Monique over werken en wonen in Mali.
I ni té, ne ye togo Monique Teggelove, 51 lentes jong.
Van directiesecretaresse via wereldreiziger naar oprichter en eigenaar van de Malinese reisorganisatie Papillon Reizen. Dat is in een notendop hoe mijn leven in de achterliggende 12 jaar veranderde. Al zwervend over de wereld zette ik in augustus 2009 voor het eerst voet in Mali. Een land dat met geen mogelijkheid te vergelijken was met de landen waar ik tot op dat moment geweest was. Een land, waarvan ik familie en vrienden verzekerde, dat het weliswaar mooi was, maar dat ze zich geen zorgen hoefden te maken dat ik me er zou vestigen.....
Met een open hart en mind
In Mali is bijna alles anders dan ik gewend was. Westerse vanzelfsprekendheden werken hier niet. Verwachtingen nog minder en afspraken zijn verre van heilig. Elke dag opnieuw word ik uitgedaagd om met een open hart en een open mind naar de wereld om me heen te kijken.
Vanaf het begin was Ibrahim – mijn zakenpartner en verloofde – er duidelijk in: als het in Nederland A is, ga er dan maar vanuit dat het hier B is. Regelmatig sputterde ik tegen. Natuurlijk was dat niet het geval. We waren toch allemaal mensen? Alleen op een andere plek op de wereld? Uiteraard had en heeft hij bijna altijd gelijk.
De wereld (her)ontdekken
De uitdaging dat vrijwel niets hier is, zoals je zou verwachten of zoals het op het eerste gezicht lijkt, is een van de dingen, die het wonen in Mali voor mij zo bijzonder maken. Cultuurverschillen, omgangsvormen en (gebrek aan) emancipatie. Vakmensen zonder vakkennis, ondoorzichtige familiestructuren en al even ondoorzichtige overheidsapparaten. De ene keer brengen ze een brede lach op mijn gezicht, een volgende keer leiden ze tot verwondering, verwarring, onbegrip en soms ook frustratie.
Ik leer en groei op een manier, die ik voorheen voor onmogelijk gehouden had. In Mali ben ik – ook na zeven jaar – nog steeds een kind, dat de wereld aan het (her)ontdekken is. Niet in de laatste plaats leer ik over de scheve verhoudingen in de wereld, over privileges en discriminatie. Door wat er in Mali op mijn pad komt, ben ik meer dan ooit gedreven om een succes te maken van mijn bedrijf.
Wonen in Mali
We wonen in Mali midden tussen de lokale bevolking (Ibrahim is Malinees) in een wijk, waar ik de enige blanke ben. Ik geniet van de Malinese atmosfeer om ons heen en tegelijkertijd is het op onze hof een zee van rust. Mijn vriendinnen in Mali zijn voornamelijk van Europese komaf. Een paar wonen er net als ik in Ségou en een paar anderen in de hoofdstad Bamako. Allemaal vrouwen, die allang in Mali wonen. Sommigen net als ik met een Malinese partner en anderen, die hier in eerste instantie voor werk naar toe zijn gekomen en vervolgens gebleven zijn. Vriendschap met Malinese vrouwen is onder andere door de cultuurverschillen lastig.
De zonsondergang vanaf ons dakterras
Papillon Reizen
Door Papillon Reizen verschaffen we werkgelegenheid aan mensen in Mali en de buurlanden. Werkgelegenheid, die eerlijk beloond wordt in een omgeving waar iedereen als mens behandeld en op waarde geschat wordt. Onze gidsen zijn freelancers, en ze voelen zich deel van het bedrijf; zeer betrokken en altijd bereid voor ons te werken. Dat is superleuk. Met uitzondering van mijzelf is de rest van het team Afrikaans. We geven de voorkeur aan lokale krachten, omdat zij het land, de cultuur en de talen beheersen. Zo kunnen ze echt een brug slaan tussen toerist en het land, de cultuur en de bevolking.
Het kantoor
Onze boot
De boot die je hier ziet is van de zaak. We hadden een kleine(re) boot besteld, die was bedoeld voor Ibrahim en mij. De botenbouwer - die onze opdracht keer op keer vooruit schoof - voelde zich op een gegeven moment zo schuldig over ons lange wachten, dat hij ons een veel grotere boot leverde. En zo werd ons bootje een boot voor het bedrijf.
Het kleine bootje komt er vast ook nog een keer 🙂
Mali is een snoepwinkel voor reizigers
Met een oppervlakte van ruim 33 keer Nederland is er in Mali niet alleen heel veel terrein te verkennen, maar ook veel bijzonders te doen en te zien.
Maak een (trek)tocht door de prachtige Mandé-regio, die door de meeste reizigers wordt overgeslagen.
Maak een boottocht over de rivier de Niger en bezoek dorpen aan de rivieroever. Koop tijdens de tocht de vis rechtstreeks van de vissers. Of ga met een lokale visser in zijn vissersboot mee vissen.
Neem op zondagmiddag een kijkje aan de kade van Ségou als de pottenbakkersboot aankomt.
Maak een trektocht door het land van de Dogon en bezoek de dorpen die niet op de toeristische route liggen.
Kook en eet met de lokale bevolking of bezoek een altijd levendige en kleurrijke markt.
En ja, uiteraard is ook Djenné met haar leemcultuur en de bijzonder fraaie moskee een aanrader, maar die tip vind je sowieso wel in elke reisgids. Wat er waarschijnlijk niet in staat, is dat die moskee eens per jaar van een nieuwe leemlaag voorzien wordt en dat dat een waanzinnig spektakel is; uniek in de hele wereld!
En dan zijn er nog de vele lokale festivals, waar zang, muziek, dans en maskers centraal staan; een introductie in een andere cultuur.
Mali is een kennismaking met een ‘andere wereld’, die onder je huid kruipt en waar je naar terug wilt keren. Mali is een snoepwinkel voor reizigers. Je bent gewaarschuwd!
Zomaar even aanwaaien
Wat ik het meeste mis aan Nederland? De mogelijkheid om even aan te waaien bij familie en vrienden, biologische producten, Hollandse geitenkaas, groene jasmijnthee en pure chocolade.
In september was ik drie dagen te laat in Nederland om bij leven afscheid te kunnen nemen van een van mijn allerbeste vriendinnen. Dat hakte erin. Nog niet eerder deed de fysieke afstand tussen mijn twee werelden zo’n pijn.
Volgeplande agenda? Nee, bedankt!
Daar staat tegenover dat ik heel veel dingen aan Nederland helemaal niet mis, Wonen in Mali betekent voor mij geen ellenlange files in de ochtend- en avondspits, geen honderdduizend verwachtingen en verplichtingen en geen maanden van tevoren volgeplande agenda.
Dank je wel voor je verhaal Monique. We kenden elkaar al een beetje uit re reiswereld, daardoor is het voor mij extra leuk om je verhaal nu te lezen.Wonen in Mali lijkt me bijzonder en ik wens je veel succes met het verder ontwikkelen van Papillon Reizen.
Hoe gaat het nu met Monique? Een update
April 2022:
Het onderbuikgevoel dat er veranderingen voor de deur stonden, was er al even. Mijn relatie liep op z’n eind en ik wist diep van binnen dat het moment om uit Mali weg te gaan naderde. De wereldwijde crisis, die het toerisme volledig had stilgelegd, gaf me de ruimte om met de stroom mee te gaan. Na elf jaren in Mali gewoond en gewerkt te hebben remigreerde ik in augustus 2020.
Papillon Reizen loodste ik door het diepe dal van de wereldwijde crisis alvorens het bedrijf over te dragen aan een van de teamleden van het eerste uur. Met dankbaarheid kijk ik terug op mijn tijd in Mali. De Malinezen zitten in mijn hart en voor mij is het tijd voor een nieuwe start.
Het was vertrouwd en fijn om in Nederland tijd met familie en vrienden te kunnen doorbrengen en om te schrijven. Na Mijn Camino, kwam mijn tweede boek, Itchy Feet, uit.
Het gevoel dat ik in een tussenfase zat en op een dag weer de wereld in zou trekken, werd bevestigd toen ik eind 2021 weer voet zette in Egypte. Mijn pad leidt opnieuw naar het Afrikaanse continent, naar een land wat me op zielsniveau raakt en ik kijk vol vertrouwen uit naar wat zich mag gaan ontvouwen.
