Het roer om; emigreren naar de Filipijnen.

Op haar 52e verloor Jeanette haar baan en besloot ze het roer drastisch om te gooien. Te emigreren naar de Filipijnen, een land waar ze nog nooit geweest was, en daar een nieuw bestaan op te bouwen. Ze haalde haar motorrijbewijs en gaat sinds die tijd op zoek naar de verborgen pareltjes en het eilandleven van het gebaande pad. 

Jeanette over emigreren naar de Filipijnen

Wat leuk om een interview op “My Footprints” te geven, schrijf maar weg zei Ivonne, nou daar gaat ie! Mijn naam is Jeanette C. Slagt, op het internet en inmiddels in de Filipijnen alom bekend als JC from Holland. (just google me, hahahaha). Ik ben de creator van LeavingHolland.com en het hele concept eromheen, de fotografie, het YouTube kanaal enz.

Een drastische beslissing

Op mijn 52e werd ik (redelijk uitzichtloos) werkeloos. Door bezuinigingen ‘moest het bedrijf me laten gaan’. Die klap kwam best hard aan, want ik ben zo’n mens met hart voor de zaak en heb/had een behoorlijke expertise in mijn werkveld binnen de stedelijke vernieuwing. Die expertise maakte ook dat mijn werkeloosheid uitzichtloos werd, omdat er zoveel van ons wegbezuinigd werden en de concurrentie voor dat handjevol banen groot was. Tijd om het roer om te gooien dus. En dat heb ik best redelijk drastisch gedaan al zeg ik het zelf.

Ik heb alles verkocht wat ik bezat en huis en haard achtergelaten om naar een goedkoper land te verhuizen waar ik makkelijker een maandinkomen bij elkaar kon verdienen. Het werd emigreren naar de Filipijnen, vraag me niet waarom. Gewoon een optelsom der dingen:

Ik heb heel Zuid Amerika al gezien in mijn jonge jaren toen ik daar rondgereisd heb, hetzelfde gold voor Noord Afrika. Ik zocht een land met makkelijke visa regels en een laag dagelijks budget om redelijk goed te kunnen leven. En in Azië was ik nog helemaal niet geweest.

Niet mijn droomland, maar toch.....

Emigreren naar de Filipijnen was geen vertrek naar mijn droomland. Ik hou niet van toerisme en kom daar nog aardig mee weg hier. Het toerisme groeit keihard en de eilanden worden overspoeld door rugtas-toeristen en Chinezen. De wegen, zeker op het kleine eiland (Siquijor) waar ik woon raken overvol met gehuurde brommertjes en rondzwaaiende selfie sticks.

Daarbij is de Filipijnen een luidruchtig en vervuild land. Dus het is, ook qua cultuur, best schakelen. Ik woon nu in een derde wereld land waar het sterfte cijfer door vervuild drinkwater nog kinderen dood. Dat realiseer je je niet als je hier drie weken komt rondreizen, dat merk je pas op als je hier langer woont.

Maar de Filipijnen is ook een mooi land en zeker als je van de gebaande paden af raakt verder de bergen in ontmoet je vriendelijke gastvrije mensen die het zo leuk vinden als je bij hun winkeltje stopt en wat te drinken of te eten koopt. Kinderen die met je mee rennen over de weg luid gillend, dat soort dingen.

Als ik wakker wordt in het cliff huis wat ik momenteel huur en de Filipijnse Adelaar boven de eindeloze zee zie rondcirkelen dan voel ik me een bevoorrecht mens.

Vrijheid

Van jongs af aan ben ik al een reiziger geweest en heb de halve wereld over gezworven maar altijd met openbaar vervoer. Na het emigreren naar de Filipijnen heb ik, op 54 jarige leeftijd, mijn rijbewijs gehaald. Voor de motor, en dat geeft me precies die vrijheid die ik mistte. Ik begon met rijden op een 400 CC Kawasaki maar sinds kort heb ik een ander.

Nu kan ik die bergen intrekken, weg van het massatoerisme en de veranderende Filipijn. De natuur opzoeken waar nog geen toegangskaartjes verkocht worden en in die beekjes mijn voeten koelen waar verder alleen de dorpelingen komen voor een dagelijks bad of de was.

Bij Devil's Mountain

Motorrijden in de Filipijnen

Motorrijden in de Filipijnen is geen sinecure. Je moet heel erg gefocust zijn. Honden en kippen rennen zomaar de weg op. Vorige week dartelde er een groepje geiten over de hoofdweg. De gemiddelde Filipijn heeft nooit rijexamen gedaan en rijdt óf zonder rijbewijs of heeft het via een zogenaamde fixer gekregen. Niet dat dat rijexamen nu zo ingewikkeld is hoor, want de vragen waren een lachertje. Sommige antwoorden kon ik van de borden aan de muur halen in het kantoor waar ik de multiple choice moest invullen.

De Filipijn kiest liever de makkelijke weg. Zo ook in het rijden: midden op de weg en inhalen wanneer ze er zin in hebben. Je kunt hier rustig een blinde bocht in de bergen insturen en een vrachtauto recht op je af zien komen die de doorgetrokken streep gewoon negeert. En dan heb ik het nog niet over ongeduldige tricycle drivers en andere brommer rijders hier. Maar het is ook leuk om te doen. Het geeft me een gevoel van controle, van vrijheid en het heeft mijn zelfvertrouwen een enorme boost gegeven. Die had in Nederland een behoorlijke klap gekregen.

Praten over geluk zoeken en grenzen verleggen

Inmiddels werk ik met vrouwen die hun droom willen waarmaken, ook met mannen hoor, maar ik richt me toch meestal op de vrouwen. Want wij bereiden ons zo anders voor op een grote verandering dan mannen doen. Ik praat met deze vrouwen over hun financiële toekomst, over geluk zoeken en vinden en over grenzen verleggen.

De minder leuke kanten van de Filipijnen.

Er is een vraag die Ivonne me stelde waar ik wat moeite mee heb: wat je beter niet kunt doen hier in de Filipijnen….. tourist trap, onveilig en dierenleed, en ik denk….o ja alle drie…..Het zou zoveel tijd nemen om dat uit te leggen. En het hangt ook heel erg van jouzelf af. Hoe ben je als persoon, als reiziger en naar welk gebied reis je toe.

Het is hier redelijk onveilig, het is vaak 1 grote scam als het om toerisme gaat. Jij betaalt altijd teveel, ga daar maar van uit, zelfs als je een aanbieding krijgt.
En dierenleed, man, hou op. In mijn woonomgeving wonen zoveel schurftige wilde honden, vermagerd, zonder vacht……. maar ook nog zoveel blote kinderen die geen schoenen hebben en niet naar school gaan en ziek worden van het drinkwater hier. Je moet er tegen kunnen en je wordt harder, dat moet wel. Ik help waar ik kan, maar ook mijn geld en mogelijkheden zijn eindig.

Mis ik Nederland?

Wat ik mis sinds het emigreren naar de Filipijnen is wonen in een land waar alles verkrijgbaar is. Waar stroom gewoon werkt en water uit de kraan komt met genoeg kracht om je haar te wassen of kleding uit te spoelen. Ik zou wel weer eens een winkel willen binnenlopen en kopen wat ik wil, in plaats van settelen voor wat beschikbaar is. maar dat zijn momenten. Want mijn nieuwe levensstijl als nomade is ook noodgedwongen minimalistisch. Ik kan maar 40 liter bagage meenemen op de motor en dat is inclusief laptop laders en andere technische meuk die je tegenwoordig bij je moet hebben.

Terugkeren naar Nederland

Ik denk niet dat ik terug keer naar Nederland. Misschien naar Europa, als ik ouder ben, maar niet meer naar Nederland. Terugkeren voor Nederlanders naar huis in bijna onmogelijk. De bureaucratie werkt je zo ernstig tegen. Je kunt nog beter je paspoort weggooien en asiel aanvragen, ik denk dat je dan eerder terug bent in het systeem. Nederland houdt niet van terugkerende emigranten en van mensen die buiten de lijntjes kleuren. Die passen niet in de hokjes die we in die maatschappij nodig hebben om structuur te geven aan onze welvaart.

Mijn tips voor andere mensen die ook willen emigreren

De beste tip die ik mensen kan geven die weg willen uit Nederland: denk er heel, heel goed over na. Het lijkt er misschien op dat ik er snel voor koos om te emigreren naar de Filipijnen maar het kost tijd. Onderzoek alles: pensioenrechten, belastingzaken, ziektekosten, terugkeer rechten en kans van slagen in het land van je keuze. Want als je ‘mislukt’ om wat voor reden dan ook en je wilt of moet terug is het lastig om weer in het systeem te raken.

En als je weggaat, beëindig dingen in de goede volgorde, ook dat. Anders loop je ook vast. Probeer maar eens je kabelabonnement op te zeggen zonder nieuw Nederlands huisadres, of je ziektekostenverzekering te beëindigen.
Nou genoeg gemopper op de gestructureerdheid van het Westen. haha, ik denk dat wel duidelijk is dat ik de chaos van een land als de Filipijnen tot zekere hoogte wel kan waarderen. Hoewel het ook wel lekker was om te weten dat de bus gewoon om 10 over 9 vertrok naar waar dan maar ook en aankwam op een bepaalde tijd……hahahaha.

Als mensen mij willen volgen over mijn leven en ervaringen sinds het emigreren naar de Filipijnen: mijn website is http://leavingholland.com. Beter is het om te kijken op de Facebook account Leaving Holland of  op mijn persoonlijke FB account (http://facebook.com/jcfromholland)

Nabrandertje.

Het meest bijzondere wat ik ooit meemaakte…….de Bicol Zig Zag route, ik had geen idee…….echt niet. Als beginnend motorrijder op een smalle zigzagweg steil omhoog met zware bepakking achterop, hoger en hoger, haarspelt bocht na haarspelt bocht, ik had toen nog een 150 cc motor en die trok dat bijna niet………

Laten we van de drukke hoofdweg af gaan zei mijn reisgenoot, er is een toeristische route……huhuh…….LOL

Dank je wel voor je mooie bijdrage Jeanette. Ik vind het heerlijk om te lezen hoe je hebt besloten om te emigreren naar de Filipijnen en met wat voor passie je schrijft over je dagelijks leven en ervaringen. Fijn dat je een plek hebt gevonden om met de motor rond te rijden! Ik wens je nog veel mooie avonturen toe. Wat heb je veel handige tips en tricks op je pagina's staan voor mensen die ook interesse hebben om te emigeren naar de Filipijnen.

• Las je het vorige deel van emigreren al? Daarin vertelt Sabine over haar leven in Colombia
• Ben je nieuwsgierig naar nog meer verhalen over het leven van de vrouwen? Klik dan zeker eens door naar de speciale pagina!

Wil je zelf een keer meedoen aan deze rubriek? Stuur dan een mail naar ivonne@myfootprints.nl! Ik ben benieuwd naar jouw verhaal!

Een update, hoe gaat het met Jeanette?

Jan 2022:

Ik ben weer verhuisd. Ik heb in Cancun een motor gekocht en een trektocht door Mexico gemaakt. Snelweg vermijdend, dwars door het hart van Mexico. Ruim 9000KM. Van oost naar west en van zuid naar noord, kriskras. 4 maanden op de motor.