Creatief, chaotisch en een tikkeltje gek.....het heeft er altijd al ingezeten
Op zoek naar het vreemde; slapen in de jeugdherberg. Ontmoetingen met reizigers uit heel Europa, maar nog wel met gescheiden slaapzalen!
Budgettair al helemaal verantwoord bezig!
De harde realiteit 😉 Hoe wij als jonge meiden aankeken tegen de senioren op de bankjes. Hmm, stof tot nadenken.
Actief bezig zijn is mij met de paplepel ingegoten. Dit kaartje kocht ik toen ik in mijn tienerjaren was maar pas jááren later heb ik een keer de Vierdaagse van Nijmegen gelopen, wat een gaaf evenement en wat was ik trots op die 4 keer 40 kilometer! Nog steeds wandel ik veel en graag.
Ah, die eeuwige knie. Echt fanatiek fietsen en kracht zetten kan ik daardoor helaas niet en ik zat er menig maal voor bij de fysiotherapeut. Nog steeds moet ik oppassen als ik in de bergen wandel of fiets en tennis ik inmiddels geregeld met een kleine bandage om mijn knie.....
Enigszins vergeelde foto's maar warme gevoelens! Die bril van mijn vader, geweldig!
Op vakantie in Nederland met een lange vriendin. Inmiddels ben ik met mijn 1 meter 85 in eigen land niet meer echt bijzonder, maar op reis geniet ik nog met volle teugen van alle reacties. Hoe vaak ik al niet op de foto ben geweest......Nee, niet mijn reisgenoten, maar ik "de lange vrouw".
Nog steeds moet Frank mij af en toe vertellen dat de zon toch echt schijnt achter de wolken. Armoede, pijn, ziekte, het stel dat er helemaal voor gaat in "Ik vertrek" en dan krijgt zij kanker en komt te overlijden, vluchtelingenkampen...... Nog steeds kan ik zo emotioneel worden van die lifechangers; Ilse de Lange die na jaren huilend aan de tafel zit bij DWDD als ze eindelijk doorbreekt na het songfestival, Dafne Schippers en haar gouden keuze, Pete Sampras die aan het eind van zijn carrière toegejuigd wordt door een vol stadion en het niet droog kan houden,op waarheid gebaseerde films, de strijd voor ware liefde.......
Haha, super cool dit! Heb ooit in Thailand, een jaar of 8 geleden, een papieren reisdagboek bijgehouden. Die ligt nu nog ergens te verstoffen. Overigens niet zo leuk aangekleed met allerlei plaatjes. Nu hebben we het gemak van overal internet en draagbare laptops. Nu schrijf ik tijdens mijn reizen ook nog voor elke dag een reisverslag. Wel digitaal. Dat is niet helemaal modern bloggen, maar je moet natuurlijk ook gewoon bloggen omdat het leuk is 😀
Haha, die plaatjes dat is misschien wel het verschil tussen jongens en meisjes? Schrijven zit blijkbaar in je bloed, ongeacht de leeftijd en technologie.
Leuke blog Ivonne!
Tijdens mijn jonge jaren was ik niet zo schrijfachtig. Dat is pas na de dertig begonnen met reisverslagen. Gewoon voor mijzelf, omdat ik het leuk vond om te schrijven en de reis op die manier nog een keer te beleven en na te genieten. Met de nodige humor, relativering, maar ook met mooie en unieke momenten.
Uit een verslag van mijn eerste duikreis naar Egypte in 1996 (Coral Cove bij Marsa Alam):
“De heenreis was een avontuur op zich. Door het honde(n)weer zit heel Nederland onder de files, en kost het me 3 uur om op Schiphol te komen. Vliegtuig (Transavia) vertrekt met enige vertraging naar Hugharda. Daar aankomen wordt een Peugot die in Nederland al minstens 5 jaar niet door de APK kan (en niet alleen vanwege millieu-eisen) gecharterd en gaan we eerst wat fotorolletjes halen die een van de medepassagiers bij het inladen van zijn baggage in Schiphol was kwijtgeraakt. De rit zelf, 4 1/2 uur met pitsstops (tanken, water, olie, bijkletsen) brengt ons om 23:00 in het kamp aan. Daar blijken op dat moment alleen zo’n 6 Nederlanders te zitten die om 01:00 vetrekken, we hebben met drie duikers het kamp voor onszelf! Tentje uitgezocht en gaan slapen.”
Ja, reizen naar Marsa Alam was toen nog een echt avontuur. Er ws nog geen luchthaven, dus je vloog op Hugharda. Transferbus? Nope, gewoon “iemand” die een auto had.
Het duiken was er geweldig! Verslag van een duikexcursie:
“Op naar het grote avontuur: Met de auto naar Elegeca, een baai iets verderop. Deze keer met 5 personen + duikleider (we hebben gezinsuitbreiding in ons kamp). Als ik een murene zie, gebaart de duikleider dat we allemaal netjes voor het rif moeten gaan hangen. Daarna geeft hij een prive showtje weg: Murene over de rug aaien (wel eerst even goed kijken waar z’n kop zit) zodat ie daarna mooi kronkelend langs het rif wegzwemt. Ik was niet helemaal op mijn gemak, je hoort af en toe wat horrorstories over hoe die lokale duikmasters als showbinken menen alles vast te moeten pakken, eieren te voeren, etc, maar dit viel nog mee.”
Nog een duikverslag:
“En nu dan een echte nachtduik: 18:00 in het water onder een sterrenhemel waar je U tegen zegt. De meeste vissen hebben hun plekje voor de nacht opgezocht en deze duik is dan ook een stuk mooier. We komen ook nog een flinke (1 1/2 meter?) baars tegen, een paar zeekrokodillen en een flinke papagaaivis met zijn kop omhoog tussen het koraal. Alles bij elkaar een uur in het water gelegen, en nog niet koud (nog steeds alleen de long john).”
(grappig om dit terug te lezen, ik dook toen net 2 jaar, en dan al een uur nachtduiken)
Samenvattend:
“Je moet wat mazzel hebben met zo’n kamp met wie er zit, en dat had ik dus. Als duikgebied is het heel mooi, maar daarom ook alleen bedoeld voor ervaren duikers zodat het mooi blijft. Accomodatie is wat beperkt, maar het eten, de zonsondergangen en de sterrenhemel maken een hoop goed.”
Ik krijg meteen weer zin om te gaan 🙂
Wat een epistel. Weet je zeker dat je zelf geen blog wilt schrijven over mooie duikreisjes bijvoorbeeld? Het is altijd zo leuk om je hersenspinsels van een aantal jaren terug weer te lezen.
Dank voor je compliment! Ik vond het zo leuk om te maken en als ik het nalees heb ik een grote grijns om mijn oren. Dee bedoeling is zeker om er meer mee te doen, dus wordt vervolgd.
Leuk om te zien! Ik heb een paar oude albums, daar schreef ik al eens over in de ‘vakantiefoto-van-vroeger-tag’.
Inmiddels houd ik alleen nog maar digitaal een verslag bij, vaak al verweven als blog. Ik ben best productief tijdens lange bus-, trein- en vliegreizen, al zijn dat concepten die thuis uitgewerkt moeten worden.
Ik schrijf tegenwoordig een soort beknopt verslag voor mezelf.Achteraf verwerk ik mijn mijn blogs in een plakboek samen met kaartjes, bonnetjes e.d. van de reis. Dat plakboek is ook altijd erg leuk om achteraf weer door te lezen of bijvoorbeeld een sop te zoeken hoe dat ene leuke hotelletje ook alweer heette….Helaas kan ik écht niet schrijven en lezen als ik reis,ik wordt er heel erg misselijk van, dus iets bijwerken in de bus is voor mij niet weggelegd.
Wat leuk om te zien zeg. Ik heb nooit actief een dagboek bij gehouden. Al schrijf ik wel al bijna 15 jaar online.
Ik schrijf ook niet meer in het dagboek hoor. Wel maak ik kortere verslagen van mijn reizen en nu dus ook blogs op deze site. Haha, 15 jaar geleden deed ik nog bijna niks met de computer,een beetje mailen dat was het wel. Ben een beetje een laatbloeier wat dat betreft en nog steeds “papiergericht”. Ik hou bijvoorbeeld ook nog steeds enorm van echte kaartjes krijgen en sturen!
Leuk zeg dat je dit altijd bijhield. Moet je echt koesteren en never weggooien 🙂 Ik was nooit zo’n dagboekmens. Ik heb het een tijdje geprobeerd, maar toen weer weggelegd want mijn slotje deed het niet hahaha!
Deze bewaar ik zeker. Ik heb ooit al mijn brieven van mijn Australische pen vriendin in een opruim-bui weggedaan, zo’n spijt van gehad! Het is echt zo leuk om af en toe in de doos te spitten.
Wat een heerlijke ‘trip down memory lane’! Heb jarenlang dagboeken bijgehouden van mijn vakanties zeker toen ik nog single was en met groepsreizen op vakantie ging. Moest mijn belevingen toch ergens kwijt moest. Ook handig om later een fotoboek te maken omdat ik op die manier precies wist waar welke foto genomen was en wanneer.
In mijn fotoboeken plakte ik altijd ook toegangskaartjes en bonnetjes. Die bonnetjes hadden alleen geen enkele zin omdat ze negen van de tien keer op warmtepapier geprint waren en na een paar jaar is de inkt opgelost en heb je een leeg velletje in je fotoboek zitten ;-( Mijn dagboeken zitten nu nog in verhuisdozen maar als ik zo ver ben om ze uit te pakken ga ik er heerlijk in duiken en me terug in de tijd wanen. Zal het wel een eeuwigheid duren eer die dozen uitgepakt zijn maar och, laat de herfst en winter maar komen.
Dat wordt dus genieten deze winter! Dat van die bonnetjes ken ik wel, jammer maar helaas….
Superleuk! Ik heb een tijdje geleden ook heel veel van dit soort dingen op de foto gezet (voor een blog die ik nog steeds niet gepost heb). Ik heb ook nog heel veel, van vakanties van vroeger (ik maakte ook áltijd plakboeken) tot een meter dagboeken (van mijn 9e t/m mijn 18e, heel de jaren 80 dus…). Zo leuk om terug te zien!
Ik heb al dit soort spullen in een paar kratten op zolder. Zo af en toe duik ik de zolder op en maak een trip down memory lane, heerlijk! Leuk dat jij dit ook herkent. Ik herken dat wel, die blogideeën waar je (nog even) geen tijd voor hebt.