emigreren en werken in Australië Winnie en Rob in Sydney

Wonen en werken in Australië, een persoonlijk verhaal.

Een simpele vraag bij de koffiemachine....Of Rob interesse had om te gaan werken in Australië. Inmiddels is het ruim twee jaar later en woont Winnie met haar gezin in wereldstad Sydney en genieten zij van hun leven Down Under. Lees haar persoonlijke verhaal met tips voor reizigers maar ook voor hen die willen werken in Australië of een visum willen aanvragen.

How are you going?

Mijn naam is Winnie Maris en ik ben 41 jaar. Niks leukers dan observeren hoe mensen zich gedragen en met elkaar omgaan. Ik ben behoorlijk analytisch en hou ervan als dingen op elkaar zijn afgestemd. Australië, en Sydney in het bijzonder, is één grote leeromgeving. Ik grinnik en verbaas me soms over misverstanden door cultuurverschillen en geniet van het feit dat ik meer van de wereld kan zien. Ik schrijf regelmatig een blog over onze grote en kleine ervaringen, over verschillen en overeenkomsten tussen Australië en Nederland, over blijdschap en verwarring bij emigreren en het werken in Australië. Ik ben getrouwd met Rob. Samen hebben we twee kinderen, Casper (2008) en Anne (2009).

 

Een onverwachte vraag en een geweldige kans

Ergens in de herfst van 2016 vroeg Rob’s baas bij de koffie-automaat of Rob interesse had in een andere baan. Waarop Rob mij een appje stuurde met de vraag: ”Ga je mee naar Australië?” Op vrijdag 6 oktober 2017 zijn we naar Sydney, Australië vertrokken.

Wat een geweldige kans, andere cultuur, Engels leren, lekker weer, whaaaaah… Australië! Wat zal het ons brengen, wie zullen we ontmoeten, waar gaan we wonen, welke school kiezen we voor de kinderen, wat laten we achter, wíe laten we allemaal achter, ...? En wat doen we met ons huis? We zaten nog midden in de verbouwing van ons droomhuis. Dat ook nog eens in een heel leuk dorp stond. Hoop emoties.

Een nieuwe baan bij hetzelfde bedrijf

Rob kreeg een aanbod voor een superleuke, nieuwe baan bij hetzelfde bedrijf als waar hij in Nijmegen voor werkte. Werken in Australië met een lokaal, Australisch contract. Strikt genomen zijn wij dus geen expats, maar ‘visitors’ met een tijdelijk werkvisum. Ons plan is om drie jaar in Sydney te blijven en daarna terug te keren naar Nederland, maar we weten natuurlijk niet precies wat de toekomst brengt. Voor ons is dat prettig, een plan met een open einde.

Na ongeveer een jaar fantaseren en dromen, na maanden voorwaarden lezen en (financiële) consequenties overdenken, na het inwinnen van adviezen bij collega’s, familie en vrienden en na lang wachten op het visum: Yes! Konden we eindelijk gaan!




 

Papa mag ik mee op reis?

Ik vond het heel bijzonder hoe Casper en Anne reageerden op ons avontuur. Rob reisde voor zijn werk geregeld naar Azië en het Midden-Oosten. Zij vonden het niet leuk om papa te moeten missen, maar zijn foto’s en verhalen waren des te interessanter. Op een avond vroeg Casper spontaan of hij een keer mee mocht op reis? Dat was een geweldige gelegenheid om onze emigratieplannen met hen te delen. Dus verder gepraat over hun ideeën bij lange reizen maken, vliegtuigen, ander eten en een tweede taal leren spreken. Opwinding alom! Drie jaar wonen en werken in Australië werd door Casper en Anne vertaald naar “een vakantie waarbij je ook naar school gaat”.

emigreren en werken in Australië Winnie Sydney met de kinderen

Werken in Australië, het visum regelen en de bureaucratische molen.

