leven in Ivoorkust

Emigreren, het leven in Ivoorkust

Een baan aangeboden krijgen in een land dat je eigenlijk nog niet zo goed kent....."In between jobs" en beschikbaar voor een nieuwe uitdaging. Meta sprong samen met haar "L." in het diepe en begon aan een nieuw leven in Ivoorkust. Dit is haar persoonlijk verhaal.

 

Emigreren, persoonlijke ervaringen in het buitenland.

Een aantal jaar geleden woonden Frank en ik een klein jaar in het zuiden van de Verenigde Staten, vlakbij Atlanta Georgia. Sinds die tijd ben ik altijd nieuwsgierig gebleven naar de verhalen van andere geëmigreerde vrouwen. Het lijkt zo mooi om naar het buitenland te vertrekken, maar is het dat wel? Uit eigen ervaring weet ik dat het (hard) werken was voordat het leuk werd.

In de rubriek “Emigreren” vertellen Nederlandse vrouwen hun eigen verhaal over het wonen en leven in een ander land. Waar lopen zij tegenaan? Wat is er zo bijzonder aan het land of de regio waar zijn nu wonen? Wat zijn de leuke en minder leuke kanten van het het emigreren? Willen zij nog (wel) terug naar Nederland? En als laatste hebben zij nog tips voor andere vrouwen?

Vandaag het verhaal van Merel over haar leven in Ivoorkust

Meta en het leven in Ivoorkust

Mijn naam is Meta Bindinga. Ik woon in de plaats Bouaflé in Ivoorkust Ik ben 53 jaar, getrouwd met L. & moeder van een volwassen zoon en dochter Mijn beroep is Leraar Engels en Spaans

"In between jobs"

Twee jaar geleden trokken mijn geliefde en ik met een koffertje kleding naar Ivoorkust. We vonden het spannend maar besloten het er toch maar op te wagen. We zaten zoals dat zo eufemistisch heet, ‘in between jobs’ en waren ‘beschikbaar voor een nieuwe uitdaging’ dus waarom niet?

Ik was nooit eerder in Afrika geweest. L. had een paar jaar ervoor een werkbezoek aan Nigeria gebracht en was daarvan onder de indruk maar niet enthousiast. Het gevoel dat was blijven hangen was er vooral een van onveiligheid. Debet aan dit gevoel waren o.a. het verplicht rijden in colonne en een afsluitend uitje naar het strand onder toeziend oog van drie beveiligers met uzi’s op de schouder… Nee, echt uitbundig was L. niet. We wisten nog niet goed wat we van dit stukje Afrika moesten denken. Toch zijn we gegaan, want redeneerden we, ‘we hoeven niet te blijven. De kinderen zijn volwassen en zelfstandig en financieel zijn we zo vrij als een vogeltje’. En zo begonnen we aan een leven in Ivoorkust.

Wat een ervaring!

Gelukkig maar. Want wat is het een ervaring om in dit onbeduidende dorp in het hart van Ivoorkust te mogen wonen! Ik noem het wel eens onze Vinex in Afrika, want cultureel valt er in ons dorp niet veel te beleven. Ivoorkust was tot een paar jaar geleden nog verwikkeld in een akelige burgeroorlog, dus het land is vooral druk met wederopbouw. Dingen moeten praktisch zijn. Zo ook hier.
Mijn man werkt voor een Frans bedrijf dat best wel een aantal expats in dienst heeft, maar niet op de plek waar wij wonen. Zijn collega's in Bouaflé zijn allen Ivoriaans. In Abidjan zijn er een handjevol collega's van allerlei komaf: een Fransman, een Waal, een Zuid Amerikaan - geen Nederlanders.

 

Het leven op de compound.

We wonen aan de voet van een uitgestrekt nationaal park maar mogen er uit veiligheidsoverwegingen niet in. ‘Bovendien’ vertrouwt de verantwoordelijke ranger me toe ‘is er geen wild meer te bekennen. Allemaal afgeschoten door stropers en bandieten die zich er schuil houden’.

We wonen sowieso niet erg idyllisch. Wel praktisch. Onze woning doet een beetje denken aan de eerste lichting vakantie huisjes van Sporthuis Centrum en zijn waarschijnlijk net zo oud. Ons ‘park’ is onderdeel van het fabrieksterrein en we delen met de overige bewoners (mannen uit het team van L. en hun gezinnen) een zwembad en een overdekt terras.

Ten tijde van de burgeroorlog namen militairen hun intrek in de huisjes en woonden ze volledig uit, heb ik me laten vertellen. Nog steeds hangen militairen in burger op stoelen of brommers bij de ingang van ons complex. Ze schijnen betaald te worden voor hun diensten, ook al zitten er gewone bewakers en is het me niet duidelijk om welke diensten het precies gaat.

Voordeel van wonen op deze plek is dat L. een reistijd heeft van ongeveer drie wandelminuten en thuis komt lunchen en crashen; de siësta is inmiddels helemaal ingesleten in ons ritme. Bovendien stroomt er altijd schoon drinkwater uit de kraan (dit maakt L. in zijn waterfabriek zodat hij er zijn drankjes mee kan maken) en zitten we nooit lang zonder stroom. Als deze namelijk uitvalt –en dat gebeurt vaak- springt direct de fabrieksgenerator aan waarop onze huizen zijn aangesloten.

L. op weg terug naar kantoor na een bliksembezoekje aan het zwembad waar ik baantjes trek. De rode kratten op de achtergrond moet hij nog vullen.

 

De contacten met anderen in Ivoorkust

Het verdiepen van relaties met anderen op de compound is lastig en we zijn daarom erg op elkaar aangewezen. Ik zal proberen dat uit te leggen, want er spelen uiteraard vele factoren mee.
De mannen die er wonen zitten in L.'s team en het contact is goed maar ja..L. is hun baas dus helemaal 'gelijk' is het niet. Dat heeft natuurlijk ook invloed op mijn relaties met de vrouwen (als die er al zijn, want veel vrouwen vinden Bouaflé te saai en blijven in Abidjan): ik ben en blijf de vrouw van de baas.

Alle vrouwen die in Bouaflé zijn komen wonen en er zijn gebleven zijn aan het werk. Eentje werkt op de markt waar ze eieren en haarstukjes verkoopt (je kunt haar bewonderen op mijn site, TAB 'kiek nou!' - prachtige vrouw), een ander werkt bij de gemeente en weer een ander is een soort medisch maatschappelijk werkster. Het betekent sowieso dat de vrouwen tot een uur of 6 van huis zijn.
De culturele verschillen zijn groot. Onze compound is uitgerust met een tennisbaan en een zwembad maar niemand tennist en het zwembad wordt alleen door ons gebruikt en zo nu en dan door een zwemleraar die de kinderen les komt geven. Daar zit echter geen regelmaat in en als de kinderen les hebben zit er zelden een vader of moeder bij. Eigenlijk nooit.

Kortom, contacten zijn vriendelijk en prettig, maar er is niet echt iemand om regelmatig de tijd mee te doden tijdens mijn leven in Ivoorkust.

Samen met de dochter van een buurvrouw waar ik altijd pinda’s in flessen koop.

De buurvrouw van de pinda’s trekt hier even een trosje bananen uit een boom voor me.

 

Terug naar nul en jezelf opnieuw ontdekken

Hoewel de nood in het onderwijs groot is – geen geld, enorme klassen – kom ik hier tot mijn frustratie niet aan de bak. Ik zou zó graag een handje helpen en natuurlijk hoef ik heus niet op de loonlijst. Voor mijn vertrek naar Ivoorkust ontdek ik dat er een SOS kinderdorp is in Yamoussoukro, de hoofdstad van Ivoorkust en voor mij een ruim uur rijden, maar ze kunnen me er niet gebruiken.

Klinkt dit als een klaagzang? Misschien wel. Maar kennelijk was dit nodig om een volgende stap te kunnen zetten. Na bijna twee jaar observeren en verwerken ging ik aan de eettafel zitten en begon te schrijven. Er kwam geen einde aan. Zoveel indrukken, grote en kleine gebeurtenissen…. het moest er allemaal uit. Er kwam een blog waar ik foto’s voor nodig had, dus ik toog naar de markt mét camera, zónder boodschappentas. Dit gaf een heel andere dynamiek aan mijn rondje markt en mijn leven in Ivoorkust. Ook ben ik inmiddels opnieuw in gesprek met SOS kinderdorpen over hoe ik hen van nut kan zijn. Soms moet je helemaal terug naar nul om jezelf opnieuw te ontdekken en je omgeving echt tot je te laten doordringen.

Een klein gebaar maar een groot plezier.

Het bedrijf waar L. werkt bouwde een school die vorig jaar officieel & feestelijk geopend is. L. trainde tot een jaar of 5 geleden een Nederlands meisjesteam en een paar meiden hebben op de club spullen ingezameld: tenues, trainingspakken, schoenen, sokken, voetballen etc. Wij hebben dat meegenomen naar Ivoorkust en (o.a.) aan die school gegeven. Als tegenprestatie hebben de leraren een keer aan het einde van de schooldag een wedstrijdje georganiseerd en wij werden als VIP's onthaald om te komen kijken. Allemaal heel klein maar we hebben genoten.

leven in Ivoorkust

Feest op ‘onze’ sponsorschool. De jongens showen met trots hun nieuwe tenu.

leven in Ivoorkust

 Iedereen is uitgelaten.

 Als vorsten onthaald worden betekent ook dat je op zijn minst even aan tafel moet zitten.

 

Zijn er dingen die je mist aan Nederland?

Gelukkig ben ik regelmatig in Nederland, dus tijd om dingen te missen heb ik nauwelijks. Natuurlijk zou ik graag bij mijn bejaarde ouders om de hoek willen wonen en mijn kinderen wat vaker bezoeken, maar dat zit er nu eenmaal niet in. Daar heeft iedereen zich inmiddels bij neergelegd. We plannen een keer per jaar een gezamenlijke vakantie met de kinderen en als ik in Nederland ben haal ik de gemiste tijd dubbel en dwars in. Dat geldt ook voor mijn culturele behoeftes: Nederland staat niet alleen synoniem voor fietsen en HEMA worsten, maar ook voor film, theater en museum. Daar kan ik heel erg van genieten.

 

Wat kun je aan anderen aanbevelen als ze naar Ivoorkust komen?

Als je niet bent ontmoedigd door dit verhaal en denkt, ‘ja…Ivoorkust, daar wil ik wel eens heen’, dan heb ik nog een paar tips.

In ons eigen dorp zijn er eigenlijk maar twee dingen te doen. Een rondje markt voor de nodige couleur locale en een rondje religie. Wij gaan regelmatig naar de katholieke kerk op zondagmorgen, niet zozeer voor spirituele voeding maar wel voor kleur, muziek en een algeheel geluksgevoel. Ik kan beide uitjes vol overtuiging aanraden.

kerkdienst Ivoorkust

 

In Yamoussoukro is de basiliek een must see. In eerste instantie vond ik het een megalomaan bouwwerk dat een totaal mismatch was met de omgeving, maar dat ligt na de rondleiding door een uitstekende gids nu wel wat genuanceerder. Hou je van golfen, dan is de President Golfclub een echte aanrader: Prachtige banen, maar liefst achttien holes in een schitterend landschap; vriendelijke, kundige caddies en het is er altijd uitgestorven. Nooit een betere speler achter je om je op te jutten.

baseliek van Yamoussoukro, Ivoorkust

 

Abidjan..daar weet ik eigenlijk niet genoeg van maar het is een grote stad dus je kunt er op veel plekken lekker eten, muziek luisteren en loungen. Zelf vind ik zone 4 een prettige wijk om uit te gaan. De stranden vlakbij zijn prachtig maar in zee valt niet te zwemmen, de branding is veel te ruig. Dat is wel iets om rekening mee te houden. Pootje baden kan natuurlijk wel en je valt in de sterke branding vanzelf om, dus afkoelen lukt ook. De meeste mensen gaan naar Grand Bassam maar ik vind Assinie met haar strand en lagunes mooier en rustiger, het is wel iets verder rijden.

strand Ivoorkust

 

Wil je meer weten over ons leven in Ivoorkust?

Als je meer wil zien en lezen over dit kleurrijke, prachtige land en over ons leven in Ivoorkust, dan ben je van harte welkom; ‘bon arrivé’ zeggen ze hier in plaats van ‘bienvenu’.

Is het je te ver weg, dan heet ik je virtueel welkom op mijn site: Bericht uit Bouaflé

 

Ook kun je me vinden op:

  • Facebook: www.facebook.com/meta.bindinga                     
  • Twitter: https://twitter.com/metaberichtuit      
  • Instagram: https://www.instagram.com/metainbouafle   
  • Pinterest: https://www.pinterest.com/metavlegels/

    Ik zie je graag!

Dank je wel Meta. Het was interessant om te lezen over jouw leven in Ivoorkust waar je je zo thuis bent gaan voelen. En wat een mooie site heb je, echt zo'n plek waar ik uren rond kan snuffelen! Ik hoop dat je meer kunt gaan betekenen voor de kinderen in het land. Het is zonde om jouw talent niet te kunnen inzetten, vooral als je het idee hebt dat ze het zo goed kunnen gebruiken.

 

Heb je het vorige deel van Emigreren al gelezen? Hierin vertelt Merel over het emigreren naar Amerika. (Texas)

Ben je nieuwsgierig naar nog meer verhalen over het leven van de vrouwen? Klik dan zeker eens door naar de speciale pagina!

 

Wil je zelf ook een keer meedoen aan deze rubriek? Stuur dan een mail naar ivonne@myfootprints.nl.

Geplaatst in Afrika, emigreren, Ivoorkust.

13 reacties

  1. Wat bijzonder om hier samen voor te gaan. Ivoorkust is echt een minder bekende bestemming en ik vind het heel dapper dat jullie hier voor gekozen hebben. Fijn dat het zo goed bevalt en je Nederland geregeld kan bezoeken.

  2. Dank jullie wel voor de aardige reacties 🙂

    Ik moet toegeven dat ons vertrek naar Ivoorkust helemaal niet zo dapper voelt, omdat we met elkaar én onszelf de afspraak hadden dat we niet per se hoefden te blijven. Het is niet altijd gemakkelijk, maar wel boeiend en zolang dat gevoel overheerst blijven we nog even ;). De regelmatige bezoekjes naar Nederland maken inderdaad veel goed!

  3. Wat een interessant en inspirerend verhaal van Merel zeg! Heel dapper om naar Ivoorkust te verhuizen, lijkt me inderdaad een lastig land om te wonen en vooral ook om nieuwe relaties/vriendschappen op te bouwen. Gelukkig bevalt het goed!

  4. Geweldig verhaal en moedig want ik ga na lang twijfelen de stap naar Ivoorkust ook wagen. Ik ben vorig jaar eind Januari naar Ivoorkust vertrokken en verbleef daar bijna 2 maanden. Waarom was ik naar daar af gereisd wel omdat ik via sociale medie mijn huidige vriend had leren kennen. Ondertussen zijn we meer dan twee jaar samen.
    In het begin schrikte het mij wel af om als vrouw alleen naar daar te reizen en vooral mijn familie en vrienden waren bangeigenlijk. Ivoorkust heeft hier in België ook geen goede naam. Maar ik deed de stap en geen naar daar om mijn vriend die ik toen al een jaar kende maar nog nooit hadden fysiek elkaar ontmoet. Elke dag bleven we videochatten, sms’jes, bellen, noem maar op. Ik ik leerde zelfs toen al zijn familie kennen en andersom hij mijn familie. Ik vertrok toch wat met angst als vrouw alleen naar daar. Maar ik moest iedereen in België ongelijk geven. Dus we zijn al weer een jaartje en ik mis het daar elke min van de dag. Dus ga ik ook de stap wagen en hier vertrekken om te gaan wonen in Abidjan..
    Ik hoop dat jij mij mishien wat meer informatie zou kunnen geven ivm het wonen als buitenlander daar.
    En ik ben nieuwsgierig dus ga ik jullie op fb en Instagram ook bekijken. Ik kijk er echt naar uit om daar te gaan wonen.
    Normaal gezien vertrek ik hier terug in België op 22 maart naar Abidjan om daar ook al de nodige informatie in te winnen.
    En misschien komen we mekaar daar ooit nog wel eens tegen.
    Groetjes en het was fijn om jou verhaal te lezen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *