Dinsdag 22 maart 2016; rond half 10 loop ik de lerarenkamer in om een kopje koffie te pakken voordat ik met mijn invalklas naar buiten ga. Mijn hart staat stil als ik hoor van een golf van aanslagen in Brussel. Meerdere metrostations en het vliegveld zijn doelwit en er zijn verhalen over diverse slachtoffers. Ik kan alleen maar luisteren en een gevoel van verdriet, boosheid en ook veel onmacht maakt zich van mij meester. Het liefst wil ik heel hard wegrennen en me verstoppen op een klein plekje, ver van alle verhalen en tegelijkertijd ben ik ook bang voor het deel in mij dat steeds meer naar voren komt. Naast het verdriet merk ik dat ik de laatste jaren ook steeds meer boosheid in me heb en behoefte krijg om in de tegenaanval te gaan. Het is wederom een zwarte dag voor de wereld waar de strijd in de naam van het geloof steeds sterker wordt en mensen zomaar op het verkeerde moment op de verkeerde plek kunnen zijn.....
Ik kan er met mijn pet niet bij, mensen die in naam van het geloof anderen zomaar wat kunnen aandoen. Er zijn grote delen van de wereld waar al jaren lang en tot op de dag van vandaag stammen worden uitgemoord, miljoenen mensen op de vlucht zijn en een hele generatie kinderen opgroeit in een wereld die nooit veilig en vertrouwd is. Beelden van grote vluchtelingenkampen en mensen achter prikkeldraad komen dagelijks op het journaal en iedereen herinnert zich vast die zwarte dag van de aanslagen op Parijs of de beelden van de verdronken peuter Aylan op het strand. En waarvoor? Is er überhaupt iets dat rechtvaardiging geeft aan het je bemoeien met een ander of, sterker nog, een ander je mening opdringen of zelfs met harde hand opdringen zodanig dat zij zich niet meer veilig voelen en huis en haard achter laten voor een lange, en vaak onveilige reis?
En wij dan?
Jaren geleden werden er veel mensen in Europa vermoord in de naam van het geloof, trokken wij de wereld in en veroverden nieuwe continenten. Inheemse stammen werden verplicht omgeschoold tot "brave christelijke burgers". Mensen werden slaaf gemaakt en als oud vuil naar andere delen van de wereld gezonden om daar te moeten werken. Landen werden veroverd omdat wij die zo graag wilden bezitten, mensen werden vermoord of verbannen van hun geboortegrond. Specerijen en andere producten werden ingepikt en verscheept naar onze "beschaafde" wereld...... Hele volkeren werden opgepakt en ontdaan van hun eigenwaarde in kampen gestopt, mishandeld en uitgeroeid in de naam van een leider die zó graag het éne superieure ras wilde laten zegevieren. We hebben de nodige lessen geleerd en ik ben één van die gelukkigen die is opgegroeid in een maatschappij waar vrijheid, respect en gelijkheid belangrijk zijn. En mijn god, wat is dat toch een groot goed!
Mijn nicht van 15, een heerlijke Hollandse dame met lange rode haren, gaat tegenwoordig weer met de bus naar school omdat ze elke ochtend op haar fietstocht door groepen mannelijke asielzoekers werd nagefloten en zich er erg onbehaaglijk onder voelde. Er wordt gesproken over de aparte opvang van homofiele asielzoekers omdat ze niet veilig zijn voor het agressieve gedrag van anderen. Gisteren verwelkomden wij onze 17e miljoenste inwoner waarvan het onduidelijk is of het een immigrant is of een pasgeborene. Ik ben trots op ons land, trots op onze open houding ten opzichte van mensen uit andere culturen, ik geloof ABSOLUUT in het helpen van mensen die hulp nodig hebben maar toch boezemt de situatie van dit moment mij een zekere angst in. Wie zegt mij dat ik over 10 jaar nog lekker in een korte broek en tanktop op de fiets kan zitten als het buiten 30 graden is? Dat ik als vrouw gerespecteerd wordt, zelf kan kiezen en dat mijn mening er nog toe doet?
Natuurlijk zijn wij niet heilig, ondanks al onze regels, ondanks het feit dat wij zo goed weten hoe het vooral niet moet! Hoewel het huwelijk onder homofielen en lesbiennes in Nederland geaccepteerd is worden ze nog steeds lastig gevallen omdat ze "anders" zijn en zijn er anno 2016 nog steeds geen vrouwen welkom op de kandidatenlijst van de SGP. Laatst hoorde ik op het nieuws dat er steeds meer sprake is van het pesten van collega's op de werkvloer in een zodanige mate dat mensen zich ziek moeten melden. Onze maatschappij verhard, mensen gaan steeds meer voor het eigen belang boven dat van een ander en zijn minder sociaal, ik merk dit zelfs al op de basisschool in mijn inval klassen.
En toch......als fervent reiziger kom ik situaties tegen die nog zo veel schrijnender zijn en besef ik me keer op keer weer hoe fijn het is om in dit deel van de wereld te wonen!
De oplossing
Ik vraag me geregeld af wat er moet gebeuren om een halt toe te kunnen roepen aan al die mensonterende gebeurtenissen en te voorkomen dat er ooit nog een zwarte dag als deze te betreuren is. Uren piekeren en af en toe een traan hebben mij nog niet verder geholpen. Waarom kunnen we met z'n allen nu eens niet gewoon afspreken dat iedereen gelijk is, ongeacht je geslacht, huidskleur, geloofsovertuiging, seksuele geaardheid, I.Q. of geboorteland en elkaar gewoon weer eens met het respect behandelen dat we verdienen? Ik ga ervoor en geloof dat het gezond verstand het uiteindelijk wint van de emotie. #respect #makelovenotwar #liveandletlive #accept and #love!
Denk jij net als ik ook geregeld aan deze situatie en wat is jouw gevoel erover?
Jeetje ja wat een schok vanmorgen toen ik wakker werd, toen de aanslagen al uren eerder gepleegd waren. Al de zoveelste. Het is een lastige kwestie waar ik niet een heel duidelijke mening over heb. Ik sta er ook erg ver vanaf tegenwoordig, krijg al die angst en nieuws niet mee. Ik hoop vooral dat mensen elkaar ooit als gelijke kunnen zien en behandelen, en iedereen gewoon stopt met die oorlog.
Dat hoop ik met je mee. Laat iedereen in zijn waarde.
Hallo, ik hoop wel dat ik daar te gaan, door de manier waarop is een goed artikel zeer indrukwekkend.
Oppassen, maar niet te bang worden zou ik zeggen en lekker genieten van de mooie dingen.