Locatie onafhankelijk werken; zeilend de wereld over

Janneke koos voor een leven als digital nomad. Zorgvuldig zoekend naar de balans tussen locatie onafhankelijk werken en leven reist ze over de wereld. Het liefst in een zeilboot want daar wordt ze het meest gelukkig van! Lees er alles over in het nieuwste deel van emigreren.

Janneke over locatie onafhankelijk werken

Mijn naam is Janneke, ik ben 34 jaar jong. Op mijn 28ste leek het wel alsof iedereen om me heen ging settelen. Je kent het wel: relaties, sommige vrienden gingen zelfs trouwen en er kwamen uiteraard kindertjes. De keuzes van mijn vrienden beïnvloedden ook mijn leven. Het spontane afspreken, kroegen en uit eten werd minder of heel erg gepland. Ik merkte dat ik er nog niet aan toe was om op die manier te leven en wilde meer locatie onafhankelijk werken. Toen ik mijn ei ook niet meer in m’n werk kwijt kon besloot ik om de stap te nemen en naar Bali te verhuizen voor een baan.

En weer zat ik in een vast stramien

Drie jaar lang werkte ik als business development manager voor een lokaal reisagentschap. Het grappige is dat ook daar op een gegeven moment mijn omgeving steeds meer ging settelen en opnieuw zat ik vast in mijn baan. Ondanks dat ik op een paradijselijk eiland woonde en een comfortabel leventje leidde voelde ik me geprogrammeerd.

Het voelde echt alsof het tijd was om eens uit te zoeken wat ervoor nodig was om gewoon tevreden te zijn met mezelf en m’n leven. Want zo voelde ik me, ontevreden. En over dat ontevreden gevoel gaf ik mezelf flink op de kop, want ik had immers alles wat m’n hartje maar kon begeren. Een fijn salaris, een huis met een zwembad, een huishoudster en tuinman. Ook reisde ik veel voor zowel privé als werk, maar het was alsof het nooit genoeg was.

Een drastisch avontuur

Ik besloot wederom om mijn baan op te zeggen. Dit keer voor een meer drastisch avontuur. Ik sprong op een zeilboot in Maleisië bij een man die naar Zuid-Afrika wilde zeilen, maar dit niet alleen wilde doen. Samen met nog een Argentijns stel werd ik crewmember op een 14 meter lange boot. Het gekke is dat ik nog nooit gezeild had en van tevoren wist dat ik enorm zeeziek zou worden. Toch was er geen twijfel, ik moest het doen. Als ik er nu aan terugdenk vraag ik me weleens af wat er in m’n eigen koppie omging.

In vijf maanden tijd zeilden we van Maleisië via Cocos Keeling, Rodrigues, Mauritius en La Reunion naar Zuid-Afrika. Met een enorm gevoel van vrijheid en avontuur stapte ik bijna 6,000 zeemijlen en vijf maanden later van boord. Ik had geen idee wat ik ging doen. Bijna al mijn spullen had ik weggegeven of verkocht en ik had allesbehalve een dikke spaarrekening. Toch was ik eindelijk tevreden. Locatie onafhankelijk werken bleek voor mij de oplossing.

Een bijzondere wereld

Ik ben ontzettend zeeziek tijdens geweest tijdens het zeilen, maar dat was tijdelijk en ik weet inmiddels hoe ik ermee om moet gaan. De dagen op zee waar je alleen maar water ziet en waar je je alleen maar druk hoeft te maken over je gezondheid, je eten en op koers te blijven, wegen zo veel zwaarder dan de (soms dagenlange) zeeziekte.

Zeilen haalt voor mij de snelheid uit het leven. Het draait even alleen om de simpele dingen. Je bent omringd met natuur. Het is fantastisch wanneer je over de zee uitkijkt en uit het niets springen er ineens dolfijnen uit het water die spelend met de boot mee zwemmen. De afgelegen eilanden die we bezocht hebben zijn met geen pen te beschrijven.

Het geheim tot een gelukkig leven

Zo heeft het eiland Rodrigues in de Indische Oceaan mijn hart gestolen. Ik ben ervan overtuigd dat daar het geheim tot een gelukkig leven ligt. Mensen nemen de tijd voor elkaar, er is een hecht gevoel van saamhorigheid. Criminaliteit bestaat er niet tot nauwelijks en je krijgt een boete wanneer je met een plastic zak op straat loopt. Er is bijvoorbeeld een gevangenis, maar de deuren staan daar open. Je mag er binnenlopen als je dat nodig acht en hebt dan een waanzinnig uitzicht over de Indische Oceaan. Het is een stukje onbedorven aarde waar ik ooit nog eens naar terug zou willen zeilen.

In een achtbaan

De jaren die volgden, de afgelopen drie jaar, zijn als een achtbaan geweest. Ik wist precies wat ik wilde van het leven: locatie onafhankelijk werken en leven maar op mijn voorwaarden. De weg er naartoe was er één vol met uitdagingen. Ik heb getrokken en geduwd om het voor elkaar te krijgen, maar uiteindelijk zijn dingen pas echt gaan lopen toen ik wat meer afstand nam. Daarmee bedoel ik mijn bedrijfje opzetten als virtueel assistent. Dat bedrijfje is uitgegroeid naar webshop ondersteuning (vooral veel SEO-ondersteuning).

Inmiddels organiseer ik avontuurlijke mindfulness reizen op Bali en schrijf ik een boek over wat er gebeurd wanneer je hoofd je hart volgt. Ook heb ik in de afgelopen drie jaar de Atlantische Oceaan over gezeild. Van Tenerife naar Barbados, daarna heb ik drie maanden in Medellín, Colombia gewoond, vijf maanden op de Spaanse eilanden (Mallorca, Lanzarote en Fuerteventura) en ben ik uiteindelijk weer even op Bali neergestreken.

De balans vinden

Locatie onafhankelijk werken en leven is ontzettend fijn, maar het daagt me tegelijkertijd ook uit. Alle opties liggen open en de keuzes zijn oneindig. Tegelijkertijd vreet dat enorm veel energie. Waar slaap je, waar is de WiFi goed, hoe kom ik met leuke mensen in contact. Het is een continue zoektocht naar de juiste work/play balans. Toch wegen deze dingen voor mij minder zwaar dan de vrijheid die ik ervaar door het locatie onafhankelijk werken. Zo was ik afgelopen april en mei in Nederland omdat ik tante geworden ben. Nu zit ik weer op Bali om aan mijn boek en bedrijfje te werken. Dat dit allemaal mogelijk is, is wat mij een tevreden mens maakt.

Mijn grootste droom is....

Mijn grootste droom is om op een zeilboot te wonen en de Stille Oceaan te zeilen. Het allermooiste zou het zijn wanneer ik dat avontuur met de liefde van mijn leven zou beleven. Dat is trouwens geen harde eis om ook die droom daadwerkelijk waar te maken.

Onmogelijk en roekeloos?

Mijn avonturen klinken voor sommigen wellicht als onmogelijk of misschien zelfs als roekeloos. Wanneer ik de verkeerde kapitein had getroffen had dit het kunnen zijn. Er zijn veel single handed zeilers opzoek naar een liefje. Als je niet dezelfde intenties hebt en ver van de bewoonde wereld op een bootje midden op zee drijft kan er uiteraard van alles gebeuren waar je liever niet aan denkt.

Intuïtie en gevoel zijn leidend in mijn keuzes. Locatie onafhankelijk werken is niet voor iedereen. Maar ook het reizend bestaan en altijd maar naar vreemde plekken gaan is voor de meeste mensen iets wat ze liever laten. Zo was Medellín tot voor kort nog de moordhoofdstad van de wereld, terwijl ik er vorig jaar gewoon drie maanden gewoond heb.

Leven als een local

Voorzichtigheid is altijd geboden, maar dat geldt niet meer of minder wanneer je in Amsterdam rondloopt. Mijn truc is dat ik zo snel en zo veel mogelijk wil inblenden als een local. Ik vermijd in eerste instantie toerist spots en ga juist naar dingen zoals de sportschool, yoga-lessen, de supermarkt, co-working spaces en cafeetjes waar de locals ook naartoe gaan. Op die manier kom ik snel in het ritme van een bestemming en val ik veel minder snel op dan wanneer ik met een kaart de stad als een toerist doorkruis. Wanneer ik gewend ben aan een plek kan ik alsnog de highlights bekijken en dan op een manier alsof ik er thuis hoor.

Mis je dingen aan Nederland?

Inmiddels ben ik ruim zes jaar weg uit Nederland. Er zijn niet veel dingen die ik mis behalve vrienden en familie. Helemaal nu mijn broer een kleintje heeft zou ik soms best willen dat ik wat meer in de buurt zou zijn. Tegelijkertijd zijn dat momenten en weet ik dat Nederland op dit moment niet mijn plek is. Het leven in orde en regelmaat op de Nederlandse manier voelt op dit moment gewoon niet goed voor mij. Ik functioneer er niet prettig in en vind het maar lastig om weer in het 9 tot 5 ritme mee te gaan.

Het grappig is dat ik wel echt ritme en regelmaat nodig heb. Locatie onafhankelijk werken, maar dan wel op mijn manier. Overigens sluit ik niet uit dat Nederland ooit weer een basis voor me wordt, "later als ik groot ben". Ik merk dat de onrust al uit me is, of nou ja, ik heb het in ieder geval onder controle voor m’n gevoel.

Wellicht als dit zich nog verder ontwikkeld dat Nederland een vaste basis voor een x aantal maanden per jaar kan zijn. Twaalf maanden per jaar met 24 vakantiedagen per jaar kan ik me echter niet voorstellen.

Mijn tips voor anderen die ook graag locatie onafhankelijk willen werken en leven

Wat ik mensen mee wil geven die ook graag locatie onafhankelijk willen werken en leven is dat angst maar voor even is en spijt voor altijd. Dat is de titel van een liedje van Daniel Lohues wat altijd in mijn achterhoofd speelt. Op het moment dat ik weer dat borrelende gevoel in mijn buik naar boven voel komen wanneer een nieuw avontuur op de loer ligt. Of het nu een reis, een business opportunity, de liefde of misschien wel het avontuur van het gewoon zijn is.

De tekst van Daniel Lohues: ‘Haol joe mar nie in, stort joe dapper in de stried. Angst is mar veur eben, spiet is veur altied’ heeft me altijd dat duwtje gegeven om het gewoon te doen. Wat er ook gebeurt, de zon komt de volgende dag gewoon weer op. Nieuwe kansen liggen dan weer voor het oprapen.

Telkens wanneer ik aan de vooravond van een nieuw avontuur sta weet ik dat het me gaat veranderen op manieren die ik me op voorhand toch nooit had kunnen bedenken. Ik ga mensen ontmoeten die m’n hart gaan uitdagen en het allermooiste is dat ik mezelf weer een beetje beter ga leren kennen. En dat geldt niet alleen voor mij, maar voor iedereen.

Dus: angst is maar voor even, spijt heb je voor altijd!

Bijzonder!

Dank je wel Janneke voor je verhaal over je bijzondere leven. Ik herken een aantal dingen die je schrijft wel. Zo zijn wij al een aantal keer langer op reis geweest en het gevoel van "dit is ons ritme en samen zoeken we het uit" bevalt ons heel goed. Dat is wat we het meest missen als we weer thuis zijn. Echt locatie onafhankelijk werken hebben wij al een paar keer overwogen, maar op dit moment verdienen wij ons geld in Nederland en maken het elders op.

Ik wens je veel succes in de toekomst en hoor het graag van je als je aan die droom zeiltocht gaat beginnen!

Lees hier meer over Janneke, avontuur, mindfulness en gelukkig leven!

Hoe gaat het nu met Janneke? Een update:

Jan 2022

In april 2020 ben ik terug in Nederland gekomen. Bali had ik achter me gelaten en met de intentie om in Zuid-Europa een nieuwe basis voor mezelf te creëren strandde ik in Drenthe.
Omdat ik nog niet precies wist waar ik naartoe wilde en de wereld een soort van op slot zat, besloot ik een tijdje in Nederland te blijven. Een tijdje is inmiddels bijna twee jaar. Zonder het te plannen ben ik dus geremigreerd naar Nederland.

Het voelt goed. Het is de plek waar ik nu heb te zijn. Ik ben een intensief persoonlijk ontwikkelingstraject aan gegaan en schreef een boek. De ‘vlucht'  uit Nederland en de zoektocht naar een leven op eigen voorwaarden worden in ’Stel dat je hoofd je hart volgt’ beschreven. Het schrijven van mijn verhaal is een zelf helend proces geweest waarin heel duidelijk is geworden welke rol mijn familiesysteem gehad heeft in mijn keuze om te vertrekken en te gaan reizen.

Vroeger kon ik niet in Nederland zijn. Ook had ik nooit verwacht dat dit een plek zou zijn waar ik weer zou wonen. Hoewel ik nog geen permanente woonruimte heb, en dus als een nomade door het land trek, weet ik dat ik voorlopig blijf. Voor altijd? Zover kan ik niet in de toekomst kijken. Er zal een moment komen dat ik op een eigen boot met een partner de wereld rond ga zeilen. Maar alles op z’n tijd.

Meer emigratieverhalen:

Las je het vorige deel van emigreren al? Daarin vertelt Ingrid over de rust en vrijheid van het Canadese platteland.

Ben je nieuwsgierig naar nog meer verhalen over het leven van de vrouwen? Klik dan zeker eens door naar de speciale pagina!

Wil je zelf een keer meedoen aan deze rubriek? Stuur dan een mail naar ivonne@myfootprints.nl! Ik ben benieuwd naar jouw verhaal!