Zeven kleuren bagger schijten

Australië is een prachtig land. Na twee lange reizen kan ik zeggen dat ik mijn hart heb verloren aan de ruige natuur en de vriendelijke inwoners die met hun relaxte mentaliteit elke dag opnieuw de elementen trotseren. De natuur in Australië is grillig en kan rake klappen uitdelen, maar voor mij is dat juist ook één van de bijzondere dingen aan Australië. 

Dat Australië geen lieverdje is hebben we wel gemerkt. We kwamen in gigantische regenbuien terecht en konden dagenlang niet verder rijden. Trotseerden temperaturen van meer dan 40 graden waarvan al ons fruit in een paar uur wegrotte. Die keer dat we net op tijd wegwaren voor een brand ons wandelpad in een kloof versperde en lijdzaam moesten toezien hoe onze tent twee nachten lang werd vol gescheten door vleermuizen.

In het land komen de meest giftige diersoorten ter wereld voor, iets dat ik de eerste reis enorm spannend vond. Een portie gezond verstand gebruiken en luisteren naar het nieuws en de waarschuwingen van de lokale bevolking hebben ons zonder al te veel ongemakken weer veilig thuisgebracht. Toch zijn er zeker spannende momenten zoals die ene nacht waarin we zeven kleuren bagger schijten.

Een rit in de duistere nacht

Het is 9 uur als we na het eten besluiten nog wat te gaan drinken in Airlie Beach. We stappen in de auto, rijden de camping af en draaien de weg op richting het dorp. Het is aardedonker en alleen onze autolichten brengen wat licht in deze duisternis.  Na een aantal minuten rijden zie ik aan de kant van de weg twee motorrijders staan die heftig naar me gebaren. Op datzelfde moment roept Frank "wow, er ligt hier een enorme slang midden op de weg". Iets verderop draaien we om en rijden terug naar de plek waar we onze auto in de berm naast de motoren parkeren.

Zeven kleuren bagger schijten

Er ligt inderdaad een enorme slang op de weg die zich koestert in de laatste warmte van het asfalt. Wat zullen we doen? Als we hem hier zo laten liggen wordt hij gegarandeerd een keer overreden en dat willen we toch wel heel graag proberen te voorkomen. Als we iets dichterbij komen zet de slang het op een sissen en gooit zijn bek wagenwijd open, genoeg om ons direct een paar meter naar achter te laten schieten. Met z''n vieren overleggen we wat er nu wijsheid is. "Is it poisonous?" vraagt één van de motorrijders, we hebben geen flauw idee. Ik vind een lange stok langs de kant van de weg en heel voorzichtig proberen we de slang te porren en hem zo te bewegen om naar naar de kant van de weg te gaan. Nog meer gesis en geschud met de kop zijn het gevolg maar verder komt er geen enkele beweging in. Terwijl de pogingen met de stok doorgaan maak ik met enige haast even een snelle foto van het gevaarte.

Autolichten

In de verte zien we de lichten van een auto die in een aardige vaart op ons afkomt. Ik ga ruim voor de slang staan en gebaar zo wild mogelijk met mijn armen in de hoop dat de auto de slang niet zal raken. Gelukkig voor mij lukt dat; de auto stopt en een echte lokale "hilliebillie" met baard en bijbehorende muts stapt uit. Wij laten de slang zien en vragen aan hem of hij misschien een manier weet om de slang van de weg te krijgen. Ja hoor, zegt hij direct, dit is een python en hij is niet giftig "No worries". Met één ferme beweging pakt hij de slang bij de staart en sleept het gevaarte van de weg. Pfff, gevaar geweken.

Wil je de slang vasthouden?

Ik vraag de man of het goed is als ik hem met de python op de foto zet.  "Wil je de slang vasthouden?" vraagt hij daarna aan de motorrijders maar die schudden beiden driftig nee. Ik verschuil me achter de camera waarna hij vervolgens naar Frank kijkt; "Perhaps you?". Frank moet eerst even slikken en vervolgens pakt hij breed lachend het puntje van de staart tussen de vingers vast terwijl de man met een brede grijs de rest van het gewicht draagt en (voor alle zekerheid?) de slang achter de kop blijft vasthouden. Na een paar shots laten we de python gaan en schuifelt hij langzaam verder de bosjes in.

We nemen afscheid van elkaar en proosten niet veel later samen op deze bijzondere ontmoeting. We zetten de foto  en het stoere verhaal direct op onze Facebookpagina zodat vrienden en familie mee kunnen genieten. De volgende dag moeten we enorm lachen als we het commentaar van ons nichtje zien; "Stoer verhaal hoor ome Frank, maar die meneer heeft wel zijn gulp wagenwijd open staan!". In alle consternatie is ons dat dus helemaal niet opgevallen, terwijl er nog wel zo'n mooie rode onderbroek uit de gulp gepiept komt. Een reddingsactie en moment om nooit meer te vergeten!

Heb jij op één van  je reizen iets meegemaakt dat je niet snel meer zult vergeten?

Ben jij ook zo nieuwsgierig naar wat Australië nog meer te bieden heeft? Neem dan zeker eens een kijkje op mijn Australië pagina