Rob’s werk heeft het visum via een ‘agency’ voor ons aangevraagd. Het bedrijf moest gegevens aanleveren over zijn baan, terwijl wij lange lijsten met vragen beantwoordden en stapels documenten verzamelden. Het tussenbureau zorgde ervoor dat alles in één keer correct zou worden ingediend bij de overheid. Het was een bureaucratisch gedoe. Je moet wat overhebben om te mogen werken in Australië. Zo konden we tot mijn verbazing onze Nederlandse huwelijksakte alleen persoonlijk ophalen bij de gemeente waar we getrouwd zijn. Dat was heen en terug een drie uur durende rit.

Ik heb me ook behoorlijk boos, en verdrietig, gemaakt over de medische keuring die ik moest ondergaan. Wij woonden in de buurt van Arnhem, maar ik moest naar een Amsterdamse huisarts met een praktijk aan de Singel. Voor 130 euro kreeg ik een consult van maximaal 10 minuten.

Nagelbijten

Toen alle formulieren eindelijk helemaal waren ingevuld en van de juiste stempels voorzien, bleek dat Australië het 457 werk-visa zou afschaffen. Wij zaten nog net bij de laatste aanvragen. De website van de Australische overheid vermeldde een doorlooptijd van ongeveer drie maanden. Daaronder stond, in nette woorden maar heel duidelijk, dat op geen enkele wijze gecorrespondeerd werd over visa-aanvragen. Afwachten was de enige optie.

Maar na een tijdje werd drie maanden aangepast naar vier en later zelfs naar zes maanden. Vrienden en familie vroegen bijna elke dag wanneer we zouden vertrekken. Wij vroegen ons regelmatig af of we wel konden gaan wonen en werken in Australië. Inmiddels hadden we huurders gevonden voor ons huis en onze huisraad opgeslagen. Familie en vrienden kwamen met allerlei suggesties om toch in contact te komen met Australië over de stand van zaken. Heel Nederlands blijkbaar, om te verwachten dat een (overheids)instelling je op de hoogte houdt van wat het voor je doet. Wij wachtten. Na ongeveer een half jaar lieten we ons op een doordeweekse dag toch nog verrassen door de visa in de mail. Yes!

Onze conclusie na één jaar wonen en werken in Australië: geweldig!

We zouden het zo weer doen. De start in Sydney was even bikkelen. Het is een westers land met toch haar eigen cultuur en regels. Met vallen en opstaan regelden we de basisdingen zoals een bankrekening, rijbewijs, huis, school, verzekeringen en een auto. Achteraf gezien concluderen we dat veel voorzieningen lijken op die in Nederland. Zodra je weet hoe het hier genoemd wordt, is het makkelijk te regelen. Nu zijn we er trots op, dat we alles zelf voor elkaar gekregen hebben.

We hebben een ruim huurhuis, een goede Public School waar de kinderen blij naartoe gaan, station dichtbij met een rechtstreekse verbinding naar de stad en steeds meer vrienden in de buurt. In verband met Robs werk zijn we terecht gekomen in het Zuidwesten van Sydney. Een Aussie woonwijk met klassieke vrijstaande huizen en nieuwere twee-onder-een-kapwoningen, laagbouw, veel groen en brede straten, een klein winkelcentrum in buurt. Veel expats wonen meer in de binnenstad of dichtbij de (Noordelijke) stranden. Lijkt mij ook heerlijk zo vlakbij kleine restaurantjes en de oceaan, maar toch past deze woonwijk goed bij ons. Wij genieten van de mogelijkheid om het alledaagse, Australische leven te zien. En over te nemen.

emigreren en werken in Australië Winnie ons huis in Sydney

Werken in Australië

Het eerste jaar  na onze emigratie heb ik onze kinderen begeleid in het vinden van hun weg. Ik heb me aangemeld als vrijwilliger op school en ons sociale leven opgebouwd. Ik ben een blog gaan schrijven, waarin ik mijn creativiteit en emoties kwijt kan. Lekker efficiënt ook, om bekenden tegelijkertijd op de hoogte te houden van onze avonturen. Dit jaar ga ik als coördinator van de schoolkantine aan de slag.

Generaliserend zijn Australiërs minder direct dan Nederlanders. In superlatieven worden successen omgeschreven, maar kritiek of opbouwende feedback wordt minder duidelijk gegeven. Of het komt via via. Rob merkt op zijn werk dat medewerkers erg taakgericht werken en daardoor kansen laten liggen.

Dat merkten wij ook in de eerste periode waarin we onze basis dingen probeerden te regelen. Wanneer wij om iets anders vroegen, werd direct de manager erbij geroepen. Risico’s worden vermeden. Daarom moet ik ook steeds dezelfde toestemmingsformulieren invullen op school als mijn kinderen zich aanmelden voor bijvoorbeeld een sportteam.

Een heerlijk klimaat

We kwamen hier aan in de lente. Heerlijk warm weer, met een verkoelende bries in de middag. Ik was direct onder de indruk van de tropische bloemen en de bijzondere vogelgeluiden om ons heen. In Nederland vond ik het leuk om te tuinieren, hier gaf het een vreemd gevoel om niks te weten van de bomen en planten. Wanneer bloeien ze, vallen de bladeren van de bomen (meestal niet dus) en hebben ze veel of weinig water nodig?

Kerst hebben we gevierd in korte broek en op slippers. Maar ik was helemaal ‘disconnected’, nul kerstgevoel bij 30 graden. Grappig dat ze hier wel zingen en dromen over een witte kerst. De winter viel me tegen, omdat het ín huis zo koud was. Verbazingwekkend hoe slecht huizen geïsoleerd zijn. ’s Avonds kropen we met een deken op de bank. Maar de lente, zomer en herfst zijn heerlijk. Rob noemt het klimaat het grootste voordeel van wonen in Sydney.

emigreren en werken in Australië Winnie Sydney Jacaranda

Genieten van het buitenleven

Australiërs houden van gemak. In elk park vind je gratis openbare barbecues, die ook nog elke avond schoongemaakt worden. Afspraakjes en feestjes worden liever in zo’n park of in een café gemaakt. Scheelt een hoop rotzooi in huis. Parkeren is op veel plaatsen gratis. Soms is er een restrictie van het maximale aantal uren. Dat dien je vooral zelf in de gaten te houden, geen gedoe met blauwe parkeerkaarten.

Als je niet van de hoge zeegolven houdt, dan duik je in een van de vele rock pools langs de kust. Overal vind je tegen een redelijke prijs lekkere koffie of iets te eten. Wij genieten van de multi-culturele eetcultuur. Zelf eten meenemen en lekker picknicken in een park, op het strand of langs het sportveld waar je kinderen een wedstrijd spelen, is ook populair. Het leven hier is ‘easy’.

emigreren en werken in Australië Winnie mooi strand Sydney

De bureaucratie

Naast al dat gemak, vonden wij het opvallend hoeveel vragenlijsten we hebben moeten invullen bij overheidsinstanties. Heel bureaucratisch. Soms bijna krampachtig hoe medewerkers vasthielden aan hun taken en processen. Een tegenvaller was ook dat wij met ons visa een hoge jaarlijkse bijdragen moeten betalen om de kinderen naar een gewone Primary Public School (openbare basisschool) te kunnen laten gaan.

De Australiër.....

De Australiër, zoals wij die hebben leren kennen, is vriendelijk en zeer behulpzaam. Geduldig, toen we nog zochten naar de juiste woorden. Trots op zijn land, nog altijd worden we overladen met toeristische tips en ideeën. Het is goed om te weten dat er vaker buitenshuis wordt afgesproken en dat daarom niet werd ingegaan op mijn uitnodigingen voor een kop koffie bij ons thuis. Sportief, op school wordt veel gesport en ’s ochtends vroeg starten bij de ‘gym’ is normaal. Jammer dat de infrastructuur niet ingericht is op fietsen.

Ik vind de samenleving competitief, dat hangt mogelijk samen met de focus op sport. Ik weet nog steeds niet precies wat ik vind van de school awards, waarmee kinderen worden geprezen voor iets dat in mijn ogen normaal is om te doen. Daarbij wordt er veel in superlatieven gesproken, in het bijzonder over kinderen. Great job, awesome, magnificent achievement! Via school was het makkelijk om mensen te leren kennen. Ik zou wel graag wat verdieping aanbrengen in de vriendschappen die we nu hebben. Interessant om uit te zoeken hoe we dat het beste kunnen doen binnen deze cultuur.

Mijn persoonlijke tips voor Sydney

Om zoveel mogelijk van de stad en het land te zien spelen we in de weekenden en vakanties toerist. We zijn veel ondernemender dan dat we in Nederland waren.

Leuk om te weten dat je op zondag voor slechts $2.60 (ongeveer €1,65) de hele dag ongelimiteerd van het openbaar vervoer gebruik kunt maken. De ferries horen daar ook bij! En water hoort bij Sydney, dus een tocht van Parramatta naar de binnenstad, waarbij je onder de Harbour Bridge doorvaart, is zeker een aanrader. Of ga vanuit de stad met de ferry naar Manly. Toen wij daar op onze slippertjes over de kade struinden, zwom er een pijlstaartrog langs!

het is ook leuk om zelf een bootje te huren en bijvoorbeeld over de Georges River te varen. Er zijn prachtige wandelingen langs de kust en het turquoise zeewater. Misschien zijn de boswandelingen in de stad verrassender! Sinds wij zijn begonnen met geo-cachen, rennen onze kinderen hard vooruit.

Het is heel Aussie om lekker te gaan barbecuen en picknicken in een van de vele stadsparken. Of in de openlucht naar een filmvoorstelling te gaan.

Wij gaan graag naar Cronulla beach. Daar is het rustiger dan bij het beroemde Bondi. Wattamolla is misschien wel het mooiste strand. Je kunt er prachtig snorkelen. Ga er doordeweeks heen, als je kunt. Ik heb wel 101 tips!

De Blue Mountains zijn maar anderhalf uur rijden vanuit Sydney en bieden spectaculaire vergezichten. Als je iets weg loopt van de grote uitkijkpunten, ben je het massa-toerisme kwijt.

Of woon een concert bij in het Sydney Opera House......

emigreren en werken in Australië Winnie Sydney de Blue Mountains

emigreren en werken in Australië Winnie Sydney concert Opera House

Wat ik mis van Nederland en wat niet

Ik mis de spontane kopjes koffie bij vrienden aan de keukentafel. Hier moet veel meer op afspraak. Als Anne spontaan om een speelafspraakje vraagt, lijken de moeders altijd nerveus te worden. In de winter heb ik het comfort van de centrale verwarming gemist. Niemand hier snapte wat ik daar precies mee bedoelde.

We kochten tijdens de Dutch week bij de Aldi stroopwafels. Die staan nog onaangebroken boven in het keukenkastje. Dat soort dingen mis ik helemaal niet. Hoewel Rob meestal wel een pak pure hagelslag meeneemt als hij voor zijn werk in Nederland is geweest.

Soms mis ik ook de Nederlandse directheid. Aussies draaien er soms zo om heen. Of, nog lastiger, maken het mooier dan het is.

Mijn tips voor anderen die gaan wonen en werken in Australië

Als je ook maar een beetje nieuwsgierig bent hoe het is om te wonen en werken in Australië: doen! Het is een verrijking om te zien dat anders ook heel gewoon is. Wij hadden een jaar om ons voor te bereiden. En nog misten we het feit dat we een onderwijs-fee moeten betalen en wisten we niet precies hoe we een huurhuis moesten regelen. Alles is goed gekomen.

Wil je meer over ons leven in Sydney lezen?

In eerste instantie ben ik gaan schrijven om familie en vrienden op de hoogte te houden van ons avontuur. Maar ik schrijf ook voor mezelf om herinneringen te bewaren, observaties niet te vergeten en om ervaringen te verwerken. Ik hoop dat ik er ook anderen mee op weg kan helpen en meer kan leren over het wonen en werken in Australië.

emigreren en werken in Australië Winnie Sydney mooie zonsondergang

Las je het vorige deel van emigreren al? Daarin vertelt Anouk over haar leven in de Costa Rica.

Ben je nieuwsgierig naar nog meer verhalen over het leven van de vrouwen? Klik dan zeker eens door naar de speciale pagina!

Wil je zelf een keer meedoen aan deze rubriek? Stuur dan een mail naar ivonne@myfootprints.nl! Ik ben benieuwd naar jouw verhaal!

Nog meer leesvoer over Australië:

 

 

 

Geplaatst in Australië, emigreren, Oceanie.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *