plezier en een fantastische reis.

  2. Dat is inderdaad het nadeel aan reizen, het achterlaten van je familie. Vooral in de fase zoals nu is het lastig maar tegelijkertijd kun je inderdaad je eigen leven ook niet continu op wacht zetten. Hopelijk kun je toch gewoon van jullie reis genieten en na afloop je herinneringen delen met het thuisfront.

  3. Bijzonder mooi geschreven en zo herkenbaar. Mijn moeder vindt het telkens spannend als we een verre reis gaan maken en zeker naar landen als Brazilië en de Filipijnen. Wij gaan nooit langer dan twee weken dus hoe lang je gaat maakt voor hun niet zoveel uit, afstand en het type land wel. Voor jezelf maakt tijd wel een verrschil, dat begrijp ik.
    Ga volop genieten zodat je veel mooie belevenissen met ze kunt delen wanneer je terug bent.

    • Dank je wel Marina, we gaan ons best doen om er een mooie reis van te maken. We hebben er reuze zin in en gaan vast weer tijd te kort komen. Klinkt raar toch met 3 maanden in het vooruitzicht, maar toch is het elke keer weer kiezen uit heel veel mooie dingen.

  4. Ik kan me zo voorstellen dat het echt een moeilijk afscheid was. Lastig, die tweestrijd! Wij gingen inmiddels 11 jaar geleden op wereldreis met de gedachte dat de kans groot was dat we oma misschien niet meer zouden zien of dat ze ons zeer waarschijnlijk niet meer zou herkennen als we terug kwamen (ook Alzheimer). Ze is er nog steeds! En herkent ons ook nog altijd.. het leven blijft je verrassen, hopelijk jullie ook.. en vooral ook op wederom een mooie reis! Geniet ervan, ondanks het lastige afscheid. 🙂

  5. Erg mooi geschreven Ivonne. Wat een zwaar afscheid heb je dan. Heel dubbel, voor allemaal. Ook jullie ouders gunnen jullie de reis van harte, maar gaan jullie ook erg missen. Net zoals jullie uitkijken naar t genieten van de reis en jullie ouders (en vrienden en familie) gaan missen.
    Afscheid nemen gaat altijd vooraf aan thuis komen. Je weet nooit wanneer het laatste afscheid komt, bij niemand. In je hart neem je alle dierbaren mee en zij (ook wij) houden jullie ook in hun (ons) hart 😘😘
    Nogmaals fijne reis, geniet er van en wel terugkomen 😘

  6. Ik weet helaas precies hoe het voelt om zo te vertrekken. En krijg kippevel van hoe je het recht uit je hart verwoordt. Mooi geschreven, erg dubbel en ondanks dat hoop ik toch vooral veel plezier op jullie mooie reis.

  7. Wat een mooi geschreven stuk Ivonne ! Zoiets raakt … ontroert … Ik kan me voorstellen dat het dubbel voor je voelt om te vertrekken … zeker als je zo’n langere tijd weg blijft … maar je hebt nu als tijdelijk afscheid een prachtige tekst voor je mama geschreven … je gevoel geuit … en je weet hoe het van haar/hun kant ook voelt … neem dat in gedachten mee en geniet van alle avonturen die jullie te wachten staan. Veel plezier !

  8. Kippenvel… Zeker herkenbaar, aangezien mijn vader overleed vlak voor onze reis door Nieuw-Zeeland en Jan’s vader tijdens die reis een fikse hersenbloeding kreeg. Ik hoop dat jullie nu hebben kunnen loslaten en volop genieten!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *