wonen in Engeland

Emigreren, Debby over wonen in Engeland

Wonen in Engeland was altijd al een grote wens van Debby. Toen zij tijdens haar studie in Oxfordshire James leerde kennen maakte dat het plaatje compleet. Samen met haar hond Darcy emigreerde zij in 2007 naar Engeland. In dit deel van Emigreren vertelt ze haar verhaal

Debby over het wonen in Engeland

'Ello, 'ello!
Mijn naam is Debby Addison-Robbe, ik ben 35 jaar oud en woon sinds 2003 in Engeland. Ik ben vertrokken uit Tilburg nadat ik mijn Costumière en Coupeuse diploma's had behaald en kwam hier BA Fashion Design studeren in Banbury, Oxfordshire. Eind van mijn tweede jaar heb ik mijn man, James, leren kennen en na mijn afstuderen in 2006, zijn we getrouwd. Daarna vertrokken we voor 6 maanden naar Dubai voor zijn werk.

Na onze tijd in  Dubai zijn we terug gekomen naar het zuiden van Engeland, waar hij al woonde toen we mekaar leerden kennen.
Sinds 2007 woon ik in Billericay, Essex, waar ik werk als freelance dressmaker (coupeuse) voor ontwerpers en particulieren, en ben ik alweer bijna een jaar mama van een tweeling, Henry en Lauren.

wonen in Engeland

Mijn vertrek naar Engeland

Ik ben in Engeland terecht gekomen, omdat ik hier altijd al heen wilde. De grote vraag was nooit óf, maar wanneer!
De eerste keer dat ik Engeland bezocht was toen ik 18 jaar oud was. Londen zag ik voor het eerst het jaar erna en ik wist meteen dat ik dit echt wilde doen. Zodra de kans er was en ik het juiste college voor mezelf had gekozen, pakte ik alles wat ik had in en vertrok ik met mijn maatje en mede avonturier, Darcy.

wonen in Engeland

Mijn beste maatje....

Mijn hond Darcy had ik een jaar voor vertrek als pup gekocht. De beste beslissing ooit, want ik had meteen een vriendje en moest elke dag er wel uit, want hij had flinke wandelingen nodig.  Ik kende niemand in Banbury, wist niet eens waar de supermarkt was, maar zodra ik het plaatsje zag wist ik dat ik er heen wilde. Het sfeertje, de omgeving, alles was perfect voor me.

Omdat Darcy een mensenvriend was, werden we al snel bekend bij de buren en iedereen die ons zo vaak voorbij zag lopen.
Helaas heb ik op 12 februari 2016 afscheid moeten nemen van mijn mede avonturier. Hij was op een paar maanden na 14 jaar, maar helaas moesten we vanwege kanker de moeilijke beslissing maken. Ik doe nu veel van de wandelingen met de tweeling en merk dat ik wederom opval met een dubbele wagen. Vanwege het heuvelige  is het soms wel uitkijken dat de wandelwagen er niet uit zichzelf vandoor gaat.

wonen in Engeland

Het Engelse leven

Het wonen in Engeland is zeker anders dan Nederland. Alleen het feit al dat niks hier gelijk loopt wat er voor zorgt dat je de eerste weken met spierpijn in de kuiten rondloopt.
Het doen en laten hier is soms net als in Monty Python. Waar wij Nederlanders weg lijken te zijn van papieren en handtekeningen, hoe officiëler hoe beter, lijkt men hier in vergelijking soms wat lakser in alles.
Ik opende mijn bankrekening hier bijvoorbeeld met mijn TV license. Officiële papieren van mijn college en mijn huurcontract werkten niet, maar dankzij de TV license gingen alle deuren open ha-ha! Jezelf inschrijven bij de gemeente kennen ze hier ook niet, dus toen ik bij het gemeentehuis stond met dat ID, snapten ze niet wat ik kwam doen.

Wat maakt wonen in Engeland zo bijzonder?

Engelsen zijn zeker in vergelijking met Nederlanders meer gesloten. Je komt niet gauw hun huis in, dus als je wordt uitgenodigd om binnen te komen is dat best iets. De pub is meer waar het te doen is hier. Als er wat te vieren is ga je naar de pub, het maakt niet uit of het moederdag, een verjaardag of wat dan ook is. Of er wordt ergens een zaaltje gehuurd. Het  thuis vieren heb ik nog niet veel mee gemaakt.

