Be still my beating heart; de bergen!
Het eerste deel van de hike gaat in een langzaam tempo steeds hoger tot we op een vlakker deel komen. Net als de vorige twee dagen is het landschap echt spectaculair. Wat ben ik toch gek op die bergen! Op een uitkijkpunt maken we foto's van een ander stel en poseren samen terwijl we genieten van het uitzicht op de lager gelegen vallei.
Daarna wandelen we verder over een redelijk vlak en goed te bewandelen pad terwijl de bergtoppen steeds een stukje dichterbij komen. De temperatuur is lekker en de jassen en handschoenen gaan uit. We steken een rivierbedding over en komen bij de schuilhut vlak voor het laatste deel.
Het zwaarste deel
Het laatste deel van de hike is niet zo lang maar hier begint de echte uitdaging. Een kilometer lang klimt de route omhoog via een pad met een stijgingspercentage van maar liefst 40 %! Onderaan het pad staat een trekkershut en diverse banken. Zo kun je even op adem komen en wat eten en drinken voor je aan dit zware deel start en ook wij gaan even lekker zitten en aanschouwen de mensen die naar boven gaan en die terugkomen van de hogere piek.
"Alleen voor mensen die in goede conditie zijn" lezen we later op een bord onderaan het met rotsen bezaaide pad. In een rustig tempo beginnen we aan de klim. Al snel begin ik te puffen, maar dat doe ik altijd als ik naar boven loop. En ik ben niet de enige, iedereen puft en steunt op deze pittige klim. Frank gaat wat sneller en wacht af en toe tot ik weer in de buurt kom.
Hartkloppingen en zwart voor de ogen
Ik moet best veel pauzeren want het valt me zwaar vandaag. Het weer slaat om. Er komt een gure wind opzetten en er vallen natte sneeuwvlokken. Af en toe neem ik een slok of eet wat. En dan ineens gaat het mis. Ik krijg enorme hartkloppingen en het wordt zwart voor mijn ogen met een soort lichtflitsen.
Ik besluit even te gaan zitten, doe mijn trui een klein stukje open, mijn muts gaat even af. Nadat ik een pruim heb gegeten, wat water gedronken en even gerust sta ik rustig weer op. Na een klein stukje omhoog beginnen de hartkloppingen opnieuw. Ik voel me draaierig en vertrouw mijn stappen niet meer. Inmiddels heb ik Frank kunnen inseinen en hij wacht iets verder op me. Daar leg ik uit hoe rot ik me voel en we gaan samen even zitten. Muts weer even af, weer wat drinken en eten en op adem komen. Voor de derde keer sta ik op en begin aan de klim maar ook nu krijg ik weer enorme hartkloppingen en de wereld om me heen draait.
Mijn hart blijft tekeer gaan, zelfs als ik weer ga zitten. Ik huil tranen met tuiten en besluit af te gaan dalen. "Ga jij maar naar boven, ik ga in de hut zitten beneden en zie je zo weer. Er zijn genoeg mensen om ons heen". Ik langzaam tempo kruip ik naar beneden. "Are you ok? Wil je water, wat eten of iets anders?" "Het komt goed als ik zo maar even rustig zit".
Nog meer hartkloppingen en bijna knock-out.
Tegen de tijd dat ik eindelijk beneden aan ben gekomen is Frank ook al terug. We gaan op een bankje zitten en eten een boterham. Maar dan wordt het nog een graad erger. Ik begin enorm te trillen, de hartkloppingen gaan steeds sneller en ik heb het gevoel dat ik knock-out ga. Paniek maakt zich van ons meester. Zou ik een hartaanval krijgen?
"Is er een dokter" roept Frank in volle paniek terwijl ik me op één van de banken laat vallen. Voor ik het me besef ligt er een dikke rugzak onder mijn hoofd, wordt mijn trui uitgedaan en staat er een gids bij ons met een walkietalkie. Hij stelt me wat vragen over hoe ik me voel en of er hartproblemen in de familie voorkomen, neemt mijn pols op, voelt aan mijn voorhoofd en pleegt overleg met de parkrangers. Zo blijft hij mij een geruime tijd monitoren en dan gaat het heel langzaam aan beter. De ranger wordt ingeseind dat een nood evacuatie niet nodig lijkt te zijn en ze krijgen ons auto kenteken door zodat ze kunnen controleren of we terugkomen. Daarna vertrekt de gids weer met zijn groep.
Weer wat opgeknapt
Na nog een half uur liggen ben ik aardig koud geworden maar ook best opgeknapt. Nog wat bibberig eet ik wat noten en krenten die de gids achterliet en drink wat. Daarna besluiten we in langzaam tempo samen terug te lopen. Gelukkig gaat het een stuk beter en kan ik zelfs nog genieten van onze ontmoeting met de Huemul.
Bij de parkeerplaats omhelzen we elkaar. Blij dat we er samen zijn. Wat de hartkloppingen en al die ellende heeft veroorzaakt weten we nog steeds niet. Misschien was ik toch te warm gekleed, had ik te weinig gegeten of gedronken of niet helemaal fit? Het blijft gissen maar gelukkig liep het goed af.
Jee heftig meid. Gelukkig verder goed gegaan. Maar wat is dat angstig.
Wel goed dat je je verhaal vertelt. Als het zelfs jou overkomt super fit en getraind kan het dus echt iedereen overkomen.
Dank je wel Mary-Joan. Het was zeker angstig. Wie weet kan ik er zo een ander nog mee helpen.
Creepy! Te laag bloedsuiker misschien? Ik herken je verhaal in zoverre dat ik altijd alert moet zijn en helemaal bij langdurige inspanning. Met diabetes type 1 moet je wel. Maar Rob heeft ook een keer een paar weken een sensor op gehad en daaruit leerden we dat ook als gezond mens je bloedsuiker heel snel zomaar kan dalen. Reden? Combinatie van heel veel faktoren. Goed dat je deze ervaring hebt neergepend!
Wie weet Lizet. Het zou zo maar kunnen. Het lichaam is een wonderlijk ding.