Emigreren naar Nepal; mensen, festivals en natuur

Emigreren naar Nepal is het bijzondere verhaal van Maud. Samen met haar Sanju kreeg ze de kans om een vrijwilligersorganisatie op te zetten die zich inzet voor kansarme en gehandicapte kinderen. Een verhaal over liefde, nieuwe regels en gebruiken en integreren in een andere cultuur. Maar ook een verhaal over een land met prachtige mensen, bijzondere festivals en indrukwekkende natuur. Ga er maar even lekker voor zitten en reis mee naar het land van de hoogste bergtop ter wereld.

Maud over emigreren naar Nepal

Ik ben Maud Shakya van de Worp, 25 jaar oud en tot het moment dat ik vertrok altijd in Arnhem gewoond. Ik ben afgestudeerd als muziektherapeut. Muziektherapie houdt in dat je muzikale activiteiten doet om vaardigheden op sociaal, emotioneel, lichamelijk en cognitief vlak te ontwikkelen bij mensen met een stoornis. Zelf vind ik het heerlijk om met kinderen / jongeren te werken. Ik werkte als stagebegeleider voor muziektherapie studenten en als ambulant begeleider in Nederland.
Nu werk ik als muziektherapeut met autistische kinderen en op de brandwondenafdeling van een kinderziekenhuis om muziek te maken ter afleiding als hun wonden worden verschoond. Daarnaast run ik sinds mijn emigreren naar Nepal samen met mijn Nepalese man Stichting INSPIREnepal. Dit is zowel een stichting als vrijwilligersorganisatie die zich inzet door middel van creatieve activiteiten en financiële steun voor gehandicapte en kansarme kinderen in Nepal.

Mijn eerste kennismaking met Nepal

In 2013 ging ik na mijn afstuderen naar Nepal om even lekker te reizen en werkervaring als muziektherapeut op te doen. Ik had aan mijn docenten gevraagd of ze nog connecties hadden in het buitenland en zij kwamen met 3 opties aan: Curaçao, Bosnië en Nepal. Curaçao was voor mij te Nederlands, Bosnië te dichtbij dus werd het maar Nepal waar ik helemaal niks van af wist!

Op mijn eerste dag in Nepal werd ik van het vliegveld afgehaald door een Nepalees die helemaal niks tegen me zei. Daar zat ik dan in een taxi met een onbekende man en geen idee waar we naartoe gingen. Toen we bij de organisatie aankwamen waar ik verbleef, zette hij de tv aan en ging tv kijken. Oké, en wat nu dacht ik toen? Gelukkig kwam toen Sanju aan met zijn heerlijke lach, spontaan en erg praatgraag. Twee maanden later waren we een setje. Sanju is naar Nederland gekomen om mijn vrienden en familie te ontmoeten en te zien hoe het leven in Nederland is. Het beviel hem, maar omdat het moeilijk is om hem naar Nederland te halen besloten we om het eerst in Nepal te gaan proberen en ging ik emigreren naar Nepal.

Twee dromen werden één plan

Sanju werkte voor een vrijwilligersorganisatie waar hij niet helemaal blij was en zijn droom was om een eigen vrijwilligersorganisatie te beginnen. Mijn droom was om verder te blijven werken als muziektherapeut en stagiaires te kunnen begeleiden. Het was een erg makkelijke beslissing om samen een vrijwilligersorganisatie op te zetten die zich inzet voor gehandicapte kinderen en creatieve activiteiten organiseert voor kansarme en gehandicapte kinderen.

Sanju richt zich op de vrijwilligers is zelfs trekking guide geworden in de tussentijd. Hij neemt onze vrijwilligers overal mee naar toe en zorgt voor onze sponsor kinderen. Ik richt me op het therapie geven, stagiaires begeleiden en allerlei gekke en leuke activiteiten bedenken voor onze projecten. Zo beginnen we volgend jaar een sociale bakkerij voor jongeren met een ontwikkelingsstoornis die heerlijke Nederlandse appeltaarten gaan bakken!

Het dagelijks leven

Sanju komt uit een klein dorpje boven op een heuvel dat net buiten Kathmandu ligt. Zijn ouderlijk huis heeft geen stromend water. We eten, slapen en zitten op de grond, de douche is een emmer water en er is een super kleine squat (hurk) wc onder de trap. Tijdens festivals, die hier om de haverklap zijn, slapen wij bij de familie en is de grond ons heerlijke bed. Ik vind het helemaal niet erg om zo te leven maar na 3 dagen is mijn lichaam er wel klaar mee en verlang ik naar mijn bed!

Ons huis is wel wat luxer en heeft een bank, stofzuiger en boiler die een eis van mij waren om te emigreren naar Nepal. Het is niet normaal dat Nepalezen op zichzelf wonen, dus dat wij een eigen huis hebben is heel bijzonder! De zonen van de familie blijven altijd in het ouderlijk huis wonen om zijn ouders te ondersteunen. Dit is vooral om financiële redenen omdat ze hier geen pensioenen kennen en omdat salarissen niet zo hoog zijn. Samen moeten zij dit kleine beetje bij elkaar brengen. Oudere mensen werken hier nog in de velden om rijst te verbouwen. De dochters verhuizen naar hun schoonfamilie nadat ze getrouwd zijn. Daarom gaat de voorkeur vaak uit naar zoons omdat je dan verzekerd bent dat je als ouders wordt verzorgd!

Zonder benzine

Nepal is totaal anders dan Nederland en als je gaat emigreren naar Nepal ervaar je dat al snel. Alles loopt nog zo achter qua ontwikkeling dat Sanju mij wel eens vraagt hoe ik het hier uit kan houden. De eerste jaren hadden we maar 4 uur per dag stroom. Je wist nooit wanneer er stroom zou zijn en wanneer er stroom kwam rende iedereen naar het stopcontact om alles op te laden. Geen stroom betekende ook dat we geen water konden pompen en dus zaten we soms dagen zonder water.

We hebben zelfs een crisis gehad waardoor er geen kookgas en benzine was. Toen moesten we buiten op hout koken of wachten tot er een keer stroom kwam en hierdoor konden we soms pas om 10 uur s avonds ons eten koken. En man, onze conditie ging super vooruit omdat we ineens overal naartoe moesten lopen. Soms, als we mazzel hadden, werd er wat benzine geleverd en stond Sanju 14 uur in de rij om 3 liter benzine te krijgen. Wat je er dan wel niet voor over hebt! Gelukkig gaat het nu allemaal beter maar je weet maar nooit wanneer het terug komt!

Nee zeggen

De manier van werken en leven is hier ook zo anders. Alles kan of wordt op het laatste moment geregeld. Mensen vinden het moeilijk om direct te zijn en "nee" te zeggen. Als Nederlander heb ik hier toch wel eens moeite mee gehad of werd er door mijn man gezegd dat ik niet zo direct moet zijn. Ook is de rol als vrouw nog wel erg onderdanig. Vrouwen blijven thuis om de kinderen op te voeden, het huis schoon te maken en te koken. De mannen werken en doen niets of nauwelijks wat in het huishouden.

Wanneer wij naar onze familie gaan mag ik gelijk naar boven lopen om mijn schoonzus te helpen koken. Nu vind ik dat niet erg omdat we daar niet wonen en ik het dus niet elke dag hoef te doen. Zou het nog veel erger vinden als mijn schoonzus mij zou moeten bedienen en hard staat te zwoegen. Emigreren naar Nepal betekent voor mij ook integreren in de samenleving.

Meer dan 100 verschillende talen

Deze momenten zijn voor mij een soort "bonding" met de schoonfamilie aangezien ze nauwelijks Nepalees praten! Geen Nepalees praten hoor ik je denken? In Nepal heb je nog het kastensysteem. Hierdoor bestaan er wel 123! verschillende talen naast het Nepalees. Mijn schoonfamilie is Newari en die spreken dus Newari wat ook helemaal niet in de buurt komt van Nepalees. Ons nichtje is nu 9 maanden en wordt langzaam aan Newari aangeleerd, ideaal voor mij om het gelijk mee te leren!

traditionele Newari kleding

Speciale regels rondom het eten.

Er zijn heel veel "regels" als het om eten gaat waar je rekening mee moet houden bij emigreren naar Nepal Aangezien ik als schoonzus in de keuken sta heb ik wel eens wat verkeerde dingen gedaan waarvan ik helemaal niet doorhad dat ik iets verkeerds deed. Het lastige is dan dat mijn schoonzus dan niet durft te zeggen dat ik het fout doe. Hoe moet ik dan leren dat ik het anders moet doen? Gelukkig vertelt mijn man het wel altijd en langzaamaan doet mijn schoonfamilie dat ook. Zo vroeg ik bijvoorbeeld een keer ik hoe ik de tomaten moest snijden en er werd geantwoord "het maakt niet uit". Toen ik klaar was en wegliep zag ik dus dat mijn nicht het gauw opnieuw, kleiner, ging snijden. Zeg dat dan gewoon!

Eten mag je hier alleen maar met je rechterhand omdat je linkerhand wordt gebruikt om je achterste mee schoon te vegen. Zodra je aan het eten bent of je eten hebt aangeraakt zijn je handen "besmet". Je mag dan geen eten meer aanraken of anders moeten ze het eten weggooien. Hierdoor wacht altijd de vrouw in de familie met eten tot iedereen klaar is omdat zij het eten voor iedereen kan opscheppen. Ook mag je met je bord niet de pan met eten aanraken of het is ook besmet....en ga zo maar door! Lastig hè?

Wat maakt het leven in Nepal zo bijzonder?

De mensen!

Het verbaast me hoe aardig de mensen hier zijn. Je wordt altijd binnen gevraagd voor wat te drinken en eten hoort er altijd bij. Eten is hier zo belangrijk en mag je dus ook niet afslaan! Mensen hebben hier niet veel geld maar hun manier om te laten zien dat ze om je geven of om voor je te zorgen is om eten te geven. Dus dat wordt ook altijd rijkelijk uitgedeeld tot je prop en prop vol zit.

Men doet hier dingen uit liefde en om mensen te helpen en verwacht er niks voor terug, dat is zo'n verademing. Als ik hier naar de winkel ga en ik kom er achter dat ik niet genoeg geld heb meegenomen dan zeggen ze dat ik morgen wel terug mag komen om het te betalen en krijg gewoon mijn boodschappen mee! Al denk ik soms dat al die liefdadigheid voor mensen ook een valkuil is!

Geniet van de prachtige natuur

Daarnaast is de natuur ook geweldig. We hebben natuurlijk alle beroemde bergen en als het dan een heldere dag is kunnen we zelfs vanuit Kathmandu de sneeuwtoppen zien! Helaas is er veel vervuiling in Kathmandu door alle uitlaatgassen, stof / zand omdat de meeste wegen niet verhard zijn dus zien we de sneeuwtoppen niet heel vaak. Maar als we ze dan zien is het des te speciaal!

Ook hebben we hier de rijstvelden en jungle met nog vele wilde dieren. Nepal is een beetje van alle markten thuis, alhoewel ik de zee wel mis. Aangezien het hier vaak warm is, hebben we nergens plek om even af te koelen. Je moet een paar uur Kathmandu uit rijden waar je rivieren tegenkomt die ijskoud zijn door het smeltwater van de bergen, een heerlijke verkoeling!

Ga zeker ook op zoek naar de minder toeristische plekken. Bandipur is een mooi dorpje in de bergen of Sukute, kamperen aan de rivier.

Daarnaast moet je ook echt een trektocht doen! De bergen zijn zo majestueus en je hebt heerlijke padjes door rijstvelden. Ezels en Yaks die je voorbij lopen met het eten dat je straks gaat eten, kleine hutjes en een vuurtje om je 's avonds warm te houden. Maar vooral om het uitzicht over de sneeuwtoppen!

Bijzondere festivals

Nepal kent heel veel festivals waarvan ik sommige wel echt bijzonder vind. Zo hebben we festivals waarbij de onze voertuigen aanbidden omdat ze zorgen dat ze ons geen ongelukken brengen. Festivals voor dieren zoals honden, koeien en raven. Festivals voor speciaal soort eten en om te vieren dat we het eten hebben.

Festival voor broers/zussen waarbij de zussen de broers vereren en dankbaar zijn dat ze een broer hebben. Nu is het in dit geval wel jammer dat ze broers worden vereerd en de zussen de hele dag staan te koken voor hun broers. Maar dan nog vind ik het wel een mooie gedachte om stil te staan bij de naasten en materialen die je hebt. Men is hier gewoon veel meer dankbaar voor wat men heeft en laat dat ook zien!

De meest bijzondere festivals die je echt zelf moet meemaken

Tihar, of het lichtjesfestival!

Het lichtjesfestival is een schitterend festival om mee te maken. Het vindt vaak plaats eind oktober/ begin november. Men steekt dan overal kaarsen in huis aan en buiten op straat wordt een mandala getekend met poeder om de Godin van Rijkdom naar binnen te halen. Als je dan naar buiten loopt zie je overal kaarsjes branden en de mooiste creaties van mandala's op de grond! Voor mij is dit een beetje kerstmis aangezien we dat hier niet vieren.

Het Holi festival

Wat in Nederland intussen ook een trend is, is toch echt afkomstig van Nepal/India; het festival Holi. Oftewel kleurtjes gooien! Zeker een belevenis wanneer je het met locals viert. Je gaat dan naar de tempel waar allerlei lokale bands spelen, lekker dansen, kleurtjes gooien en watergevechten! Dit festival is in maart/april.

NB: omdat de Nepalezen een ander kalenderjaar hebben en alles astrologisch doen, is verandert de datum elk jaar voor alle festivals!

Mijn eigen festival

Zo moest ik enige tijd na het emigreren naar Nepal ook een festival/ritueel ondergaan waar ik helemaal niks van af wist. Mijn man was op trektocht en het was een festival waarbij de familie mij aan de Goden zou voorstellen omdat ik nieuw in de familie was. Op mijn scootertje ging ik s ochtends vroeg daar naartoe. Eerst aan mijn man gevraagd wat ik zou moeten doen maar die zei dat ik er alleen maar bij hoefde te zijn. Nou, dat kan ik wel. Nog eens nagevraagd aan mijn schoonbroers wat er ging gebeuren maar die zeiden ook allemaal van nee je hoeft niks te doen. Prima!

Mijn aangetrouwde nicht was ook nieuw in de familie dus voor ons samen werd dit ritueel georganiseerd. We liepen samen naar de tempel toe en opeens hoor ik ze mijn naam schreeuwen en wist ik dat ik iets fout deed. Ik betrad de tempelvloer al en dat mocht nog niet....en al helemaal niet met schoenen aan. Toen wist ik natuurlijk al dat er nog veel meer ging gebeuren. Ik probeerde nog te regelen dat mijn nicht eerst moest gaan maar omdat ik de oudste was moest ik voorop.

Ineens hield mijn oudste schoonzus mijn kleding vast met een sleutel in haar hand en werd ik meegetrokken. Drie rondjes om de tempel, knielen voor alle oudere familie leden, rode stippen geven aan de Goden en kaarsjes branden. Ik ging zo mee op automatische piloot dat ik niet in de gaten had dat ondertussen mijn sjaal in de kaarsjes terecht was gekomen 😉

Wat ik mis aan Nederland.

Mijn vrienden en familie mis ik het meest sinds het emigreren naar Nepal! Maar ik heb het geluk dat we tot nu toe 1 keer per jaar naar Nederland kunnen. Veel vrienden en familie zijn ook al bij ons op bezoek geweest. Afgelopen april zijn we in Nepal getrouwd en kwamen maar liefst 40 van onze vrienden en familie over, dat was zo bijzonder! En tegenwoordig met skype heb ik niks te klagen. Oh... en een lekker broodje kaas en frikandel speciaal! De rijst hier elke dag komt me weleens (vaak) de neusgaten uit!

Wat ik helemaal niet mis.....

Alhoewel ik altijd banen heb gehad die ik leuk vond, mis ik het werken toch niet in Nederland! Hier zijn de werkdagen veel korter, van 10 tot 3. Maar werkt iedereen ook wel op zondag ( wij soms). Als het vandaag niet lukt dan komt het morgen wel, en het is zó heerlijk om niet die werkdruk te voelen. Zeker omdat ik in de zorg werkte in Nederland waar overal op gekort werd en we van alles moesten doen binnen een bepaalde tijd wat eigenlijk niet haalbaar was.

Denk je dat je ooit nog eens definitief terugkeert naar Nederland?

Ik heb absoluut geen spijt van het emigreren naar Nepal maar uiteindelijk zullen wij wel naar Nederland verhuizen. Helaas, want we vinden ons werk en de mensen hier zo geweldig, maar dit is vooral voor als wij een gezin willen stichten. Het onderwijs is hier verschrikkelijk en de gezondheidszorg ook... Je wilt hier niet bevallen!

Ik werk in het ziekenhuis op de brandwonden afdeling en zelfs daar krijg ik al kippenvel van. Er is nauwelijks hygiëne en totaal geen privacy! Dus om onze kinderen een eerlijke kans in de wereld te geven, willen we graag terug naar Nederland en als ze groot zijn dan zien we wel weer!

Heb je nog tips voor anderen die ook willen emigreren?

Zorg dat je een baan/vrijwilligerswerk/wat te doen hebt!
Ik stemde toe om te verhuizen maar alleen als wij onze organisatie gelijk zouden opzetten en runnen. En hierdoor heb ik mooie hou vast gehad en zijn we zo in contact gekomen met veel locals en vrijwilligers, die nu nog onze vrienden zijn.

Ik ben echt iemand die iets te doen nodig heeft en in een land zoals Nepal is het moeilijk om een baan te vinden dus maak zelf die kansen! Zo leer je gelijk meer over de mensen cultuur en taal!

Wil je meer lezen over INSPIREnepal, ben je op zoek naar vrijwilligerswerk of wil je meer weten over emigreren naar Nepal? Klik dan hier door naar de eigen site voor alle informatie.

Chitwan National Park

Emigreren naar Nepal, een feest van herkenning

Dank je wel voor je mooie verhaal Maud. Eén van mijn allereerste reizen buiten Europa ging naar Nepal. Ik vond het erg mooi, maar ook bijna té indrukwekkend. We waren een keer de weg kwijt in Kathmandu en bleven het maar vragen. Niemand durfde te zeggen dat ze de tempel die we zochten niet precies wisten te vinden en daardoor hebben we wel anderhalf uur rondgedwaald voor we hem zagen. Later hebben we er wel enorm om gelachen, maar op dat moment, in de bloedhete stad, vonden we het minder. Ik herken heel veel in jouw verhalen en wil graag nog eens naar Nepal om het nogmaals te ervaren nu ik wat meer bereisd ben. Emigreren naar Nepal zou ik niet willen, maar er een paar maanden zijn en alles beleven zeker wel!

Las je het vorige deel van emigreren al? Daarin vertelt Sandra over haar leven en B&B in Toscane.

Ben je nieuwsgierig naar nog meer verhalen over het leven van de vrouwen? Klik dan zeker eens door naar de speciale pagina!

Wil je zelf een keer meedoen aan deze rubriek? Stuur dan een mail naar ivonne@myfootprints.nl