Wat ik heerlijk vind is hoe je weg kunt van de wereld zonder ver te hoeven gaan. In Banbury was een groot park dichtbij het centrum, Spiceball park, en hier vind je Mill Meadows midden in het plaatsje zelf, waar je door weilanden loopt.
Je hoort de wegen niet meer en soms zie je niemand anders rondlopen. Heerlijk vind ik dat. Waar je compleet tot rust kunt komen zonder eerst een tijd in de auto hoeven te zitten. Dat is één van de voordelen van wonen in Engeland.

Toen ik studeerde moesten we vaak naar Londen voor de musea of de winkels en warenhuizen langs om de trends van nu te studeren. Ik liep dan meestal naar Hyde Park om in het gras te zitten lunchen op een mooie dag. Je zit er niemand in de weg en kunt rustig aan de wereld voorbij zien gaan.Zelfs in Londen zoek ik graag de rust op en wandel in de parken.

A cup of Tea!

Waar ik hier wel aan moest wennen zijn hoeveel mannen er thee drinken, vooral de bouwvakkers. In Nederland zie ik het al voor me dat ik een soort van muiterij aan m'n broek heb hangen als ik dat daar zou doen. En je mag zeker de melk niet vergeten nadat het theezakje minstens 5 minuten heeft staan trekken.
Ik heb tot dusver nog niet veel koffie gemaakt voor mannen.

Een ander cultuurverschil dat zeker wennen is voor een Nederlander is het klassenverschil. De Engelsen zelf beweren dat het er niet meer is, maar als buitenstaander zie je dat zeker wel. Het heeft niet zo zeer te maken met beter of minder zijn, want elke klasse is trots op zijn afkomst, maar het is een indeling dat is duidelijk.
Als niet Engelse sta je er wat buiten, maar toch ook niet, wat verwarrend kan zijn. Het beste wat je kunt doen is het over je heen laten komen en accepteren hoe het is.

Mijn tips voor reizigers in Engeland

Natuurlijk raad ik de toeristische plekken aan, dat is meestal één van de redenen dat mensen hier komen en waarom niet.
Wat ik persoonlijk bijzonder vind aan Engeland is hoe veel hier bewaard wordt. Architectuur, historie, denk aan de theaters en de Engelse kostuum musea zijn fantastisch.
Toen ik het Costume Museum in Bath voor het eerst bezocht, was het een droom die uit kwam. Alles is zo mooi opgezet, in het duister en koel, zodat de kleding niet beschadigd kan raken. maar je kunt toch alle details perfect zien.

De grote musea in London kun je zo binnenlopen ook, ze vragen een donatie. Gooi er dus wat kleingeld in ben je dat ook meteen kwijt en ze hebben er veel aan. De standaard tentoonstellingen mag je zo bekijken zonder kosten. Dat maakt het bereikbaar voor iedereen.

Heerlijk snuffelen

Charity shops vind ik heerlijk om in te snuffelen. Ze zijn letterlijk overal. In Colchester is een grote alleen maar voor Vintage spullen. Je kunt er schatten vinden en tegelijk een goed doel helpen. Heb je spullen die je niet meer nodig hebt, dan geef je die zo makkelijk af waar je wilt. In onze High Street alleen al zitten er een stuk of 4/5.

Antiek centra zitten ook overal verdeeld over het land. Je kunt hier letterlijk je auto instappen en op avontuur gaan in de dorpen en er buiten.

Op verlaten plekken kan ineens iets zichzelf laten zien wat de moeite waard is om te bekijken. Dichtbij bij mijn huis vind je Barleylands Craft Village. Je kunt er potten bakken/schilderen als je wilt, zien hoe glas geblazen wordt vanaf een boven verdieping, een afternoon tea nuttigen bij de Tiptree tea room (aanrader) en de winkeltjes bekijken.
De car boot sales en verschillende (vintage/antiek/hobby)markten zijn ontzettend leuk voor een ochtendje of dagje uit, voornamelijk in de zomermaanden.

wonen in Engeland

Elk jaar is er hier om de hoek een buurtfeest met oa een komische vorm van Crufts, waar de opbrengsten naar een hondenopvang gingen.
Darcy heeft het eerste jaar eerste plaats Golden Oldie gewonnen en Second best in show.
Er is altijd wel wat leuks, geinigs of interessants te doen hier. Wat verder weg of dichtbij de deur. Als je de lokale krantjes in de gaten houdt of het internet, vindt je alles zo!

Wonen in Engeland is veilig

Engeland is naar mijn idee niet onveilig en ik kan zo niks bedenken om specifiek voor uit te kijken.
Zakkenrollers heb je helaas overal en zeker als toerist ben je een fijn doelwit, want je bent sneller afgeleid met het rondkijken, dus let zeker op je spullen. Als je zo'n beetje dezelfde regels aanhoudt als in Nederland kom je al heel ver. Mijn advies verder is altijd veel vragen in de winkels.

Aangezien ik niks wist over Banbury, deed ik dit in het begin om er achter te komen uit welke buurten weg te blijven en elke keer kwam hetzelfde antwoord. Je kunt geen beter advies krijgen over dit soort dingen, dan van de Engelsen zelf. Trek gewoon de stoute schoenen aan en vraag wat er allemaal te beleven is waar je verblijft en waar je het beste weg kunt blijven.

Mis je dingen van Nederland?

Het enige wat ik heel erg mis aan Nederland is dat ik nooit zomaar even langs kan bij iedereen. Gelukkig is er voortaan Skype, waardoor je toch dichterbij bent. Toen onze tweeling geboren werd, merkte ik dat minpunt meer. Ik zag anderen op hun kamer met hun ouders en/of vrienden op bezoek en dat ging bij mij niet. Door de zee er tussen moet alles gepland worden. Het wonen in Engeland heeft zeker zijn charme, maar op zulke momenten dan mis je dat zeker wel.

Wat ik niet mis aan Nederland is het gehaaste. Het gezucht en gesteun als dingen niet snel genoeg gaan. Het voordringen bij de trein en bus. Of je er nu al stond of net aan komt, iedereen wil als eerste erin. Daar moet ik elke keer weer aan wennen in Nederland en mis ik totaal niet als ik terug ben in het land van de "in de rij staan" wereldkampioenen.

De Brexit

Ik weet niet of we ooit weer naar Nederland zullen vertrekken. Nu met Brexit komt het onderwerp weleens voorbij, want niemand weet wat er gaat gebeuren. Ik geloof niet dat ik ineens op een boot, trein of vliegtuig gezet zal worden, maar er is zeker wat veranderd. Het zal er aan liggen waar mijn man eventueel in de toekomst zal gaan werken of dat hier in Engeland is of ergens anders. Ik kan mijn machientjes inpakken en overal te wereld neer zetten en weer verder gaan.

wonen in Engeland

Mijn tips voor anderen die ook naar Engeland willen emigreren

Houd er rekening mee dat je maar zoveel kunt plannen. De cultuurschok zal gebeuren, waar je ook heen gaat.
Het is anders, ergens op vakantie gaan of ergens gaan wonen. Zodra je er woont ga je het echte dagelijkse leven mee maken, de maniertjes, het communiceren.

Er zullen saaie momenten zijn en hele leuke momenten. Het beste advies wat mijn ouders gaven toen ze me achter lieten in Banbury was "kom niet elke vakantie terug, want dan geef je jezelf nooit de kans om hier te settelen en er wat van te maken". En dat klopt helemaal.
Het eerste jaar was het moeilijkste, maar daarna werd het steeds leuker en gezelliger.

Gun jezelf de tijd en als je een mindere dag hebt, dat mag. Die hebben we allemaal weleens. Zolang de leuke dagen in de meerderheid zijn, dan komt het helemaal goed!

Wil je meer weten over Debby en haar leven in Engeland?

Voor mijn werk heb ik een paar pagina's. Ben je nieuwsgierig hoe het is om te werken en wonen in Engeland, kom gewoon even kijken!

www.ardutch-dressmaking.co.uk
https://www.facebook.com/ARDutchDressmaking/
https://www.instagram.com/ardutch_dressmaking/

Mijn tips voor anderen die ook naar Engeland willen emigreren




Dank je wel Debby voor je mooie verhaal! Ik was kort geleden zelf weer in Engeland en herken veel van wat je vertelt in je verhaal. Ik vind het een heerlijk land en kom er zeker weer terug!

Heb je het vorige deel van Emigreren al gelezen? Daarin vertelt Willianne over haar leven in Kenia.

Ben je nieuwsgierig naar nog meer mooie persoonlijke verhalen van de vrouwen? Klik dan zeker door naar de Emigreren, persoonlijke verhalen pagina!

Wil je zelf ook een keer meedoen aan deze rubriek? Stuur een mail naar ivonne@myfootprints.nl

 Als je dit een mooi verhaal vond dan vind je dit vast ook leuk om te lezen:

Hoe is het nu in Engeland? Een update

Jan 2022:

We wonen in Engeland nog in hetzelfde plaatsje maar wel in een ander huis Mijn tweeling gaan nu naar de basisschool. Dat was wel weer een wennen met de uniformpjes en alle regels daar omheen (nooit geweten dat zelfs de kleur haarbandjes voor m'n dochter aan bepaalde regels moesten voldoen).

Op de kleuterschool beginnen ze meteen al met proberen te lezen van letters en schrijven. Dat was wel even de knop om in m'n hoofd allemaal maar zij weten zelf niet anders en zijn helemaal happy, dat is het belangrijkste.

Qua werk, gaat het ook goed. Zijn gangetje. Covid was heel lastig natuurlijk, zoals overal, maar ben blij dat ik weer bezig mag zoals ervoor. Hopelijk blijft dat zo nu. M'n nieuwe website gaat binnenkort live, die was wel toe aan een flinke update. Er zal ook een blog bij zitten dan, dus dat zal heerlijk zijn om te doen, ter ontspanning er naast.

Voor de rest is het zo'n beetje hetzelfde. We zien wat de toekomst brengt, maar voor nu zoals het er naar uit ziet, blijven we lekker zitten waar we zitten. 🙂

Geplaatst in emigreren, Engeland, Europa.

28 reacties

  1. Stoer hoor, in je eentje naar Engeland gaan om te studeren en wonen in een plaatsje waar je in eerste instantie niemand kent. Ik ben dol op thee, maar de Engelse manier van theedrinken vind ik toch wel wat heftig. Vooral dat 5 minuten laten trekken van je thee, het word dan zo bitter. Maar smaken verschillen natuurlijk!

  2. Wat een stoere beslissing om naar Engeland te vertrekken. Sneu dat je vorig jaar dan na zo’n tijd afscheid van je maatje hebt moeten nemen. Grappig om te lezen dat het zo anders is daar met het vieren van bv verjaardagen… lijkt me inderdaad even wennen. Mooi verhaal, met plezier gelezen!

  3. Mooi verhaal. Ik blijf het mooi en bijzonder vinden dat mensen een leven opbouwen in een ander land. Een bekende van mij woont en werkt ook al een aantal jaar in Engeland. Die sterke thee klinkt inderdaad bekend. Bah…ik drink mijn thee erg slap dus ik zou een slechte Engelse zijn 😉 .

  4. Gaaf dat je zo’n beslissing durft te nemen om in een ander land je leven opnieuw op te bouwen. Klinkt alsof dat bij Debby goed is gelukt! Mooi om te zien dat ieder land zo zijn eugen tradities heeft. Vooral al die feestjes in de pub en de thee…

    • Dank je, ik wilde dit idd echt. 🙂 Het is heel spannend wanneer je de sprong echt maakt, maar toch ook heel leuk. Ik dacht bij mezelf, ik ga het liever gewoon proberen, kijken waar ik uit kom, dan later in m’n schommelstoeltje zitten van “ik had zo graag…” etc.

  5. Dag Debby,

    Leuk om te lezen dat het voor jou wel goed uit heeft gepakt, het verhuizen naar Engeland.

    Ik woon inmiddels 8 jaar in Engeland. Ik ben naar Engeland verhuist om samen met mijn vriendin te zijn. We zijn nog steeds samen, en hebben inmiddels 2 kinderen, 7 en 9 jaar oud. Inderdaad, 8 jaar in Engeland en het oudste kind 9 jaar oud. Daar is meer aan de hand, de oudste is niet van mij. Haar vader heeft haar in de steek gelaten toen zij net 1 jaar oud was.

    In het begin was het leuk en interessant. De mensen zijn aardig, en ik vond dat er niet erg veel verschillen waren. Ook vond ik, en vind nog steeds, dat Engeland een heel mooi land is als je naar de perfecte plaatsen gaat. Het enige wat me opviel toen ik hier voor het eerst kwam, was dat alles erg oud is.

    Het laatste jaar, misschien de laatste 2 jaar, is mijn mening toch wel erg veranderd.

    Een beetje achtergrond informatie over mij. Ik ben kok (Chef) van beroep. Niet echt een van de meest verdienende beroepen. Ik, wij als gezin, ben dus working class. Wij wonen in een vervallen dorp, Lowestoft. Ons ‘huis’, een 2 slaapkamer flat. Op de eerste verdieping. Mijn kinderen hebben hun eigen slaapkamer, dus wij slapen op een mastras in de woonkamer. Wij hebben geen tuin, maar een courtyard wat toegankelijk is voor iedereen. Ik durf mijn kinderen niet alleen buiten te laten spelen. De meeste mensen om ons heen zijn, zoals ze genoemd worden, Chavs. Voor mensen die het moeilijk vinden om er een voorstelling van te maken: Denk Onslow, van Schoon en Schijn. Dronken mensen op straat, echtelijke ruzies worden op straat uitgevochten, vernielingen en alles wat niet vast aan de grond zit heeft een risco of gestolen worden. De ‘normale’ kleding hier is grijze trainingspakken en grijze hoodies. Wanneer mensen hier praten, is het een stortvloed van scheldwoorden en straattaal.

    Omdat wij dus financieel aan de onderkant zitten, is zelfs verhuizen naar een beter plaats, erg moeilijk. Mijn partner en ik zijn verloofd, maar we hebben geen idee waarneer we eindelijk kunnen trouwen. We kunnen ons dat (op dit moment) niet veroorloven.
    Voor de regering besta je niet. Alleen de rijke zijn in dit land belangrijk. De conservatieven hebben weer gewonnen, dus voorlopig zal er niets veranderen.

    Ook Brexit heeft veel veranderd. Het is nu goed voelbaar hoe negatief Engelsen over buitenlanders denken. Ik ga niet zo ver als zeggen dat Engelsen racistisch zijn, maar ze zijn wel erg nationalistisch. Ze denken dat ze nog steeds een Empire hebben, en dat ze de belangrijkste in de wereld zijn.
    Als buitenlander zal je nooit voor vol worden gezien. Als je je nationaliteit verandert, wordt je Brits, niet Engels (Ook al woon je in Engeland). En nu de toezegging dat alle EU nationals, die langer dan 5 jaar in het Verenigd Koninkrijk hebben gewoond, mogen blijven, krijg je nog steeds een ‘speciale’ status, geen britse nationaliteit.

    Ik wil je niet bombarderen met negativiteit. Ik ben blij voor jou dat het voor jou wel goed gaat. Maar hoe het voor jou gaat, is niet hoe het voor de meeste mensen hier is. In Nederland krijg je mooi plaatjes te zien, op de televisie bijvoorbeeld. je krijgt niet te zien hoe het hier voor de meeste mensen is. De meeste mensen worstelen om rond te komen. 3,7 miljoen kinderen leven in armoede, meer en meer mensen moeten gebruik maken van voedselbanken…..En ik vind Engeland niet een veilig land.

    Ik mis Nederland…En hoe meer ik mijn verloofde vertel over Nederland, hoe meer zij ook uit Engeland weg wil.

    Nogmaals mijn (wel gemeende) excuses als ik een schaduw over jouw zeer positief artikel plaats, maar ik wil graag mijn verhaal over Engeland ook kwijt.

    Er zijn hele mooie plaatsen, maar ook hele slechten. Als mensen hier naar toe willen komen, raad ik ze toch wel aan om heel goed uit te zoeken wat voor hun situatie mogelijk is. Geld is niet de weg naar succes, maar hier in Engeland helpt het je wel op de juiste weg. Als je geen goede baan hebt, of veel geld bij elkaar hebt gespaard, maak je hier geen kans. In Nederland, als working class, heb je een beter leven, dan hier.

    • Hoi Stefan. Je hoeft geen excuses aan te bieden hoor, dat is echt niet nodig! De verhalen die hier staan zijn een persoonlijke kijk van de schrijfsters, Nederlandse vrouwen in het buitenland. Het is schrijnend om te lezen hoe jullie het leven in Engeland ervaren en je hebt gelijk, het zijn niet vaak de plaatjes die je standaard ziet van Engeland. Nederland is in veel opzichten een fijn land waar we het goed voor elkaar hebben. Ik wens jullie veel succes in de toekomst.

      • Dank je voor je antwoord 🙂

        Ik moet wel zeggen dat het me opvalt dat, wat betreft Engeland, het inderdaad meestal vrouwen zijn die een bericht plaatsen. Ik kijk/ zoek al geruime tijd wat de mening van Nederlanders over Engeland is, en het zijn voornamelijk vrouwen die iets plaatsen.

        Engeland heeft, zoals de schrijfster ook duidelijk maakt, veel mooie plaatsen, en ook de Engelsen op zich zijn leuke/ interessante mensen…Maar ik vind Nederland veel socialer. Mensen in Nederland lijken meer om elkaar te geven dan hier….En dat is erg jammer.

  6. Erg fijn om beide visies te kunnen lezen hier; ik herken het allemaal. Het leven in Engeland kan even prachtig als deprimerend zijn. Vanwege de Brexit ben ik me nu weer op Nederland aan het orienteren. De beslissing om te vertrekken doet me veel, omdat ook ik uit een voorliefde voor Engeland hiernaartoe gegaan ben, maar de kwaliteit van leven als expat (single) was de afgelopen jaren heel wisselend – ik zie dit ook veel om me heen bij andere expat vrouwen. Ik erken wel, dat dit in Nederland misschien niet anders is; het is makkelijk om het land ‘aan de overkant’ te idealiseren. Toch is er wel duidelijk minder sociale bescherming hier, en de ongelijkheid tussen bevolkingslagen is zeker voelbaar – en werd in mijn ervaring ook door de Engelsen onderkend.
    Wat thee betreft, die zet ik niet meer voor de Engelsen nadat die eens zonder pardon door de gootsteen werd gekieperd (over Engelse beleefdheid gesproken 😉 ), maar de handigheid in het omgaan met draadloze tea bags vind ik dan wel weer fascinerend.
    Dat je zo makkelijk ‘weg’ kan zijn van de bewoonde wereld, en dat de natuur hier vaak wat meer ‘losgelaten’ wordt, dat herken ik ook en dat ga ik in Nederland denk ik erg missen. Ik ben er ondanks mijn aanstaande vertrek wel heel blij om dat ik hier zoveel jaren heb kunnen wonen en werken; een bijzondere ervaring.

    • Ik woonde een tijd in Amerika en we kwamen sneller terug dan de bedoeling was. Een leven in een ander land heeft mooie, maar ook minder mooie kanten en het was niet altijd makkelijk. Zo voelde ik me in het begin (als meereizende partner) heel eenzaam zonder auto, vrienden, familie en werk. Toch zou ik het absoluut over doen, elke seconde weer. Emigreren is een verrijking van je leven. Succes met het remigreren naar Nederland.

  7. Hoi Debby,

    Hoe zit in zorg werken in England? Zijn er veel banen in zorg? Weet je misschien wat voor waarde verzorgende IG diploma in England heeft? Ik will naar Birmingham gaan verhuizen? Zijn er productie werk daar?

    Graag zie ik uw reactie tegenmoet.

    MVG,
    Najma

      • Hoi Najma,

        Ik weet niet veel over de zorg helaas, alleen wat ik heb meegemaakt natuurlijk wanneer ik het nodig had. Toen ik beviel van de tweeling hoorde we dat er geen Nederlandse vroedvrouwen waren, want schijnbaar zijn de kwalificaties anders. Dat is zo het enigste wat ik mezelf kan herinneren. Je moet er hier wel rekening mee houden dat in vergelijking met Nederland sommige ziekenhuizen en verzorgingstehuizen er uit kunnen zien alsof je terug gaat in de tijd. De zorg is meestal verder goed (er is een website waar je kunt zien hoe goed een ziekenhuis presteert), maar dat je niet schrikt van de omgeving. Je hebt hier natuurlijk ook het verschil tussen de NHS (betaald door de staat) en particulier. De laatste betaal je of zelf, of je bent verzekerd die dat het dan betaald. Dus vraag is dan ook welke van de 2 je terecht wil komen. Ik zou het anders eens checken bij de NHS zelf, kijken of zij je verder kunnen helpen met je vragen? Birmingham is een arbeidersstad, vroeger net zoals Tilburg, waar ik vandaan kom, veel textiel fabrieken etc. Die zijn nu voor zover ik weet weg. Of er momenteel veel productie werk is is moeilijk te zeggen. Je kunt evt kijken op de jobcentre site of er veel werk is daar. De jobcentre is waar mensen heen gaan voor hun uitkeringen etc, maar ze adverteren dus ook werk. Er is ook een FB pagina “I am Dutch and Living in the UK”. Je kunt vragen of je erbij mag zodat je daar ook je vragen evt kwijt kan? Daar zitten we met zoveel Nederlanders in allerlei banen, plaatsen etc. Misschien dat daar iemand zit die je beter kan helpen dan ik.
        Nu met Brexit zou ik ook goed in de gaten houden welke veranderingen ze gaan inbrengen, want ze willen het moeilijker maken voor EU burgers. Het is zeer frustrerend dat we weten dat we een “right to remain” certificaat moeten aanvragen, maar we weten dus totaal niet wat ervoor klaar zal moeten liggen qua papieren. Ik zit hier zelf lang genoeg en betaal al meer dan 10 jaar National Insurance, dus maak mezelf nog steeds niet teveel zorgen (al voelt het niet prettig), maar hou wel alles in de gaten. Gezien je hier nog niet zit, zou ik dat dus echt goed in de gaten houden dat ze je het straks niet moeilijk gaan maken. Ik klink hopelijk niet te doemdenkend nu, maar dacht geef het toch even door. Veel succes iig en als ik ergens mee kan helpen verder, vraag erop los. 🙂

  8. Mooie verhalen en leuk dat Ik Julia llie gevonden heb.

    Ik kwam in 1980 naar Engeland en woon in ‘leafy’ Warwickshire. Ik werd verliefd op een Londenaar die naar Nederland kwam in 1977. Wij werkten op dezelfde afdeling bij IBM. Mijn man kon een huis kopen, alhoewel het wel twee jaar heeft geduurd voordat wij trouwden. Ik had mijn hele ‘kitchen sink’ meegenomen, maar het was zijn huis.
    Ik werd ‘thuis-blijf-moeder met twee kinderen, classroom helper op de lagere school, vond verschillende parttime jobs (administratief), en toen de kinderen de deur uit waren, ging ik zelfstandig werken en kwam bij een Project Mgr. terecht waar ik 15 jaar voor gewerkt heb. Ik ben nu alweer twee jaar met pensioen.

    Ik kan mij erg goed indenken met de bovenstaande verhalen. Ik vergelijk de Brits vaak met roundabouts en de Nederlanders met stoplichten (Brits draaien maar rond; Nederlanders nemen makkelijker een besluit ‘ja’, ‘nee’, ‘nog ff wat nadenken). 😁 Het is makkelijk om Engels te leren spreken, maar de Engelsen zijn in staat om een buitenlander in de maling te nemen zonder dat ie het in de gaten heeft. Als je de taal goed wilt spreken moet je veel studeren.

    Ik heb nog steeds mijn Nederlands paspoort, want: “je kunt een mens uit zijn land nemen, maar het land blijft in de mens”.
    Ik vind de mensen om mij heen nog steeds lieve en leuke mensen, maar sometimes…… ‘doen ze mijn hoofd in’ 😀

    • Hallo Janny, ik ben 69 jaar en mijn naam is Jeannette en zit
      op Engelse les.
      Ik vind het zo moeilijk om hele zinnen te kunnen spreken…..
      En bedacht ik moet gewoon een maand in Engeland gaan wonen om het onder de knie te krijgen.
      Om het in de praktijk te brengen.
      Dus zoek ik een goed adres tegen betaling of een appartementencomplex.
      Wie kan mij helpen.

  9. Hoi Debby,

    Wat leuk om jouw verhaal te lezen! Ik hoop dat je een fijne tijd in Tilburg hebt gehad, ik kom er zelf vandaag.

    Ikzelf ben van plan om volgend jaar voor ongeveer 3 maanden naar Engeland te verhuizen. (ik werk reeds voor een Engels bedrijf). Mijn voorkeur gaat uit naar Bristol, waar wij een kantoor hebben. Niet heel bijzonder, maar de reden dat ik graag wat meer wil weten is omdat ik mijn trouwe viervoeter heel graag mee wil nemen.

    Heb je tips? Zowel voor het reizen van en naar Engeland als het verblijf in Engeland of regels die ik zeker moet weten?

    Vriendelijke groet,

    Anna

    • Hey Anna,

      Leuk te zien dat m’n verhaal nog steeds zo’n bereik heeft. 🙂

      Ik zou zeker checken met je dierenarts wat de regels op dat moment zijn, want kan zijn dat die veranderd zijn sinds ik Darcy had. Ik moest met hem zorgen dat zijn rabies prik helemaal in orde was en hij moest 24u voor we reisden een wormen, vlooien en teken behandeling hebben. Het makkelijkste qua reizen vond ik de Eurotunnel. Dan blijf je in de auto samen met je hond. Altijd goed gewerkt met Darcy. Even langs de pet passport control in Frankrijk, waar ze alles checken en je kunt door, zolang alles in orde is natuurlijk. Aan de Engelse kant konden we altijd zo door, daar keek eigenlijk niemand. Je moet bij de Eurotunnel wel opgeven dat hij/zij mee gaat heen en weer natuurlijk.
      Poep opruimen is een must hier. Betekent niet dat je nooit meer in de hondenpoep staat, maar vind het altijd minder dan in NL. Er staan ook hoge boetes op het niet opruimen. Dus altijd zakjes mee. Bij sommige uitlaatplekken staan dispensers, waar je dan wat zakjes uit kunt halen voor je wandeling als je die van jezelf vergeten bent. Heb zelf geen controleurs gezien, maar zo gedaan en dan het zakje in 1 van de vele prullenbakken ervoor. 🙂
      In Banbury moest Darce een penning van de council aan zijn halsbandje. Was gratis aan te vragen en kon zo een nieuwe krijgen als die er weer eens afgevallen was. Hier in Essex hadden ze die regel niet, dus het is niet overal. Zou dat even checken wanneer je hier bent of even online kijken op de council site waar je heen gaat. Een penning met je details is wel verplicht. Niet dat iedereen het doet, maar toch handig mochten ze een keer verdwaald raken ook.
      Er zijn hier genoeg weilanden om in te wandelen, maar kijk wel uit dat je hond schapen niet opjaagt etc. Als een boer denkt dat zijn schapen in gevaar zijn, mogen ze evt je hond afschieten. O.O Het gebeurt niet vaak gelukkig (het is het laatste wat ze willen doen natuurlijk), maar toch goed te weten. Met Darce lijnde ik hem altijd aan als ik wist dat er ergens vee stond. Ook zodat ik zelf niet achterna gezeten zou worden door koeien etc. O.o
      Kunt eventueel moeite hebben met een huisje vinden met hond. Veel huisbazen willen geen huisdieren of je krijgt evt een afvallig huisje aangeboden. O.O Zag er eentje in Banbury via een makelaar, met de woorden dat ik evt meer borg moest betalen “want de hond kan wat kapot maken”…ben terug gegaan om te vragen of ze konden aanwijzen wat de hond nog kapot kon maken… O.o Weet niet of je evt een huisje of iets krijgt via je je werk?
      Voor de rest kan ik zo niks bedenken wat anders is dan in NL. Mocht me iets te binnen schieten dan zal ik het hier neerzetten natuurlijk. 🙂 Veel plezier alvast in Bristol!

  10. Wat is het boeiend om deze levendige verzameling van ervaringen te doorlopen!!! Kom er toevallig in terecht omdat ik als Vlaming al maanden op zoek ben naar een Nederlandstalige UK inwoner- (ster) …. Waarover het gaat vertel ik dan wel in besloten kring maar kan wel verklappen dat ik gepensioneerd ben en op zoek om in teamverband nog iets bij te verdienen in een aktiviteit die vanuit Belgie niet kan/mag en in verband met sport.
    Misschien kunnen wij hier nog een successpagina bijschrijven!.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *